Głosuję na Polskę

Kiedy myślę o Polsce, widzę moją rodzinną miejscowość, w której się wychowałam, małą, spokojną, gdzie każdy się znał. Widzę pola, które latem falują jak morze. Czuje jak kłuje zarówno deptane na wozie siano, jak i sztywna słoma, czy ściernisko po pszenicy, czy życie. Pamiętam jak smakuje przypalane zboże, które podgryzaliśmy, gdy wypalano resztki słomy na polach, czy jak smakował burak pastewny, czy ziemniaki w parniku dla zwierząt.
Widzę łąki, które zimą zamieniały się w lśniące lodowe tafle, tworząc dla nas, dzieci, kilometry idealnego toru łyżwiarskiego. Pamiętam, jak zimą zamienialiśmy główną drogę we wsi w ślizgawkę, polewając ją wodą i czekając, aż zamarznie. Stawała się idealnym torem saneczkowym, a my rywalizowaliśmy, próbując pobić własne rekordy długości ślizgu. Z rozrzewnieniem wracam myślami do tych dni, gdy do szkoły docieraliśmy kuligiem, otuleni kocami, zmarznięci, ale szczęśliwi. Z powrotem już nie było tak łatwo. Kto spadł, wracał, przez zaspy pieszo. Wiosna tam, to była eksploracja okolicznych zagajników, rzeczek i ukrywanie przed rodzicami, że znowu się skąpaliśmy z bratem. Natomiast jesień w moich wspomnieniach to zapach ziemniaków z ogniska po wykopkach, pełne piwnice przetworów i poczucie, że zbliża się chłodniejszy czas.

Tak Drodzy Blogerzy NM. Dzieciństwo spędziłam na wsi, do której wiodła szutrowa droga, więc jak nas zasypało, to czasami czekaliśmy tydzień, aż na "odkopią". Uważam, że miałam piękne, beztroskie, cudowne dzieciństwo. Za każdym razem, jak jestem w tamtym regionie, odwiedzam tę wieś, staje na wzgórzu i patrzę aż po horyzont z myślą, "to było częścią mnie i moje"...

Polska to też lasy, które wyglądają jak z bajki, które obecnie intensywnie eksploruje już od wiosny zaczynając od poziomek. To nasze góry, których osobiście jeszcze nie oswoiłam i cały czas uczą mnie pokory, oraz morze... Teraz to mój azyl, gdzie się resetuje i gdzie mogę poczuć prawdziwą wolność.

Ale Polska to także historia.
Nie z podręczników, pełna dat i nazwisk, lecz ta prawdziwa, żywa, opowiadana przez moje prababcie i babcie. Opowiadały o wojnie, nie jak o rozdziale w książce, lecz jak o czymś, co dotknęło ich rodzin, sąsiadów, dzieciństwo. O biedzie, głodzie, strachu, ale i o pomocy, jakiej ludzie udzielali sobie nawzajem. O tym, jak życie toczyło się dalej, mimo wszystko. O ludziach, którzy, choć wszystko im zabrano, nigdy nie pozwolili odebrać sobie wiary. A przede wszystkim – o nadziei. Bo nawet w najciemniejszych chwilach tliła się myśl, że to kiedyś minie, że będzie lepiej, że Polska się podniesie. I musiała podnosić się wielokrotnie. Z ruin, z bólu, z niesprawiedliwości. Zawsze od nowa, z podniesioną głową.
Dziś, gdy żyję (jeszcze) w wolnym kraju, ta historia wybrzmiewa we mnie jeszcze mocniej. Sprawia, że doceniam każdą rzecz, którą mogę traktować jako oczywistą – pokój, możliwość nauki, swobodę myślenia i wypowiedzi. Nie muszę walczyć o to, co dla moich przodków było marzeniem. Ja to po prostu mam, jeszcze. Bo trzeba pamiętać, że wolność nie jest dana raz na zawsze. I że to, co mam dziś, zawdzięczamy tym, którzy nigdy się nie poddali. 

Dlatego głosuję na Karola Nawrockiego, bo patrząc w oczy moich dzieci, wiem jedno. One zasługują na Polskę, która daje im godność, bezpieczeństwo (beztroskę), tożsamość i dumę. Chcę Polski, która uczy odwagi, Polski silnej, która chroni swoje dzieci nie tylko fizycznie, ale też moralnie i duchowo – przez edukację, kulturę, prawdę historyczną i spójność narodowej tożsamości.
Głosuję na Karola Nawrockiego, bo daje mi nadzieję na Polskę opartą na wartościach, odpowiedzialną, świadomą. Widzę w nim człowieka, który rozumie wagę historii, ale patrzy w przyszłość. Który nie zapomina, skąd jesteśmy, i wie, dokąd chcemy zmierzać. Bo to kandydat, który mówi o Polsce tak, jak ja o niej myślę — z miłością, ale i odpowiedzialnością. Bo nie boi się mówić prawdy. Bo wie, czym jest służba.

Dla przyszłości moich dzieci. Dla przyszłości mojego kraju. Dla Polski — głosuję na Nawrockiego.