PRL

 Dobrze pamiętam tę pustynię
rozciągniętą od dzieciństwa
po starość
 
wędrowałem nią
w  beznadzieję
w  absurdach haseł
w lęku wspomnień
o cieniu nagana
 
dzień po dniu
dekada po dekadzie
w smrodzie pyłochłonu
i machorki
 
między spluwaczkami
 
 po horyzont
 zrujnowanych wartości
 
czasem
pojawiał się
miraż zdroju
w którym pienił się
zwykły śmiech
 
wierzyłem
że kiedy go znajdę
będę mógł się opłukać
 
i znalazłem
 
ale
umknął mi sprzed ust
w pył nijakości
 
teraz  jak słup milowy
stoję nad wyschniętym
wyobrażeniem oazy
 
jednak nie odwracam się
bo za mną
także niczego  nie ma
 
wiem już
że to co najważniejsze
jest tylko we mnie