PRL, co to było?

Nie czytuję „Gazety Wyborczej” i nie podejmuje polemiki z czymkolwiek co się w niej wypisuje, ale nie mogę pominąć jednej publikacji, która się tam znalazła 21 grudnia ubr. a o której nadmieniono w innym piśmie /bodajże pod tytułem „skłamana historia, nierówna miara”/. I nie chodzi mi bynajmniej o licytację ile jakich ofiar padło w czasie PRL i w niepodległej Polsce przedwojennej, ale o rzecz znacznie ważniejszą, a mianowicie o oczywistą próbę stawiania znaku równości między tymi dwoma państwami.

Akcja zrównania statusu Polski niepodległej ze stalinowskim tworem, jakim faktycznie była PRL prowadzona jest dość systematycznie w interesie rządzących obecnie w Polsce spadkobierców tegoż PRL. Jej autorzy liczą zapewne na to, że wśród żywych jest coraz mniej świadków z przedwojennych czasów, a przy skąpej i niejednokrotnie zafałszowanej nauce najnowszej polskiej historii młodsze pokolenia Polaków nie są zorientowane w prawdzie historycznej.

Najgorsze w tym wszystkim jest to, że w świetle obecnego stanu prawnego można bezkarnie fałszować historię, wynika to z faktu, że dotąd nie osądzono PRL, a w szczególności jego władz za zdradę i przestępstwa wobec państwa i narodu polskiego.

Miarą szczególnej perfidii w kłamstwie jest zestawianie 100 ofiar stanu wojennego z przeszło 300 ofiarami przewrotu majowego w 1926 roku. I nie chodzi tu o liczby, bowiem liczba rzeczywistych ofiar stanu wojennego nie jest znana, ale o fakt, że są to zjawiska zupełnie nieporównywalne. W maju 1926 roku wojsko strzelało do wojska i to wojska rządowe pierwsze zaczęły strzelać zgodnie z rozkazem, ale jak się okazało wydanym niekonsekwentnie, albowiem ostatecznie odwołanym przez prezydenta.

Straty wśród ludności cywilnej były największe i wynikały, jak mi to opowiedział bezpośredni uczestnik walk po obu stronach /szwoleżer/ z towarzyszących walkom tłumów Warszawiaków skandujących „Piłsudski! Piłsudski!

Zamach majowy był oczywistym przestępstwem, niestety został zalegalizowany przez wybrany w wolnych wyborach sejm, ustąpienie rządu i abdykację prezydenta.

Oceniając PRL nie można pomijać nie policzone po dzień dzisiejszy dziesiątki tysięcy ofiar tak zwanego „okresu stalinowskiego”, a który faktycznie trwał, oczywiście nie w tym natężeniu, przez cały czas istnienia PRL.

W ocenie stanu wojennego popełnia się też zasadnicze zafałszowanie polegające na tym, że miał ten stan pogwałcić istniejący stan prawny państwa. Jest to oczywiste kłamstwo, a nie nieporozumienie. PRL przed stanem wojennym nie była państwem prawa i nie chodzi tu o żaden „stan wojenny”, ale o wojnę wypowiedzianą polskiemu narodowi, który poprzez wielomilionowy ruch „Solidarności” zmierzał w kierunku odzyskania niepodległości. Krótko mówiąc chodziło o kolejne „usmierenije polskawo miatieża” i to w najbardziej haniebnej formie „polskimi rękami”. Moskwa po raz pierwszy taki triumf odniosła.

Nie wspomina się też, że w czasie krwawych demonstracji w Polsce niepodległej pierwszymi strzelającymi nie byli policjanci, ale bolszewiccy agenci, którzy z rozkazu moskiewskiego dążyli do wywołania w Polsce, jeżeli nie rewolucji to przynajmniej krwawych rozruchów niszczących nasze państwo.

Listę polskich strat w czasie trwania sowieckiej przemocy niezbyt nawet maskowanej oficjalnie istniejącym tworem państwopodobnym, jakim była PRL można mnożyć bez końca, chciałbym tylko zwrócić uwagę na jedno charakterystyczne zjawisko, które pokutuje po dzień dzisiejszy i kształtuje obecną polską scenę, a raczej obscenę polityczną. Jest nim zasada eliminacji nomenklaturowej „im gorszy tym lepszy”. Oznaczało to, że drogę do kariery mieli otwartą donosiciele, oszuści, wszelkiego rodzaju zboczeńcy i przestępcy. A rządziło się za pomocą „teczek” personalnych i im, kto miał bardziej zaszarganą tym był większa gwarancja, że będzie posłuszny.

Najpewniejsi byli ci, którzy mieli swoje teczki w Moskwie, obecny stan Polski wyraźnie wskazuje, że ta praktyka jest w dalszym ciągu stosowana.

I to jest przyczyna, dla której jakakolwiek polemika z indywiduami reprezentującymi rządzący nami układ postbolszewicki mnie nie interesuje.

Uważam natomiast za podstawowy obowiązek informowanie ciągle jeszcze słabo zorientowanego polskiego społeczeństwa, a szczególnie młodzieży polskiej, na czym polega różnica między polskim państwem niepodległym, a stanem zniewolenia, w jakim ciągle pozostajemy.

Piszę o tym od wielu lat, a także w „niezależnej”, bowiem tylko powszechna pełna świadomość naszego rzeczywistego położenia może spowodować obalenie obecnego systemu i przywrócenie niepodległości.