Raz zdobytego pola nie powinniśmy oddawać.

Unia Europejska stanęła na rozstaju dróg. Są różne koncepcje jej rozwoju. Osobiście jestem zwolennikiem Unii Europejskiej, jako sfery gospodarczej, której członkowie prowadzą jednolitą politykę finansową, nie wtrącając się w kierunek polityki zagranicznej innych państw. Z punktu widzenia przyszłości Unii, należy przeprowadzić głęboką integracje w sferze finansowej: wprowadzić we wszystkich krajach członkowskich wspólną walutę, wprowadzić wspólną politykę pieniężną i fiskalną. Z całą pewnością nie jest to wydarzenie, które będzie miało miejsce w najbliższym czasie. Będzie to już raczej długotrwały proces, podobnie jak wychodzenie z olbrzymiego kryzysu przez państwa basenu Morza Śródziemnego. Jednak moim zdaniem, jeśli Unia ma przetrwać – proces ten jest konieczny. Pokonywanie kryzysu nie będzie trwało kilka miesięcy, a co najmniej kilkanaście lat. Przypomnę, że Polska kiedyś zbankrutowała. Już od ponad 20 lat wychodzimy z głębokiej zapaści, a nie zapowiada się, aby ten proces szybko się skończył. Mieszkańcy krajów śródziemnomorskich żyją na bardzo wysokim poziomie i ten poziom nie wynika ze spełnienia kryteriów konwergencji tylko z pewnych preferencji politycznych centrali w Brukseli. Przyjęcie tych krajów do strefy euro było działaniem politycznym, zupełnie niepodpartym przesłankami ekonomicznymi. To był olbrzymi błąd UE. Kolejnym było niedopilnowanie przestrzegania rygorystycznych kryteriów. Gdyby państwa respektowały te zasady, nie byłyby dziś w aż tak głębokim kryzysie. Unia wymaga zasadniczych reform, polegających przede wszystkim na skończeniu z mnożeniem priorytetów i powróceniu do pryncypiów, a więc wprowadzeniem pełnej swobody przepływu towarów, usług, osób i kapitału. Ktokolwiek prowadzi działalność gospodarcza na rynku Unii wie, ile jeszcze istnieje przeszkód na drodze do pełnej swobody przepływu tych czynników produkcji. Unia musi koordynować w znacznie większym zakresie, o ile nie prowadzić wspólnej polityki gospodarczej i finansowej.  Nie jest do utrzymania na dłuższą metę prowadzenie odmiennych narodowych polityk gospodarczych i poleganiu na pomocy finansowej z kilku państw Unii, bo one tego nie udźwigną. Unia musi stać się konkurencyjna w skali światowej, jak marzono o tym w Deklaracji Lizbońskiej sprzed dekady i przestać bredzić o eksporcie w świat europejskiego modelu socjalnego, gdzie każdy na naszym globie miałby mieć stały etat, niemiecką pensję, francuski czas pracy / 35 godzin w tygodniu / i szwedzkie uprawnienia socjalne. Tego nie da się zapewnić w Europie, a co dopiero w świecie. Na obecnym etapie wydaje się, że tendencje narodowe są zbyt silne, ale czy nie zmieni się to po nadejściu drugiej, silniejszej fali kryzysu? Z pewnością zreformowana Unia, tworząc wspólną politykę gospodarczą, musiałaby mieć na względzie różne etapy zaawansowania ekonomicznego państw ją tworzących. Część nowych państw członkowskich jest wciąż na dorobku i musi dogonić w rozwoju gospodarczym państwa rozwinięte. Niezbędne wówczas będą transfery finansowe bądź preferencyjne rozwiązania np. podatkowe. Zreformowana Unia Europejska nie powinna zabierać stanowisko w sprawie kierunku prowadzenia polityki międzynarodowej krajów członkowskich. Kierunek polityki zagranicznej powinien leżeć wyłącznie w gestii państw. Polska polityka zagraniczna wzorowana na polityce jagiellońskiej była bardzo dobrym pomysłem i tu ogromny plus dla nieżyjącego prezydenta Kaczyńskiego. Ubolewam, że rząd Donalda Tuska odstąpił od uprawiania podobnej polityki zagranicznej. Przewodząc państwom nadbałtyckim oraz innym na wschodzie kontynentu automatycznie nasza pozycja w relacjach z innymi państwami pnie się do góry – przede wszystkim w stosunku do Stanów Zjednoczonych - dla których wówczas stalibyśmy się dużo silniejszym – pod względem strategicznym – partnerem. Szukajmy przyjaciół tam, gdzie Polska i Polacy są szanowani. Jesteśmy szanowani np. w Gruzji, Armenii czy w krajach nadbałtyckich i powinniśmy robić wszystko, aby tam nasze notowania były jeszcze lepsze, bez względu na to, co sądzą o tym władze rosyjskie. Ten kierunek zapoczątkowany przez braci Kaczyńskich powinien być kontynuowany. Mam żal do Ministra Sikorskiego, że koncentruje się wyłącznie na kierunku zachodnio-europejskim, odpuszczając wpływy, które budowaliśmy przez lata np. w Azji czy Afryce. Raz zdobytego pola nie powinniśmy oddawać. Niestety tak się dzieje.