„Niełatwa” walka o niepodległość

Jestem winien odpowiedzi na opinię „Gościa” w stosunku do mego wpisu z 13 października „Co nowego po wyborach”.

O tym, że walka o niepodległość to trudne zadanie może w jakimś stopniu zaświadczyć moje osobiste w nią zaangażowanie począwszy od 1 września `1939 roku aż po dzień dzisiejszy, prowadzona w bardzo różnej formie, ale nie mam wyrzutów sumienia żem ją przerwał choćby na chwilę.

Nie pochlebiam sobie, gdyż w moim pokoleniu jest to traktowane, jako podstawowy obowiązek za spełnianie, którego najwyższą nagrodą jest sam fakt odzyskania niepodległości. Taką nagrodę uzyskało pokolenie z I Wojny Światowej, czyli pokolenie moich rodziców, które było kontynuatorem walki prowadzonej nie przez 70 lat jak w przypadku mego pokolenia, ale przez półtora wieku.

Mógłby ktoś zarzucić, że to samo pokolenie lekkomyślnie odzyskaną niepodległość zaprzepaściło dając się nabierać na oszukańcze manewry naszych sojuszników, ale jest to sprawa odrębnych rozważań.

Po pierwsze: jeżeli zgodzimy się z faktem, że w 1989 roku nie odzyskaliśmy pełnej niepodległości, a obecny kształt państwa polskiego jest niczym innym jak kontynuacją PRL w zmienionej formie, co zresztą potwierdza konstytucja z 1997 roku, - to w konsekwencji mamy prawo do kontynuowania walki o odzyskanie całkowitej niezawisłości państwa polskiego.

O formie tej walki nie może decydować obowiązujące prawo, ale wyłącznie nasze sumienie i dbałość o wszystko, co autentycznie polskie.

W dążeniu do uniknięcia ewentualnego uszczerbku na życiu, zdrowiu i mieniu narodowym najdogodniejszą drogą byłoby wykorzystanie istniejących instytucji prawnych z wyborami parlamentarnymi na czele.

Jak dotychczas ta droga nie przynosi pożądanych rezultatów z powodów wymienionych przeze mnie w wielu publikacjach. W tej sytuacji nie można rezygnować z innych dróg i prowadzić walkę równolegle na różnych poziomach.

Nie interesują mnie wszelkie biadolenia, że ryzyko tej walki jest zbyt duże i najlepiej jest zadowolić się tym co mamy. Problem polega na tym, że tak naprawdę to mamy bardzo niewiele, albo zgoła nic, gdyż proces wywłaszczania narodu z jego majątku i praw niematerialnych jest już dostatecznie zaawansowany żeby pozwolić na takie stwierdzenie. Ponadto degradacja Polski postępuje w tak szybkim tempie, że jak twierdzą niektórzy już dziś ponieśliśmy straty nie do odrobienia.

Obiektywnie sytuacja dojrzała do dokonania zasadniczego przełomu, niestety zalegamy ciągle z poziomem świadomości narodowej tłumionej przez wszechobecną dezinformację medialną i propagandę demoralizacji.

Nie pozbawia jednak to wszystko nadziei na odrodzenie narodu.

Przypomina się sytuacja z 1916 roku, kiedy to detaszowany do NKN kapitan wywiadu austriackiego Zagórski / późniejszy polski generał/ - pisał w raporcie do swych austriackich władz, że „niejakiemu brygadierowi Piłsudskiemu bzdurzy się niepodległa Polska”. I pomyśleć, że wystarczyło dwa lata ażeby te „bzdurzenia” się ziściły/.

Podobnie jak przy odzyskaniu niepodległości w 1918 roku czołowa rola w tym dziele musi przypaść młodemu pokoleniu Polaków. Moje pokolenie może służyć przykładem i świadectwem tak jak powstańcy styczniowi służyli ówczesnemu. Ja w każdym razie broni nie mam zamiaru, a nawet prawa, składać - i będę służył tej walce w każdy dostępny mi sposób.

Na podstawie wieloletnich doświadczeń mam krytyczny stosunek do działalności partii politycznych zbyt daleko zaangażowanych w obecnej scenie politycznej, która ma wyraźnie charakter obsceniczny. Bieżące sprawy wymagają stosownego zaangażowania i nie jest to naganne, trzeba jednak zachować odpowiednie poczucie dystansu i świadomość najważniejszego celu. Przykładem mogą służyć polskie stronnictwa polityczne w zaborze austriackim, które powołały konwent stronnictw niepodległościowych. Zaapelowałem o stworzenie podobnego konwentu obecnie / jego ślad znajduje się w moim zbiorze w „niezależnej”/, tylko że skutek, jak dotąd, jest mizerny właśnie ze względu na poszukiwanie dla siebie miejsca w obecnym układzie nawet wbrew wszelkim dotychczasowym doświadczeniom.

Między innymi z tego względu mam zastrzeżenia do wciągania młodzieży w orbitę działań partyjnych. Znacznie ważniejsze jest tworzenie autentycznych, niezależnych ruchów młodych ludzi zarówno ze sfer studenckich jak i innych w duchu rzeczywistego odrodzenia narodowego. Pisałem o tym kilkakrotnie i w „niezależnej” w artykule „Problem polskiej młodzieży” z 16 grudnia 2010 r.

Przy okazji przepraszam za „o” w „mauvais” co przecież jest oczywiste choćby z racji różnicy brzmienia, wszystko z pośpiechu, a także z faktu żem już dość dawno nie pisał po francusku.