Czy dalsze istnienie euro zależy od Chin?

1. Zaraz po szczycie UE i krajów strefy euro w Brukseli pisałem ,że wyprodukowano na nim kolejne złudzenia, tym bardziej niebezpieczne bo dotyczące fundamentów Unii Europejskiej.
Wprawdzie politycy i liczni ekonomiści ustalenia szczytu nazwali sukcesem i odmieniali go przez wszystkie przypadki, podobnie zareagowały także rynki akcji i walut ale euforii starczyło tylko na jeden dzień.
Już piątek zakończył się jednak na giełdach lekkimi spadkami, a rentowność 10-letnich obligacji włoskich i hiszpańskich znowu przekroczyła 6% i była najwyższa od sierpnia tego roku kiedy to Europejski Bank Centralny zaczął je skupować na rynku wtórnym.
Szczególnie wzrost rentowności papierów włoskich i hiszpańskich powyżej 6% jest zabójczy dla przyszłości strefy euro, ponieważ rynki wiedzą, że przy tym poziomie oprocentowania, kraje te nie są w stanie w dłuższym okresie obsługiwać wynoszącego w sumie prawie 3 bln euro ich długu publicznego.
2. W sytuacji pogarszana się klimatu inwestycyjnego wokół Włoch i Hiszpanii, zasadniczym problemem jest uruchomienie interwencji przez Europejski Fundusz Stabilizacji Finansowej (EFSF), a w tym przypadku oprócz kierunkowych decyzji politycznych, nie ma żadnych konkretów.
Powiększenie EFSF z 440 mld euro do 1 bln euro ma się odbyć bez powiększenia dotychczasowych wkładów do tego funduszu poszczególnych krajów strefy euro.
Choć w większości do tej były to gwarancje kredytowe 17 krajów strefy euro, to dalszego ich powiększania nie wytrzymałyby budżety tych krajów. Zarówno tych bogatych jak Niemcy, które włożyły do funduszu 211 mld euro po najbiedniejszą Słowację ,której obciążenie z tego tytułu wyniosło 7,7 mld euro i jego uchwalenie spowodowało upadek rządu tego kraju.
Powiększanie funduszu ma się odbyć drogą tzw. lewarowania, a więc np. ubezpieczania strat na obligacjach krajów korzystających z pomocy unijnej albo tez poszukiwania środków finansowych w Europie ale przede wszystkim poza nią.
W tej sytuacji EFSF przypomina swoistą piramidę finansową w której na bazie 440 mld euro gwarancji, chce się zbudować kolejne gwarancje sięgające w sumie 1bln euro i to ma być ścianą przeciwpożarową, która ma zapobiec rozlaniu się greckiego pożaru poza ten kraj.
3. Błyskawicznie upowszechniono informację, ze inwestycjami w EFSF są zainteresowane liczne kraje mające fundusze pochodzące z eksploatacji bogactw naturalnych, pomnażane dla wspierania przyszłych pokoleń.
Takimi funduszami opiewającymi już na setki miliardów dolarów dysponują np. Norwegia i Rosja ale Norwegowie pomysł wsparcia EFSF skomentowali następująco: „ nie zamierzamy ryzykować pieniędzy ze swojego specjalnego funduszu na niepewny biznes”.
W tej sytuacji ostatnia deską ratunku dla EFSF pozostają zasoby finansowe Chin, które dysponują ponad 3 bln USD rezerw z tego około 1,5 bln USD w amerykańskich obligacjach.
Już w ostatni piątek do Chin udał się szef EFSF Klaus Regling ale poza ogólnymi deklaracjami nic tam nie uzyskał. Chińczycy już kupują papiery gwarantowane przez ten fundusz ale to są drobne zakupy w stosunku do jego aktualnych potrzeb.
Wydaje się, że żeby Europa skusiła Chińczyków do inwestycji na skalę której oczekuje czyli przynajmniej 100 mld euro, musi zaoferować temu krajowi to co z jego punktu widzenia jest atrakcyjne.
A dla tak wielkiego eksportera atrakcyjne są specjalne stosunki handlowe z Unią Europejską ale także to o czym tamtejsi przedsiębiorcy otwarcie mówią: słynne europejskie marki, liczne prawa autorskie, wreszcie wysokiej jakości aktywa przedsiębiorstw. A to dla UE może być już trudne do przełknięcia.
Niezależnie od tego jak ostatecznie te zachęty dla Chin do inwestycji w euro będą wyglądały, już samo uwieszenie się przez UE „u chińskiej klamki” jest wydarzeniem geopolitycznym o takim znaczeniu, że jego ostateczne skutki dla Europy, trudno wręcz sobie wyobrazić.