O zdradzie

Zdrada i myśl o niej jest jednym ze zworników kultury rzymskiej i chrześcijańskiej. Być może nawet jest najważniejszym zwornikiem. Kasjusz i Brutus znajdują się u Dantego w ostatnim kręgu piekła i nie ma dla nich ratunku. O Judaszu nie ma nawet co wspominać. Zdrada jest od tysiącleci więc potępiana wyraźnie i mocno, zdrajców się nie usprawiedliwia i nie tłumaczy. Zdrajców się wiesza, w najlepszym wypadku, lub – jeśli czasy sprzyjają – organizuje się im procesy.

Zdrada jest czynem wprost ohydnym i nie ma dla niej żadnego usprawiedliwienia, zdrajca zaś może co prawda odpokutować swój postępek, ale nie jest to łatwe i wybaczenie zależy od tego kogo zdradził lub jego bliskich. Zdrada to jeden z najcięższych grzechów.

Cała kultura rycerska zbudowana była w opozycji do zdrady i w kulcie wierności. Wynikało to wprost z głębokich przeżyć mistycznych i religijności opartej o wizerunek Chrystusa na krzyżu. Szlachcic, rycerz, człowiek elity nie mógł być zdrajcą, to wykluczało go automatycznie z grona wybranych i skazywało na potępienie. Stosunek do zdrady był wyróżnikiem kasty nobilów. Być może najbardziej znaczącym, choć nie najbardziej widocznym.

Do dziś w kulturze chrześcijańskiej zdrada we wszelkich rozważaniach zajmuje miejsce szczególne i chyba najważniejsze. Ciągle wierzymy w to, że dla zdrajcy nie ma łatwego przebaczenia. Nie do końca chyba jednak zdajemy sobie sprawę z tego co będzie jeśli zmieni się nasz stosunek do zdrady, jakie wartości wypełzną na przód i czym ludzie zaczną kierować się w codziennych wyborach. W Polsce czasy powojenne to uporczywa praca nad tym, by odczarować zdradę, tak by nie była już najczarniejszym grzechem, a wręcz postępkiem rozważnym, miejscami pięknym i świadczącym o rozsądku. Zaczęło się, o ile dobrze pamiętam od wydania książki „Z dziejów honoru w Polsce”. Końca zaś nie widać, ale ważnym etapem w tym odczarowywaniu zdrady było nazwanie generała Kiszczaka człowiekiem honoru. Prawdziwy festiwal tych poczynań mogliśmy oglądać po 10 kwietnia 2010 roku i oglądamy nadal. Smoleńsk jest jednak jedynie etapem w tym dziele, które ma całkowicie odwrócić nasze pojęcie o przyzwoitości.

Czy – kiedy już zdrada nie będzie godna potępienia – nie potępi się również zdrajcy? To zależy kim będzie zdrajca. Albowiem opisywane czynności dokonują się w warunkach ściśle określonych i ściśle określonych zdrajców dotyczą. Trzeba ich wybielić, oczyścić, umyć i wliczyć w poczet lepszego towarzystwa. Ludzi zaś, którzy do tej pory byli uczciwi i przyzwoici nazwać zdrajcami i potępić w myśl zasad rządzących odpowiedzialnością zbiorową. Nierzadko przy aplauzie samych zainteresowanych, ogłupionych odpowiednio wcześniej przez media. Dla nich nie będzie wybaczenia i nawet po długotrwałej pokucie ta fikcyjna zdrada nie będzie usprawiedliwiona. Chodzi bowiem o coś znacznie głębszego niż się spodziewamy – o zarządzanie zasobami ludzkimi poprzez strach i manipulowanie przeszłością.

Oto Chinaski przywołał dziś słowa dziennikarki GW niejakiej Siedleckiej, która napisała, że chłopcy występujący w spocie reklamowym GP przypominają jej dzieciaka w mundurze hitlerjugend pokazywanego w filmie „Kabaret”. To jest najpełniejsza i najbardziej jaskrawa ilustracja metody i celu, o których pisałem wyżej. Po pierwsze spot Gazety Polskiej został zakwalifikowany jako spot wyborczy PiS. PiS zaś – w myśl tej narracji – to faszyści i hitlerowcy. Fakt iż PiS jest partią polską i do polskiej tradycji się odwołującą nie ma znaczenia, bo chodzi o to właśnie by powiedzieć, że Polacy to faszyści. I ona to mówi wyraźnie. W dodatku nie przez głupotę, ale z wyrachowania. Wnioskuję więc, że jeśli Siedlecka uważa iż ci chłopcy przypominają tego z hitlerjugend są oni także antysemitami. Czyż nie? Jeśli zaś są antysemitami i występują w spocie wyborczym PiS to znaczy, że PiS jest partią antysemicką.

Nie ma chyba w Polsce i nie było jeszcze partii bardziej filosemickiej niż PiS, ale to nie ma dla Siedleckiej i jej kolegów z GW znaczenia. Pięć razy pisałem tu, na tym blogu, że tylko dzięki Lechowi Kaczyńskiemu udało się zbudować Muzeum Historii Żydów Polskich, ale większość zainteresowanych tym muzeum i jego budową oraz doskonale poinformowanych kto i ile wyłożył na nie pieniędzy strugała głupka i uważała, że nie ma o czym mówić. Może rzeczywiście nie ma. Ja nie znam Żydów i nie wiem jakimi oni się kierują w życiu pryncypiami, tak realnie, nie w sferze narracji i mitów. Może z nimi jest jak z Cyganami? Dasz takiemu jabłko, to będzie szedł za tobą dwa kilometry i prosił cię o zegarek. Odmówisz zegarka? Przyprowadzi ojca i braci.

Być może jest tak, że Lech Kaczyński po prostu się sfrajerzył tą pomocą i już. Teraz zaś nie zasługuje na nic więcej poza milczeniem, bo właściwie o czym tu mówić. Jego brat zaś i współpracownicy najbliżsi mogą co najwyżej zasłużyć na miano faszystów. I nie zmienia tego absolutnie nic. Szczególnie zaś nie zmienia tego stosunek PiS do polityki względem Izraela i do Żydów w ogóle, bo też i Izrael ani Żydzi nie są głównym motorem tego odwracania pojęć. Jest nim środowisko którego guru jest Adam Michnik, nie z samych tylko przecież Żydów złożone. Adam Michnik zaś jest tym człowiekiem, który dla odwrócenia pojęcia zdrady zrobił najwięcej – tak sądzę. Jest także tym człowiekiem, który wybrał się do pałacu prezydenckiego po order w gumowych laczkach. Zrobił to jak przypuszczam, celowo, po to by okazać pogardę i lekceważenie temu miejscu. Nie sądzę by było inaczej.

Słowa Siedleckiej i postępowanie Michnika aż nazbyt wyraźnie pokazuje w jakimi kierunku to wszystko zmierza, otóż – wracamy do początku – w takim, by ze zdrady i zaprzaństwa uczynić wyróżnik nowej kasty, by zdrada stała się swego rodzaju pasowaniem na jakiś nowy rodzaj rycerza. Bezczelność ta jest wynikiem zaniechania lustracji i pokazuje jak bardzo dziś jesteśmy bezradni wobec takich zachowań. I jak łatwo nas spacyfikować oskarżeniami o antysemityzm choćby, albo jak mnie – o antycyganizm. Myślę, że jednym sposobem jest nie przejmowanie się tymi zarzutami i – jeśli okoliczności na to pozwalają – nie kontaktowanie się z ludźmi, którzy głoszą pochwałę zdrady.

 Oczywiście zapraszam na stronę www.coryllus.pl i zachęcam do kupowania książek. Moich i Toyaha. „O siedmiokilogramowym liściu” „Baśń jak niedźwiedź” oraz „Dzieci peerelu”. Zwracam także uwagę na tomik wierszy, doskonały zupełnie, ojca Antoniego Rachmajdy, zatytułowany „Pustelnik północnego ogrodu”.