Jaka jest miara naiwności, czyli szczyt G 20

Jeżeli ktoś sądził, że dla urody p. Merkel i wdzięku p. Sarcosy’ego świat pośpieszy z ratowaniem ich z bagna, które sami zgotowali, może nie tyle sobie, a raczej nam wszystkim którzyśmy wpadli w sidła zwane UE.

Chciałbym widzieć miny wszystkich tych, którzy jeszcze dziś opowiadają peany na cześć tak wspaniałej organizacji, jaką jest Unia Europejska.

Kiedyś Andre Gide, były komunista po wizycie w Sowietach napisał artykuł, przedrukowany zresztą w przedwojennych „Wiadomościach Literackich”, a zatytułowany: - ZSSR – cztery słowa i cztery kłamstwa, w odniesieniu do UE to już tylko dwa kłamstwa.

Idea zjednoczenia Europy jest rzeczywiście piękna tylko że musi być realizowana zupełnie inaczej aniżeli to się robi obecnie w postaci karykaturalnego tworu imitującego superpaństwo. A zaczęło się bardzo przyzwoicie od Wspólnoty Węgla i Stali, tylko że amatorom władztwa w Europie to nie wystarczało, wobec tego stopniowo i systematycznie zaczęli budować swoje imperium pod oszukańczym szyldem. Skutek był nie trudny do przewidzenia, co jest już dziś widoczne gołym okiem, tylko że niestety nie jest to jeszcze koniec klęski a zaledwie jej początek.

Ocenie charakteru tego zjawiska, które eufemicznie nazywa się kryzysem, dali wyraz pozaunijni uczestnicy G 20. Nie szczędząc pouczeń nie zaangażowali się w pomoc nie wierząc w pomyślny koniec podjętej przez władze unijne walki o przezwyciężenie owego kryzysu.

W działaniach tych władz mamy do czynienia ze spiralą błędów począwszy od samej koncepcji organizacyjnej, przez przedwczesne wprowadzenie wspólnej waluty, a skończywszy na tolerowaniu oczywistych nadużyć.

Poszukiwanie pomocy u tych, którzy najłagodniej mówiąc nie darzą sympatią UE świadczy tylko o poziomie umysłów i wyobraźni ludzi rządzących w UE.

Amerykanie, którzy jeszcze sami niezupełnie wykaraskali się ze swoich kłopotów mają satysfakcję związaną z niedawno dokonanymi afrontami ze strony czołowych krajów europejskich, Rosjanie liczą na dalsze osłabienie Unii i zwiększenie swoich wpływów poprzez szantaż energetyczny, a Chińczycy po prostu czekają na tani łup jaki im przypadnie z upadku Europy.

W tych okolicznościach brak jakiegokolwiek pozytywnego pomysłu na wyprowadzenie własnymi siłami Unii z zapaści oznacza postawę samobójczą.


W myśl starego porzekadła: nie ma takiej sytuacji, z której nie byłoby wyjścia, w tym przypadku jest ich kilka, a mianowicie:
- Według życzenia najbardziej zawziętych przeciwników Unii – całkowita i natychmiastowa likwidacja UE i poszukiwanie nowych dróg przez jej byłych członków na własną rękę.

Jest to wyjście najprostsze, wystarczy ogłosić bankructwo, tylko że skutki tego bez pozytywnej koncepcji nowych rozwiązań mogą być katastrofalne, szczególnie dla tak słabych organizmów gospodarczych jakim, niestety, jest Polska.


- Likwidacja biurokratycznego aparatu Unii, wzmocnienie unijnej Rady Europejskiej, powołanie niewielkiego, ale kompetentnego zespołu wykonawczego, zorganizowanie konsorcjów unijnych w sprawach wymagających podjęcia w jak najszybszym czasie wspólnych przedsięwzięć, a więc w energetyce, komunikacji i innych.

Wprowadzenie wspólnej polityki handlu z głównymi partnerami UE, a szczególnie z krajami byłego Związku Sowieckiego z Rosją na czele, krajami Dalekiego Wschodu i członkami Opec, wprowadzenie skutecznej ochrony własnej wytwórczości i wyrównanie bilansu obrotów.


Zastosowanie systemu „małych kroków” przez powołanie wspólnego rynku likwidującego nierówności i nieuzasadnione przywileje, wprowadzenie rzeczywistej wolnej konkurencji, likwidacja systemu dotacji na rzecz promocji innowacyjności i lepszego gospodarowania.


Koncepcji na wyjście z sytuacji można mnożyć, ich skuteczność będzie zależała od stopnia koncentracji sił na rzecz zwiększenia efektywności europejskiej gospodarki i jej ochrony przed nieuczciwą konkurencją i monopolami.


Zasadniczą sprawą jest tchnienie w zmurszały świat unijnej Europy ożywczego ducha idei wspólnoty opartej na jej własnych chrześcijańskich korzeniach, których znaczna część  „zgniłego zachodu” wyrzeka się na własną zgubę.

W związku z tym przewodnictwo duchowe europejskich narodów powinno przejść w ręce tych, którzy są w stanie sprostać moralnym wyzwaniom, jakie stoją dziś przed Europą, ale też i przed całym światem.