Jak „obrońcy demokracji” wsypali „Króla” Europy

 
Ludowe przysłowie mówi, że nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. I myślę, że właśnie tak należy traktować ów „mechanizm monitoringu ochrony państwa prawnego”, uruchomiony przez Komisję Europejską w stosunku do Polski. Z jednej strony to standardowa procedura,  która dowartościowuje samą Unię stwarzającą pozory demokratycznego działania, a więc i wyposażoną w narzędzia przeciwko łamaniu demokracji przez państwa członkowskie, z drugiej – to zabiegi  jedynie pozorne albo raczej pozorowane, bo nie zdarzy się w historii UE, by wobec jakiegokolwiek państwa członkowskiego zastosowano  artykuł 7. Traktatu o Unii Europejskiej czy zawieszono go w prawach członka UE. Straszak ten, zastosowany po raz pierwszy, w dodatku wobec naszego kraju, jest więc ewenementem w historii Unii, mówiącym mniej o niej, a więcej o pewnej klasie politycznej, która niespotykana jest w żadnym innym państwie: o grupie sfrustrowanych i przegranych, tej swoistej „Targowicy” XXI wieku, która wybrała donos na własny kraj i demokratycznie wybrany rząd, nie mogąc pogodzić się z utratą władzy i wpływów, a nawet, świadoma łamania prawa, obawia się o własną przyszłość.
 
Jestem więc pewna, że już na pierwszym etapie oceny domniemanego zagrożenia zasad praworządności, która polega głównie na spotkaniach i rozmowach z przedstawicielami rządu i administracji państwowej, władze unijne stwierdzą, że zagrożenia żadnego nie ma tym bardziej, że rząd Prawa i Sprawiedliwości chętnie zapowiedział współpracę oferując wszelkie dokumenty i dowody świadczące, że sprawa jest, delikatnie mówiąc, politycznie dęta. A poza tym, stwierdzenie poważnego naruszenia musi być jednomyślne, czyli poparte przez wszystkie kraje wspólnoty, na co nie ma żadnych szans. Wprawdzie Unia ma jeszcze jedno narzędzie, którego użyła wobec Węgier i Austrii, gdy skrajna prawica doszła tam do władzy – bojkot polityczny, ale krótkotrwały i nieskuteczny, raczej symboliczny niż instytucjonalny, a bojkotu finansowego nie użyje, bo uderzyłoby to pośrednio w nią.  Nie chodzi więc o żadne ratowanie demokracji w Polsce, bo Unia ma to gdzieś, ale o wielkie pieniądze i polityczne interesy lewaków i ich sponsorów.
 
Procedura tzw. „monitoringu”, która może potrwać kilka miesięcy, da przeciwnikom i samozwańczym obrońcom liberalnej demokracji (swoisty oksymoron) czas na dalsze, bezpodstawne oskarżenia i przyczyni się do dalszego trwania chaosu politycznego, ale ma i swoje dobre strony. Jeśli PiS będzie umiał racjonalnie ten czas wykorzystać, Platforma i Nowoczesna, razem z KOD-em, zostanie ośmieszona najpierw przez Polaków, później przez władze unijne.

Co znaczy to racjonalne wykorzystanie czasu w dyskusjach? Na pewno nie ograniczenie się tylko do Trybunału Konstytucyjnego czy do ustawy medialnej, choć najprawdopodobniej debata w Parlamencie Europejskim będzie  dotyczyła TK. Ale tutaj jest sprawa najprostsza, bo to Platforma Obywatelska ustawą czerwcową, wybierając sędziów TK „ na zapas”, by ocalić swoje wpływy i destabilizować legislację, złamała Konstytucję, co stwierdził sam Trybunał.

Przedstawiciele polskiego rządu powinni zatem nie tylko wyprowadzić z błędu Komisję Europejską, ale i wykazać, że za rządów PO-PSL nagminnie łamano Konstytucję, choćby nie wykonując aż 48 razy wyroków Trybunału Konstytucyjnego. Pod względem obojętności koalicji PO-PSL na stanowisko Trybunału rekordowym był rok 2014. Wtedy  aż 15 orzeczeń spotkało się z ignorancją ludzi straszących nas obecnie zamachem na demokrację. Wśród nich znalazło się orzeczenie, że podniesienie wieku emerytalnego było niezgodne z Ustawą Zasadniczą. Nieświadomość Unii co do rządów poprzedniej koalicji i „obywatelskości” Platformy należy wyprostować i ogłosić na forum KE, że zmielenie milionów podpisów zebranych pod wnioskami o referendum w sprawie wieku emerytalnego i obowiązku szkolnego dla sześciolatków czy  wyrzucenie do kosza obywatelskich projektów ustaw, pod którymi swoje podpisy złożyły setki tysięcy obywateli, to właśnie złamanie praworządności, której obecnie nadaremnie szukają, a wcześniej lekceważyli. A czy nie warta była unijnego „monitoringu”, przeforsowana przez PO i PSL,  nowelizacja ustawy o zgromadzeniach, to swoiste warcholstwo i samowolka poprzedniej władzy niespotykana  w żadnym unijnym kraju, która drastycznie ograniczyła prawo do organizowania protestów i demonstracji, czyli jedno z podstawowych praw obywatelskich w demokratycznym państwie? 

Gdzie byli panowie unici, gdy ośmioletnie rządy Platformy Obywatelskiej oparte były na rosnącej co roku inwigilacji Polaków, gdy państwowe instytucje sięgały po bilingi, często bez naszej wiedzy i zgody, gdy kontrolowano wpisy internautów i budzono ich we własnych domach? Dowody na takie antydemokratyczne praktyki możemy im okazać, na piśmie lub na video, choćby statystyki Fundacji Panopticum, zajmującej się problemem kontroli państwa nad społeczeństwem,  podsłuchy dziennikarzy zajmujących się aferą taśmową, inwigilacja ich i ich rodzin czy, niespotykane w żadnym państwie demokratycznym, wtargnięcie Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego do redakcji tygodnika „Wprost”.

Oddzielnym, choć ważnym tematem rozmów rządu PiS z Komisją Europejską powinny też być praktyki łamania Konstytucji przez byłego Prezydenta Bronisława Komorowskiego, choćby tryb przejęcia obowiązków głowy państwa po katastrofie smoleńskiej przez ówczesnego marszałka sejmu, braku kontroli uprzedniej Prezydenta nad ustawami (ustawa o in vitro) czy złożenie wniosku o przeprowadzenie referendum w sprawie JOW (na użytek drugiej tury wyborów prezydenckich), który był złamaniem Konstytucji poprzez wybór nieodpowiedniego trybu, art. 125 ustawy zasadniczej, który może być stosowany tylko do spraw nie uregulowanych w innych jej artykułach.

Obecna władza  nie musi się więc niczego obawiać, pozycja Polski w strukturach Unii nie jest zagrożona, skoro nie była przez 8 lat, a naprawa tego, co zniszczył poprzedni rząd, musi być radykalna i musi boleć tych, których interesy narusza. Prędzej Tusk z Bieńkowską, głosujący przeciwko swojemu narodowi, zostaną wyrzuceni, (wykorzystani już zostali), bo nawet "liberałowie" brzydzą się konfidentami, niż dosięgną nas jakiekolwiek sankcje. A lewactwem miejscowym, politycznym i medialnym, nie ma co zaprzątać sobie głowy. Oni skompromitowali się sami, a ich kłamstwa o Polsce są krzykiem oderwanych od koryta.  Głos należy teraz do rządu i nas, obywateli. Inicjatywa wysyłania samych listów protestacyjnych do polityków Unii może okazać się niewystarczająca. Trzeba zmienić formułę protestu i wysyłać fakty łamania demokracji przez aktualnego „Króla Europy”. Tak jak jego były rząd, on też niedługo „POkróluje”.