Kto jest kim w PO i jak to możliwe, czyli prowokacje intelektualne zainpirowane końskim dowcipem

Wiele lat temu czytałam w którejś z kolorowych gazet wywiad z Bronisławem Komorowskim. PO była w powijakach. I w ogóle wszystko było jeszcze takie subtelne, ładnie udekorowane i wyperfumowane. Bronisław Komorowski, patriota, szlachcic pełną gębą – arystokrata otoczony kulturą… Elegancki facet, który ma maniery wyprasowane na kant. No, właśnie, ten kant…

Jako młody i słabo doświadczony człowiek szukałam, jak każdy chyba świadomy obywatel, jakiegoś klucza do zrozumienia rzeczywistości politycznej naszego kraju. Partią popieraną przeze mnie był PiS i zastanawianie się nad sylwetkami tej partii weszło w fazę końcową, bardzo pobieżną. Zanim bowiem oddałam swój głos, starannie się do tego przygotowałam – od analizy ulotek wyborczych, przez wypowiedzi prasowe i programy publicystyczne, po komentarze krytyczne i krytykanckie. Z tego wyłonił się  obraz partii, która zdawała się powołana na moje potrzeby. Lech Kaczyński to polityk – miernik dla innych. Od czasu, kiedy został ministrem sprawiedliwości, stał się moim idolem. Porównanie do Małego Rycerza wcale nie jest w tym wypadku chybione.
Jarosław Kaczyński stał w tle. Był, był ważny, ale dla mnie gubił się gdzieś w cieniu Lecha.

Aleksander Kwaśniewski…. Nie? Że nie z PO? Spokojnie, jest i do tego klucz a zamki są do siebie bardzo podobne: Komorowski – Kwaśniewski. I proszę, dziś obaj mają za sobą doświadczenia przemierzania w kapciach Pałacu Prezydenckiego. Tym, co różni tych panów, jest ów kant. Kwaśniewski bardziej nonszalancko podchodził do kwestii swojej prezydentury i pochodzenia. Ktoś powie, mógł sobie na to pozwolić, ale to nie tak. Jakkolwiek ten pan łgał narodowi w żywe oczy, nie nakładał sobie na grzbiet zbroi, w której nie potrafił się poruszać. Kwaśniewski to nie idealista – komunista, facet kuty na  cztery łapy, który wie, jak ustawić żagle, by złapały wiatr i całkiem nieźle steruje swoją łajbą. Bo jest swobodny. Nie krępuje  swoich ruchów fałszywymi, bo nie wynikającymi z wychowania ani charakteru, pozami, gestami, poglądami… Idolem dla mnie nie jest, nie lubie gości, którzy próbują wejść do samochodu przez bagażnik.

Bronisław Komorowski z tego wywiadu w kolorowym magazynie, to zgrabny portret faceta z zasadami, konwenansami i polską tradycją we krwi. Tak, zgrabny obrazek. Kto oglądał polską komedyjkę „Vinci”, pamięta kwestię fałszerzy obrazu – nieprzeciętnych malarzy i znawców sztuki, którzy robiąc kopie zostawiają świadome ślady, mankamenty, różnice identyfikacyjne… Jednak to, co w ich przypadku było zabiegiem celowym, w przypadku Bronisława Komorowskiego wychodziło i wychodzi nadal – samo. Jak słoma z butów. Prezydent jest toporny w gestach, mowie, myśleniu… Nie to, że jest idiotą. No, nie. Jednak włożył na siebie, lub ktoś mu na grzbiet narzucił w przeszłości, pancerz, w którym kompletnie nie umie się poruszać.

Niby uśmiecha się do aparatu, rozpiera się na stylizowanym na antyk fotelu na tle niby dzieł sztuki zgromadzonych w niby gustownym, pełnym tradycji pomieszczeniu. Tylko jakoś tej tradycji i gustu za dużo. Wylewa się z każdego zakamarka zdjęcia. Podobnie jak i z każdego ruchu Komorowskiego bije przesada. Jakby arystokracji uczył się z powieści pozytywistycznych lub filmów fabularnych. Tym, co jeszcze łączyło wywiad  Komorowskiego i jego samego ze światem mediów, to kwestia reklamy. Trudno bowiem oprzeć się wrażeniu, że Bronisław Komorowski jest jednym z produktów  tego świata i jak jeden z produktów jest tu reklamowany w celach marketingowych. Jednak tamten, przesadnie arystokratyczny Bronisław i ten, którego pokazują dzisiaj, to dwie różne osoby. Kameleon totalny czy ktoś ich podmienił? Z kim sypia Anna K.? To wszystko budzi we mnie poczucie bycia oszukiwana przez Szanownego Pana Prezydenta od wielu miesięcy. Człowiek się nie zmienia (nie tak szybko), tylko pokazuje nam się z drugiej strony – mówią ludzie. Zatem inteligentny arystokrata czy głupek i prostak bez znajomości manier, zachowań przy stole, ortografii…? A może świetny pozer?

Cały czas, od momentu tzw. „ Katastrofy Smoleńskiej”, tłukło mi się po głowie, że to nie Ruscy załatwili nam Prezydenta i jego ludzi a nasi – Polacy; że, nawet jeśli Ruscy brali w tym udział ( to możliwe i wysoce prawdopodobne) na zasadzie mafijnych najemników. Nie wykluczam, że ci mogą pracować w służbach specjalnych – nawet bardzo prawdopodobne, tam, jak nigdzie indziej polityka splata się z para-biznesem. Zresztą, właśnie dlatego tak łatwo byłoby w tej sytuacji porozumieć się naszym z Rosjanami. Swój do swego ciągnie. Mąż mnie wyśmiał jako zwolennika spiskowych teorii dziejów, reszta nie widziała wówczas związków i nie przejawiała zainteresowania kwestią. Nikt nie mówił otwarcie o zamachu a ten, który mówił, był wyciszany w przestrzeni publicznej, ośmieszany i spychany na jej margines. Zamilkłam. Coś jednak tłukło mi się po głowie i nadal się koleboce.  A wszystko przez kolejnego statystę na arenie polskiej polityki ludowej – dla ludu, znaczy, pod publikę. Statysta, jak czytamy w napisach końcowych, to pan. Deresz. Ten pan z kolei próbuje udawać intelektualistę, sili się na dyskusje intelektualne i jak na rasowego intelektualistę przystało – prowokuje. Wnerwia mnie, bo na studiach mówili żem człowiek renesansu a tu okazuje się, że muszę równać do Deresza. Co jednak łączy Deresza, Komorowskiego i Kwaśniewskiego? Wszystko. Wszyscy kopytami orają ziemię, zostawiają wielkie kupy i są toporni, jak deresze przy wozie drabiniastym. I wszyscy ten sam wóz ciągną, na co wskazuje kontekst: najbliższe otoczenie i przeszłość.

W czasach studenckich, jednym z moich bliższych znajomych, był ktoś, czyje poglądy i sympatie polityczne bliskie były gazecie Wprost i Unii Wolności. Nic więc dziwnego, że próbując zrozumieć znajomego i sporą, acz nie dominującą, część uniwersyteckiej elity, przyglądałam się ludziom tego otoczenia. Wiedziałam, oczywiście, o powiązaniach ludzi SLD i UW, o ich wspólnych korzeniach w czasach PRL, o tym, że różni ich jedynie to, iż ci, których pochodzenia politycznego nie da się ukryć ulokowali się w strukturach SLD i jej zapleczu, a ci, których pochodzenie  w sferze publicznej nie jest tak jednoznacznie kojarzone – w UW. Jako młody człowiek, szukałam jednak owego klucza. Były to czasy, kiedy Lech Wałęsa był idolem, autorytetem, niekwestionowanym przywódcą prawicy a obalenie rządu Olszewskiego było niezrozumiałym ruchem pierwszego wybranego w wolnych wyborach prezydenta. Ten ruch odczytywano jako swego rodzaju pomyłkę zmanipulowanego przez dezinformację SLD prostaka. Wałęsa postrzegany był jako zwykły chłop, który wybił się przed swoją determinację w  walce o wolność Polski, ale kompletnie nie rozumie polityki i rządzących nią zagrywek przeciwników – wytrawnych graczy. Większość społeczeństwa nie dopuszczało do świadomości takiej możliwości, że sam Wałęsa jest jednym z tych graczy. Dziś, mimo starań, stało się zupełnie jasne, że i on jest taką szkapą przy drabiniastym wozie. Niestety, udało im się nieźle ten wóz podreperować. Mało, wyposażyli go w resory, turbo napęd i swoisty system ABS. Wszyscy dostali niezłego kopa i prą uparcie, w równie zdeterminowany sposób …na Wschód.
Tym, co łączy ich wszystkich, są, mniej lub bardziej jawne dla opinii publicznej, powiązania ze strukturami PRL – SB, WSI… oraz ludzie wywodzący się z tego typu struktur w orbicie ich zaplecza politycznego.

A Donald Tusk? Donald Tusk uczestnik życia Unii Wolności, którą opuścił w ramach protestu wobec faktu swojej porażki wyborczej – nie wybrano go na szefa partii. Obraził się? Tak sądziłam przez długi czas, ale to jednak nie tylko jego zawiedzione nadzieje i urażona ambicja niedorostka politycznego. Trzon UW okazał się sztywny. Stara gwardia zadowolona była ze status quo. Tymczasem szło nowe. Możliwe, że ci, których łączymy z czasami i strukturami (współpracą z nimi) a jednoczenie z walką z PRL, głęboko wierzyli, iż jedynie przez ową współpracę można totalitarny reżim pokonać. Niestety, nawet jeśli tak było, dali się mu złapać i wciągnąć za kołnierz w tryby tej maszynerii. Tym samym do końca chodzili i chodzić będą na przysłowiowym postronku tegoż reżimu. I chodzą. Każdy, kto się wychyli, zostanie wyłamany, przełamany, złamany. I nie pociesza fakt salw honorowych na pogrzebie. Ale to już pytanie o to, „czy warto było kochać tak” czy inaczej i czym w ogóle w tym kontekście jest miłość – czym jest patriotyzm i na ile ma on coś wspólnego z kompromisem. Osobiście odpowiedź lokuję  w okolicach życiorysu Stanisława Augusta Poniatowskiego, postaci może i kontrowersyjnej, ale o dokonaniach dość jednoznacznych (przynajmniej dla mnie).

Tym, co łączy Deresza, Kwaśniewskiego, Komorowskiego, Wałęsę, Króla Stanisława Poniatowskiego jest …nie, nie Rosja. Służba Rosji.

No a Donald Tusk? Co z tym, Donkiem? No, odszedł z UW. Maczał paluchy w obalaniu rządu Olszewskiego (wraz z Pawlakiem, ale choć PSL podobnie jak UW nieustannie towarzyszy SLD i jego zapleczu, to jest to osobny temat bardziej przywiązany do kasy niż perwersyjnej perswazji politycznej panów w szarych płaszczach w stylu komuna fashion  - pominięty niesłusznie acz celowo w tym temacie – to, tutaj, taki peerelowski twór fasadowy, taka przynęta na peerelowskim haczyku - na rybkę zwaną ludem). Donald Tusk symbol postępu zahamowanego w skostniałej UW. Reformator, który musiał odejść na znak protestu przeciw starej elicie umaczanej we współpracę z PRL czy raczej nowy współpracownik na miarę nowych czasów? I na ile świadom swojej współpracy lub jej efektów? Dziś już dojrzały gracz, w pełni świadomy swojej roli w kształtowaniu polskiej historii najnowszej.

Donald Tusk, w moim przekonaniu, wstydzi się tej roli. Jego wkład nie jest wielki, wielka jest jednak odpowiedzialność, jaką na siebie wziął pozwalając firmować swoim nazwiskiem i przyzwoleniem na działania ludzi, którym zaufał. O ich historii życia wiedział niewątpliwie, natomiast jestem w stanie uwierzyć, że dał się nabrać i tak naprawdę stał się kozłem ofiarnym. Jak to możliwe? Możliwe, jeśli weźmie się pod uwagę intencje, motywacje politycznych aspiracji obecnego premiera III RP – tę samą, która tak bliska jest członkom PSL-u. Może stąd takie wzajemne zrozumienie Tuska i Pawlaka? Może dlatego tak często i blisko ze sobą współpracują? Co jest charakterystyczne dla czasów obu panów? Igrzyska, kasa i stołki – piękne, tradycyjne hasła na plakatach i ich liberalne deptanie własnym życiorysem. Ktoś powie- jak i w UW, SLD, PRL… No, nie, nie dokładnie. Moralność PZPR nie wynikała z religii, ale i nią się nie podpierała, ale jakieś zasady były. Fakt posiadania kochanki, nie był dumnym dowodem jurności podstarzałego już delikwenta a np. okazją do szantażu politycznego czy nawet pozbycia się gościa. Dobra, inne czasy. Fakt narkotyzowania się jest zbyt powszechny, by dostatecznie gorszył. Jednak gość z zasadami zawsze zasad się trzyma i mordy sobie nimi nie wyciera.

W każdym razie, w moim odczuciu, nasz narodowy fircyk w zalotach może być zakładnikiem: sytuacji, w którą wpędziły go nadmierne ambicje oraz osób, w których złudną pokładał nadzieję i które go zwyczajnie wykorzystały i, jak sądzę będą wykorzystywać do końca. Żadna bowiem z tych osób nie chce płacić za to, za co przyjdzie zapłacić Tuskowi. Czy nie jest wygodnie żyć i zaciągać długi na cudzy rachunek? Nikt mi nie powie, że któraś z osób odpowiedzialnych za stan państwa i postać dzisiejszej polityki polskiej, z tego zrezygnuje. Tusk jest idealnym kandydatem na palanta, który się podłoży. I podłożył się. Dokładnie jak jego syn. Widać debilizm jest dziedziczny. Nie wiadomo tylko, czy Tusk starszy z tak samo rozbrajającą szczerością się do niego przyzna, kiedy okaże się, że i on dwom panom służy a obaj są złodziejami, których różni tylko to, czyje kradną.

Tak to mi się jawi, tak się wydaje - taka intelektualna prowokacja, jak mawia pan Deresz, choć może to akurat taki koński dowcip, że co u Deresza bawi, tu wpędza w rozpacz. Poparcia dla swoich wywodów, dla niektórych może i błędnych, dla innych mętnych a dla jeszcze innych - spiskowych i irracjonalnych – typowych dla oszołoma (w zależności od poglądów politycznych) szukam jednak w postawie Lecha Kaczyńskiego, który miał ogromną wiedzę na temat powiązań ludzi polityki z dawnymi strukturami represji i agentury systemu PRL. Zadaję sobie pytanie: dlaczego w ogóle chciał rozmawiać z Tuskiem o Sikorskim (pamiętna przedsmoleńska wizyta premiera w pałacu prezydenckim, po której premier nie uśmiechnął się ani razu do kamery i odjechał bez słowa do dziennikarzy. Znaczy powiedział: tajemnica państwowa. Sikorski to członek rządu Tuska, ale bardziej chyba człowiek Komorowskiego a tych dwóch choć łączy wspólna partia, różnią międzynarodowe przyjaźnie). Sikorski to typ podobny do prezydenta, tylko jego arystokratyzm jeszcze świeższy i jeszcze bardziej niedoszlifowany. Słoma z butów mu nie wystaje, ale za to włosów nie myje a smaruje wazeliną (łojem czy czym tam innym), by ukryć syf. Poza tym to bywa praktyczne – ta wazelina, znaczy. Taka twarz wszędzie się wśliźnie. Komorowski ma w tej kwestii jednak bardziej sarmackie podejście. Nie, że ze wstydu, bardziej z kalkulacji i umiarkowania i cierpliwości właściwej dla wieku średniego i starszego, w który Sikorski wbrew naturze nie chce wejść i udaje Piotrusia Pana. To z kolei zbliża go do Tuska. Może stąd Sikorski jest a nie, że go nie ma. A może odwrotnie, to dlatego jest Tusk?

Idąc jednak drogą dedukcji znanego polskiego filozofa ostatnich dni – Mr. Deresza – metodą zwaną przez niego nie inaczej jak „intelektualne prowokacje” (wybitne! Trafne określenie! Co za mózg!), sprawę smoleńską sprowadzam do mafijnej operacji specjalnej wymierzonej przeciw legalnej władzy w obronie własnych mafijnych interesów. Impulsem do intensyfikacji działań był aneks do raportu Macierewicz w sprawie WSI, które są trzonem tej mafii (wszak nie jest to chyba legalna organizacja, co?). „Być albo nie być” leżało na biurku Prezydenta Kaczyńskiego a że tam trafi wcześniej czy później od dawna było wiadomo. Chęć bycia marszałkiem sejmu, nie jest wygórowaną ambicją polityczną i to akurat Tusk mógł przełknąć. Reszta była diabelnie prosta. Tu Tusk dał się złapać w sieć i czasem myślę, że jednak się szarpie, że szuka wyjścia, próbuje przegryźć… Subtelnie, zdążył się nauczyć (na cudzym przykładzie), że jeden tzw. fałszywy ruch… Ciągnie towarzystwo ku Zachodowi upatrując tam nadziei, poparcia, wsparcia, ratunku… Słyszy deklaracje, widzi uśmiechnięte twarze, wyciągnięte ręce a kiedy je chwyta, okazuje się, że to jakaś fatamorgana: Wschód jest i na Zachodzie.

Tym samym moje intelektualne igrzyska, znaczy, prowokacje, szukające poszczególnych członków mafijnego organizmu na agorze politycznej odnajdują twarz (Komorowski), ręce (np. Sikorski, Arabski), nogi (Palikot), tułów (Kwaśniewski, Czempliński). Są i uszy (pewna pani w czerwonym kubraczku), nos (Wałęsa), usta (Niesiołowski), oczy (Gowin). Serca, mózgu, wątroby i nerek nie widzę, ale wiem, że wszystko to gdzieś tam jest (tylu znanych a nie znanych wiecej, do obsadzenia w rolach głównych). Jest i tyłek. Jedni na nim siedzą a inni w niego kopią... bo facet jest zwyczajna d...pa.