Jeszcze o wojnie Hitlera ze Stalinem

Zauważyłem, że w zasadzie drugorzędna sprawa czy Hitler wyprzedził zamiary Stalina jest ciągle przedmiotem dość szerokiego zainteresowania. Celem tych zabiegów jest próba rozłożenia ciężaru odpowiedzialności za wybuch tej wojny. A przecież tej odpowiedzialności nie da się rozdzielić od odpowiedzialności za wybuch całej II Wojny Światowej, która obydwaj zbrodniarze ponoszą solidarnie.

 Problem leży w rzeczywistym planie Stalina realizowanym konsekwentnie, jako spadek po Leninie. Po zawarciu traktatu wersalskiego Rosja i Niemcy mogły się uznać wspólnie, jako kraje poszkodowane wynikami I Wojny Światowej. Niemcy straciły kolonie, Alzację i Lotaryngię na rzecz Francji, Wielkopolskę, Pomorze i część Górnego Śląska na rzecz Polski, Rosja kongresowe Królestwo Polskie zachodnie gubernie na rzecz Polski, Besarabię na rzecz Rumunii, kraje bałtyckie i dominację w Finlandii. Wprawdzie Lenin głosił tezę o samostanowieniu narodów, tylko że rozumiał to po swojemu, czyli traktował ją jako prawo do ich bolszewizacji.

Cytowana przez komunistów „prorocza” wypowiedź Lenina po zawarciu traktatu wersalskiego: „szykujmy się do następnej wojny” była po prostu ujawnieniem własnych zamiarów podboju Europy „po trupie białej Polski”, rozpoczętym już w 1919 roku akcją „Wisła”. Po klęsce w 1920 roku trzeba było te plany odłożyć, nigdy jednak z nich nie zrezygnowano i dlatego mimo rozpaczliwej sytuacji gospodarczej, plag głodu i chorób rozpoczęto tworzenie wielkiej armii i podsycanie na całym świecie dywersyjnych ruchów rewolucyjnych.

 Istniała w ośrodkach kierowniczych partii bolszewickiej różnica zdań na temat metody podboju świata. Trocki i większość politbiura dążyła do wywołania rewolucji w największych krajach kapitalistycznych, natomiast Lenin nie miał nic przeciwko działaniom destrukcyjnym, ale władzę komunistyczną w tych krajach powinien ustanowić on sam przy pomocy „rewolucji od, zewnątrz” czyli interwencji sowieckiej armii. Jako jedyny najwierniejszy uczeń Lenina –Stalin kontynuował tę ideę dając temu wyraz w czasie swojej interwencji w Hiszpanii.

Uznał, że dla realizacji tych zamiarów niezbędne było sprowokowanie wojny w postaci rewanżu za skutki I Wojny Światowej. W tym celu został w 1922 roku zawarty z Niemcami układ w Rapallo owocujący współpracą w odbudowie niemieckiego potencjału wojennego.

Dojście Hitlera do władzy i głoszenie przezeń walki z komunizmem nie zmieniło postawy Stalina, któremu nie odpowiadała pacyfistyczna postawa republiki weimarskiej, a w tym również całej niemieckiej lewicy. Bez żalu oddał na łup Hitlera najwierniejszych komunistów niemieckich widząc w nim jedynego, który jest w stanie doprowadzić do wojny w świecie kapitalistycznym.

Sukces Hitlera dokonał się na wyraźne zamówienie Stalina, który robił wszystko ażeby doprowadzić do wojny wyniszczającej na zachodzie Europy i możliwości wkroczenia w końcowej fazie w celu zagarnięcia całej Europy.

Obiektywnie trzeba stwierdzić, że nikczemne plany Stalina spotkały się z podobnie nikczemnymi planami mocarstw zachodnich, które wystawiły w Locarno Niemcom na łup kraje Europy środkowej, co zaowocowało anschlussem w Austrii i Monachium w stosunku do Czechosłowacji. Jak się okazało wszyscy snujący podłe plany zawiedli się w swoich rachubach. Pozornie Stalin okazał się zwycięzcą w tych próbach wzajemnego przechytrzenia, ale przecież nie zrealizował swego celu zawładnięcia Europą nie mówiąc już o tym, że tylko zawdzięczając zbrodniczej głupocie Hitlera uratował skórę.

Swojemu rozczarowaniu dał wyraz po wojnie, kiedy gratulowano mu największego zwycięstwa w dziejach Rosji – odparł, że przecież Aleksander I był w Paryżu.

Spisek z Hitlerem był gorzej niż zbrodnią, był błędem, - jakby powiedział Tayllerand.

Na tym tle w wojnie Hitlera ze Stalinem nie było niewinnie napadniętego niezależnie czy Stalin został wyprzedzony w zamiarze agresji, czy nie. We wzajemnych porachunkach gangsterów nie ma znaczenia, kto pierwszy zaczął strzelać.

Można tylko stwierdzić, że plan zarysowany jeszcze za Lenina „wyzwolenia” zniszczonej wojną Europy był realizowany konsekwentnie do wybuchu wojny w 1941 roku. Kresowiacy pamiętający tamte czasy byli świadkami koncentracji sowieckiej armii i przygotowaniami ogromnych zapasów wojennych tuż nad linią demarkacyjną z Niemcami. W tej wojnie jedynymi sprawiedliwymi byli sowieccy żołnierze, słabo wyszkoleni i wysyłani pod strażą NKWD do samobójczych ataków na niemieckie pozycje.

Stalina zawiodły rachuby na wykrwawienie się obu walczących stron na zachodzie, ale rozkręconego planu cofnąć już nie był w stanie. Po nieudanej próbie ustalenia nowego modus vivendi z Niemcami w końcu 1940 roku popadł po prostu w panikę, starał się gorliwie wypełniać zobowiązania wobec Niemców, mimo że Niemcy znacznie zalegali ze swoimi. Liczył już tylko na wygranie czasu.

Nie miał zaufania do sowieckiej armii i dał temu wyraz w pierwszych dniach wojny, kiedy stwierdził z rozpaczą, że „zaprzepaściliśmy wszystko, co Lenin stworzył” nie wspominając, że to głównie jemu należy przypisać winę za klęskę.

Stalin nie był ryzykantem jak Hitler, jego podstawową taktyką było „bit’ w procznoju” /bić na pewniaka/. Dlatego zdecydował się na wojnę fińską, na której zresztą zawiódł się sromotnie gdyż nieudolność jego armii okazała się w całej pełni.

W czasie wojny liczył dywizje i ile armat przypada na kilometr frontu. Uczestnicy narady u Stalina wspominali, że kiedy referowano mu plan działań ofensywnych to jego podstawowym pytaniem do Woronowa –szefa artylerii – ile armat będzie użytych na kilometr frontu. Kiedy mu odpowiedziano, że 600, uznał, że za mało, podniesiono do 800 – też mu było za mało zaakceptował dopiero 1000 nie mając oczywiści najmniejszego pojęcia o rzeczywistej potrzebie miejsca i rozmiarów skupienia ognia artyleryjskiego.

Jego taktyka nie zmieniła się po wojnie, nie zaryzykował wojny o Europę zachodnią w czasie kryzysu berlińskiego mimo posiadania kolosalnej przewagi. Sprowokował wojnę koreańską bezpośrednio się w nią nie angażując i licząc na efekt wyniszczającej wojny chińsko amerykańskiej. Nie doczekał się jednak realizacji planów odziedziczonych jeszcze po Leninie.