Słyszałem kiedyś takie opowiadanie o pewnej bogatej, samotnej damie. Oto ta historia:
Życie jej było bardzo poprawne. Codziennie chodziła na Mszę św. i znajdowała niewiele, albo zgoła nic, z czego mogłaby się spowiadać, co powtarzała za każdym razem w czasie spowiedzi, ponieważ twierdziła, że „nie zrobiła nigdy nikomu nic złego”.
I kiedy przyszło jej umrzeć, ku swemu przerażeniu odkryła, że wysłano ją do piekła. Udała się więc do diabła i zaczęła się skarżyć, jak to niesprawiedliwie ją potraktowano. Przecież ona tak pobożnie żyła, właściwie można powiedzieć – bezgrzesznie. Upierała się więc, że tam na górze na pewno zrobiono wielki błąd.
Szatan, którego głównym zajęciem jest mieszać i poróżniać ludzi, tym razem jednak obiecał damie, że sprawdzi, czy rzeczywiście nastąpiła jakaś pomyłka. Ale otrzymał potwierdzenie z nieba, że to nie pomyłka, ale owa kobieta jest w miejscu jak najbardziej dla niej właściwym, ponieważ jest osobą ogromnie pyszałkowatą i niesamowitą egoistką. Za życia na ziemi nigdy niczym się nie podzieliła. W ogóle nie wie ona co to znaczy: dać coś od siebie. Przecież gdyby kiedykolwiek coś dała drugiemu – mogłaby być tu na górze.
Zdziwiony diabeł chcąc się upewnić zapytał:
– Nawet gdyby tylko zrobiła jeden dobry uczynek, to by wystarczyło, byście ją zaakceptowali?
– Z całą pewnością – usłyszał potwierdzenie.
Wtedy diabeł poradził owej damie, aby przypomniała sobie, że może jednak zrobiła, chociaż jeden jedyny raz, jakiś dobry uczynek – to wtedy przyjmą ją do nieba. Posłuchała rady i zaczęła przypominać sobie swoje życie. Po jakimś czasie nagle znalazła taki bezinteresowny jeden dar, jaki kiedyś uczyniła. Mianowicie podczas gdy gotowała któregoś dnia obiad przyszedł do niej żebrak. Był głodny, więc dała mu cebulę.
Diabeł zrelacjonował jej słowa i dostał potwierdzenie, że rzeczywiście tak było i nawet mają w posiadaniu tę jej cebulę. Anioł więc zaproponował:
– Spuścimy tę cebulę na linie. Wtedy ona uchwyci się jej i wciągniemy ją do nieba.
Ucieszona zbliżającym się ratunkiem złapała cebulę i nagle poczuła, że wydostaje się z piekła. Ale zauważyła też jak kilku jej towarzyszy niedoli zdołało się uczepić tej liny, aby razem z nią wydostać się z otchłani.
Wtedy zaczęła wrzeszczeć, kopiąc ich swoimi nogami:
– Idźcie sobie! To moja cebula!
I w tym momencie lina się urwała i dama spadła z powrotem wraz ze swoją cebulą wprost w objęcia diabła, który tak jej powiedział:
– Lina była dość mocna, aby ocalić i ciebie i twoich braci, ale nie była na tyle mocna, by udźwignąć tylko ciebie jedną.
W szkole miłości Bożej
W niedzielę 26 listopada 2017 r. obchodziliśmy Uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata. W Kościele pod taką nazwą jest znana i obchodzona od przeszło osiemdziesięciu lat. Papież Pius XI wydając Encyklikę „Quas primas” ustanowił to święto, aby przypomnieć zlaicyzowanemu światu, że „Królem Królów i Panem Panów” jest Jezus Chrystus.
Dlatego w Liturgii Słowa znajduję dziś opis sądu ostatecznego. Syn Boży równocześnie jest i sędzią i pasterzem. W pierwszym Czytaniu jest to jeszcze pasterz, który „w dni ciemne i mroczne” chodzi za swoimi rozproszonymi owcami: „Zagubioną odszukam, zabłąkaną sprowadzę z powrotem, skaleczoną opatrzę, chromą umocnię, a tłustą i mocną będę ochraniał.”. Natomiast w Ewangelii ten sam pasterz jest już sędzią, który: „zasiądzie na swoim tronie, pełnym chwały. I zgromadzą się przed Nim wszystkie narody, a On oddzieli jednych od drugich, jak pasterz oddziela owce od kozłów.”.
Dzisiejsza Ewangelia mówi bardzo przejrzyście i nie pozostawia najmniejszej wątpliwości. Na nic się zda cała moja religijna pobożność – jeżeli pozostała tylko na poziomie zewnętrznym, to znaczy taka, która nie miała żadnego wpływu na moje codzienne życie, na moje wybory. I nie pomogą ani moje codziennie odmawiane modlitwy, ani moja bliska znajomość z Jezusem. Bo sąd będzie dotyczył tylko jednego: czy wypełniłem przykazanie miłości bliźniego? To przykazanie jest jedynym sprawdzianem mojej miłości do Boga.
Wraz ze zgromadzoną trzódką na Eucharystii modlę się o serce wrażliwe i o oczy uważne. Bo tu, Pan Jezus klęka przed każdym z nas, aby obmyć, a później posilić. W ten sposób przyzwyczaja nas do ostatecznej Uczty, gdzie On, Król Królów i Pan Panów „przechodząc usługiwał będzie”.
Tymczasem Bóg chodzi pomiędzy nami w przebraniu potrzebującego człowieka. Obym zawsze usłużył i nigdy nie przeszedł obojętnie.
ks. Marian Łękawa SAC
Cały wpis O. Mariana dostępny jest na stronie Polskiej Misji Katolickiej w Szkocji, oto adres : http://www.kosciol.org
- Zaloguj lub zarejestruj się aby dodawać komentarze
- Odsłony: 2817
Znam pewien bardzo brzydki antyżydowski i antyniemiecki dowcip. Oto on. Niemcy podczas likwidacji ghetta zrobili dla eksterminowanych żydów konkurs na zostanie aryjczykiem. Kto przeżyje skok z 5 piętra ten zostanie uznany za aryjczyka i puszczony wolno. Skaczą jeden po drugim i się oczywiście zabijają. Skacze wreszcie Icek. Po chwili wstaje i otrzepuje pył z rękawów. Podbiega do niego jego żona i pyta się z troską: Icek nic tobie nie jest? Na co Icek: spadaj żydówko!
Otóż jesteśmy wszyscy równi czy to Polacy, Żydzi, Cyganie Amerykanie, Chińczycy, Litwini i inni na poziomie naturalnym, antropologicznym, po prostu ludzkim. Próbowali to odwołać w XX wieku Niemcy (naziści) ale ich teoria rasizmu upadła z kretesem, a oni sami okryli się wieczną hańbą holocaustu. Różnimy się natomiast na poziomie cywilizacyjnym, znaczy kulturowym, znaczy wytwory naszej techniki, kultury, szeroko pojętego postępu cywilizacyjnego, które rozwijają w nas odmienne poglądy, upodobania, skłonności, te z kolei rodzą określone czyny, które składają się razem na dzieje historyczne poszczególnych Narodów. Dzieje te mogą być chlubne ale mogą być haniebne, tu się właśnie różnimy. Dla przykładu Ukraińcy dokonali w XX wieku strasznego ludobójstwa, okrutnego. Nam się to na szczęście nie przytrafiło. Te różnice cywilizacyjne pięknie opisał wielki polski uczony Feliks Konieczny w swoim wiekopomnym dziele pt."O wielości cywilizacyj" (1935).
To jednak nie wszystko, gdyż jesteśmy też równi na poziomie duchowym albowiem Bóg jest dobrym Ojcem dla wszystkich ludzi, dla wszystkich Narodów. Z tego właśnie wyrasta głęboko przyjęte w chrześcijaństwie, iż wszyscy bez wyjątków jesteśmy Dziećmi Bożymi. Tak jest naturalnie w porządku Stworzenia ale już zupełnie inaczej w porządku naszych osobistych wyborów, dokonań, czynów. Tu zaczynamy się znacząco różnić, a przyczyną jest istnienie grzechu na świecie, sprowadzonego przez upadek pierwszych ludzi w Eden (Ogród Rajski) i przez zawiść diabła, upadłego anioła o imieniu Lucyfer (ten który niesie światło) oraz jego towarzyszy. Pięknie to wybrzmiewa codziennie podczas Apelu Jasnogórskiego z Jasnej Góry o godz. 9 pm (21.00), gdy śpiewamy: Jestem, Pamiętam, Czuwam. Miliony Rodaków z Ojczyzny i ze świata, gdziekolwiek są polskie diaspory narodowe i wspólnotowe żywo przypomina sobie tę odwieczną prawdę, czym to właściwie jest, jak to rozumieć, jak tym żyć. Otóż jesteśmy właśnie równi na tym pierwszym poziomie Jestem, a różnimy się na dwóch pozostałych. Pamiętam, każdy pamięta to co sam chce, wybiera i preferuje. Czuwam, znaczy codziennie osobiście dokonuję wyborów, które wywołują konkretne skutki pozytywne, mające zapewnić mi wszelki dobrobyt duchowy i materialny. I to byłoby na tyle paparazzi! Jestem przekonany, iż teraz nie będziesz już więcej zasmucony, zagubiony. Dzięki za zainteresowanie, za komentarz, za wywołanie do tablicy. Pozdrawiam STRoch
- miłość siebie zakorzeniona w przykazaniu miłości Boga i bliźniego;
- miłość siebie a ludzkie szczęście;
- zmagania duchowe o miłowanie siebie samego;
- miłość siebie wymagająca ofiary;
- przebaczenie i pojednanie a miłość siebie samego;
- miłość siebie w obliczu cierpienia i śmierci;
- Najświętsze Serce Jezusa źródłem wszelkiej miłości. Filmik opublikowany w roku 2021 przez Centrum Duchowości Ignacego Loyoli w Częstochowie, a zatem: https://www.youtube.com/…
Konferencje mają charakter wprowadzenia do modlitwy osobistej. Są skierowane do wszystkich zainteresowanych tematem. Skupienie rekolekcyjne cz. 2 – opublikowane 9 grudnia 2020 r. przez Centrum Duchowości Ignacego Loyoli w Częstochowie: https://www.youtube.com/…
Skupienie rekolekcyjne cz. 3. W czasie rekolekcji zostały podjęte między innymi tematy: 1. miłość siebie zakorzeniona w przykazaniu miłości Boga i bliźniego; 2. miłość siebie, a ludzkie szczęście; 3. zmagania duchowe o miłowanie siebie samego;– opublikowane 10 grudnia 2020 r. przez Centrum Duchowości Ignacego Loyoli w Częstochowie: https://www.youtube.com/…
P.S.
Niestety rozważania te są b. mocno zabezpieczone i adresy zmieniają się samoczynnie, po każdym otworzeniu. Dlatego te rozważania trzeba szukać i otwierać po hasłach tematycznych wyłącznie. Sprawdziłem osobiście. Nie mam pojęcia po co aż takie utrudnienia, no ale cóż. Tak bywa! Pozdrawiam STRoch