Gdy Kali ukraść krowę, dobrze. Jeśli Duda z Trumpem, to źle

W dobie Internetu coraz łatwiej odpowiadać na najbardziej fundamentalne pytania. Kwestie, nad którymi w zamierzchłych czasach filozofowie debatowali niekiedy całe wieki, dziś rozstrzyga jedno stuknięcie w klawisz komputera. I już wujaszek Google podaje definicję. No to stuknijmy. Demokracja: ustrój, w którym obywatele uczestniczą w sprawowaniu władzy. Populizm: ideologia zakładająca moralną wyższość ludu nad elitami. Jednak filozofowie nie pękają. Bo formułki przyswoić łatwo, lecz do ich wszechstronnego rozwinięcia Internet nie wystarcza. Ba, pogłębianie wiedzy o całokształcie antropologii, socjologii, politologii, etyki i aksjologii, wyłącznie korzystając z sieci, może prowadzić do schizofrenii, odmóżdżenia i paranoi. Zresztą podobnymi konsekwencjami grozi w ogóle pasjonowanie się polityką. Wiem coś na ten temat.

W praktyce wszak wiedza filozofów mało kogo obchodzi. W skrzeczącej pospolitości rząd dusz, że użyję tego idiomu bez związku z transcendencją, sprawują media, dające głos zwolennikom ideologii, której służą. Nie muszę dodawać, że w Polsce od dawna, a po październikowych wyborach zwłaszcza, dominują lewicowe generatory rzeczywistości urojonej. W ich zmanipulowanej wizji świata próżno szukać odpowiedzi na ustrojowe pytania, których kilka zadam sobie, a muzom.

Co to są elity? Skąd się wywodzą? Czy obywatele i lud to pojęcia tożsame? Czy obywatele wyrośli z ludowych korzeni, bo z czegóż by innego, stanowią właśnie elitę? A zatem czy elity to wyludowieni obywatele? Czy obywatele, uznając moralną wyższość ludu stają się populistami? Jaką pozycję w stosunku do wyższości intelektualnej, umysłowej, prawnej, progresywnej, zajmuje wyższość moralna? Co różni demokrację socjalistyczną od liberalnej? Czy wszystkie prawa człowieka spełniają kryteria moralne i etyczne? Czy katalog praw człowieka może podlegać korektom w obie strony, dodawania i skreślania paragrafów? Czy zakładając, że prawo kobiet do samostanowienia spełnia kryteria moralne, to poszanowanie tego prawa przez elity, przyjmując, że kobiety, a przynajmniej ich genderowa awangarda, w swej masie stanowią część ludu, jest populizmem? I co zatem z resztą damskiej populacji wyznającej bardziej tradycyjną aksjologię?

Natomiast skrzecząca pospolitość nie pytana raczy mnie kompendium politologicznej demagogii. Co to jest demokracja? To władza koalicji 15 października, której liczebna przewaga w parlamencie pozwala na absolutne rozbestwienie, zwane rządami prawa. Podobne zjawiska w okresie pisowskiej dominacji znamionowały oczywiście totalne bezprawie kliki z Nowogrodzkiej. Co to jest populizm? To pisowskie schlebianie kołtuństwu. Co to jest progres? To platformerski entuzjazm wobec kanonów europejskiej awangardy. Co to jest koniunkturalizm? Za odpowiedź niech posłuży przedwojenny suchar. Ulicą maszeruje grupa demonstrantów śpiewając: „nasz sztandar musi być czerwony”. Zza rogu wypada szwadron policji konnej. „No, może być zielony…”, intonują manifestanci. Rzecz jasna koniunkturalizmu nie należy mylić z prawdą etapu, która nakazuje wciągać na maszt właściwą flagę w stosownym momencie. I tak biorąc przed ważnymi wyborami ślub kościelny z matką swoich dorosłych dzieci, wypada w tle zawiesić flagę papieską. Puszczając oko do potężnego sąsiada ze Wschodu, warto za plecami umieścić osobliwość ornitologiczną, dwugłowego orła. Czyniąc w lansadach umizgi do europejskiej hegemonki, nie wolno zapominać o czarnym orle zerkającym coraz zalotniej na, nomen omen, swoje wschodnie pogranicze. Ciułając głosy awangardy trzeba koniecznie wymachiwać flagą tęczową. No i obligatoryjnie zawsze w eksponowanym miejscu musi powiewać flaga UE. A zaszczytny tytuł Słońca Peru, mimo wrednych skojarzeń ze Słońcem Karpat, będzie już tylko wisienką na torcie.

I ostatnie pytanie. Co to jest aberracja dwubiegunowa w polityce? Sienkiewicz antycypował ją w roztropnej wypowiedzi pewnego Afroafrykanina. Gdy Kali ukraść krowę, to dobrze. Jeśli Kalemu ukraść, to źle. Przekładając to na bieżączkę, jeśli prezydent Biden będąc w 2022 roku w Warszawie zamienił w przelocie kilka zdań z liderem opozycji, o czym Donald Tusk poinformował triumfalnie na twitterze, cytując słowa prezydenta: „Donaldzie, będziemy solidarnie bronić wolności i demokracji, zawsze i wszędzie”, to dobrze. Jeśli prezydent Andrzej Duda będąc w Nowym Jorku zjadł kolację z kandydatem na prezydenta USA, Donaldem Trumpem, to bardzo źle, przynajmniej w ocenie platformerskich wazeliniarzy. I nic to, że wieczerzę chwalili amerykaniści, z profesorem Zbigniewem Lewickim i samym guru lewicy Aleksandrem Kwaśniewskim, bo co oni tam wiedzą.
 
Sekator
 
Ps.
-- Jeśli Tatry, to crème de la crème Karpat, to Słońce Karpat także pasuje jak ulał do Tuska -- wnioskuje mój komputer.
-- Tamto Słońce, Nicolae Ceaușescu, zgasiła krótka salwa w łeb -- wyjaśniam Eustachemu. -- A wódz zasługuje wyłącznie na salwy honorowe.