Życiorys

Bez grama fabularyzacji podsumowuję tu, ze swojego punktu widzenia, życie znajomej mi osoby. Mam w nim jakiś malutki swój udział.
Znaliśmy się w dzieciństwie i młodości. Spotykaliśmy się sporadycznie, ale w naszych rozmowach dotykaliśmy rzeczy nie powierzchownie. Był osobą o niezwykłym intelekcie. Budził tym mój podziw. Posiadał świetną pamięć. Czytał bardzo szybko, przyswajając sobie tekst w stu procentach. W okresie wczesnoszkolnym kilka lat przebywał z rodzicami za granicą, skąd przywiózł świetną znajomość angielskiego. Z tymi swoimi walorami był dzieckiem swoich czasów – rewolucji lat sześćdziesiątych. Nienawidził wsi, skąd się wywodził. Jego poglądy i ambicje kształtowała szkoła średnia zaprogramowana na nowoczesność wyklutą w sztabach komunistów.  Nie cenił sobie historii swojej rodziny, ani tradycji, była ona raczej przedmiotem jego zażenowania. Kiedyś byliśmy razem w kościele. Po wyjściu z niego, nie ukrywał swojej irytacji – jak ja mogę klepać te pacierze. W życiu uczuciowym też nie zamierzał być tuzinkowy, przyszła partnerka miał wyrastać ponad pospólstwo. Nie był zwolennikiem wiązania się ludzi przez małżeństwo. Poglądy miał zdecydowanie ateistyczne - „naukowe” w dwustu procentach. Żądny był sukcesu  w zapowiadanej mu przez wszystkich karierze akademickiej.
Tak się też to potoczyło. Tłumaczył z angielskiego specjalistyczne podręczniki. Zanosiło się, że w swojej branży zostanie kimś wybitnym. Wtedy nie miałem już z nim kontaktu a docierające do mnie wiadomości miały charakter ogólny. Kariera rozpoczęta w kraju została przyhamowana przez wypadek związany z prowadzonymi przez niego eksperymentami. Potem dowiedziałem się, że w celach naukowych wyjechał za granicę, na drugi kontynent.  Pracował w międzynarodowej drużynie podobnych jak on specjalistów. Stawiali sobie wysoce wygórowane cele, mieli okazać poniekąd zbawicielami ludzkości. Wszystko to budziło, podzielany też i przeze mnie, podziw w kręgach znajomych. Jedna z jego towarzyszek w nauce była również partnerką życiową. W kraju pojawiał się bardzo rzadko. Utrzymywał kontakt tylko ze swoim rodzeństwem, wspierając je finansowo.
Dziesięcioletnia przerwa w dopływie informacji o moim znajomym, została nagle zakończona przez wspólną naszą koleżankę, która pełna pozytywnych emocji opowiedziała o nawiązaniu przez nią z nim korespondencji. Regularnie wymieniali ze sobą listy, imponując sobie nawzajem wiedzą i stylem. On nadal pracował na renomowanej uczelni oddalonej od Polski o tysiące kilometrów.
Minął rok, może dwa lata. Znowu spotkałem się z koleżanką i zagadnąłem o naszego znajomego naukowca. Z odrobiną wahania zdała mi relację o nagłym zakończeniu ich komitywy. Przedsiębiorcza koleżanka miała usposobienie podróżniczki i natchnienie pokierowało ją do kraju, gdzie żył nasz wspólny znajomy. Zaproponowała mu, że go w trakcie turystycznej wyprawy po prostu odwiedzi. Wtedy urwało się wszystko. Nie odpisał, ani nie oddzwonił. Była w jego mieście, obejrzała uniwersytet i pojechała dalej.
Do pewnego stopnia takie zachowanie emigranta znajduje psychologiczne uzasadnienie, aczkolwiek dla koleżanki optymistyczna zawartość listów zderzona z próbą osadzenia jej w widzialnej rzeczywistości była szokiem. Czaiło się za tym jakieś wielkie kłamstwo.
Internet pozwala  na względne rozpoznanie sytuacji. Urzędowe informacje o kolejnych patentach otrzymywanych przez znajomego, wskazują na jego zawodową aktywność przynajmniej do osiągnięcia przez niego wieku 50 lat. I tyle. Reszta ciekawości, nie tyle mojej, co wielu innych ludzi, nie była zaspokojona. Zerwał on kontakty z rodziną, nawet z rodzeństwem. Potem, po latach, przyszła wiadomość o jego śmierci, a po jakimś czasie coś nad to. Jeden z upartych jego kuzynów próbował  dowiedzieć się czegoś więcej. Aż kilka miesięcy zajęło odnalezienie mu faktycznego adresu i zebranie od sąsiadów garści informacji, z których wynikało, że prowadził całkiem inne życie, niż te, jakie sygnalizował respondentom i jakie było jego onegdajszym celem. Nasz znajomy mieszkał na odległej prowincji, dwieście kilometrów od miasta, w którym miał tylko adres do korespondencji. Żył samotnie. Kilka lat chorował na nowotwór i było wiadome, że śmierć zbliża się nieuchronnie. Więcej nie wiem, ale kiedyś poznałem jego analityczny umysł i sądzę, że jego myśli musiały nieustannie wędrować, dyskontując przeżyte lata.  W tej jego wyszukiwarce słowo Polska zostało przekreślone. Czy znajdował w tym jakąś mściwą satysfakcję? Nie powinien, jego matka w latach wojennych była wywieziona na Syberię, gdzie przeżyła gehennę. Powrót do Polski był jej największym szczęściem.