3 żebraków, 8 politruków i tęczowy wiatraczek

Obserwacja.
Trzech żebraków, osiem politruków i tęczowy wiatraczek.
Potrzebny niewątpliwie jest, nie tylko na użytek szkolnych ściąg dla przyszłych pokoleń, jakiś skrót, etykieta opisująca mijające lata - „obraz dni”, jak to powiedział poeta. Jeśli się chce wyciągać nauki z całej ludzkiej historii, nie ma się wiele czasu dla tych kilku lat; wystarczy go tylko tyle, by wpaść na chwilę, na dwie godzinki i zarejestrowawszy to i owo, opuścić epokę raz na zawsze.
Ktoś przejęty takim zadaniem strawiłby zapewne miesiące na dokonanie właściwej oceny faktów a potem i tak nie byłby się w stanie obronić przed ogarniającymi go wątpliwościami, czy aby ten dobór został właściwie wyważony. Do współpracującego z Opatrznością, rzeczona formuła przychodzi sama – nagle pojawiają się w życiu te dwie godziny prawdy:
- Ach, rzeczywiście... Toż w tym cała ta partia-platforma, tzw. obywatelska (bardziej obywatelska była milicja), jej czas, jej rządy.

Pociąg zbliżał się do Warszawy, gdy pojawił się pierwszy. Zbierał od pasażerów na bilet, brakowało mu jakoby gotówki na dalszą część podróży, do Szczecina. Wyglądał na jakieś 25 lat, krzepka budowa ciała, natarczywość i agresja w głosie: - A pan, a pan!
Śpieszył się, wyraźnie zamierzając obskoczyć cały skład pociągu.
Potem żebrak drugi, młodszy od poprzednika, niemowa jak się wyjaśniło. Zostawił w przedziale długopis z karteczką. Długopis do kupienia za dwa złote, zebrane pieniądze na wsparcie dla poszkodowanej mniejszości. Potem błyskawicznie pozbierał suweniry i kasę zanim pociąg zatrzymał się na Dworcu Wschodnim.
Żebrak trzeci, 20 lat albo mniej. W autobusie przegubowym stojącym na pętli tras komunikacyjnych. Na szyi miał zawieszoną tekturę z wypisaną intencją, nie zdążyłem. Podchodził do każdego z pasażerów i na chwilę się zatrzymywał. Wyglądał na kogoś, będącego w faktycznej opresji. Narkotyki? Tyle przyszło mi do głowy, którą miałem pochłoniętą czymś innym.
Autobus był przepastny, ale i tak liczba monitorów mnie zadziwiła. Siedziałem w tylnej części i mogłem je policzyć - osiem. Być może jeszcze jakieś są za mną były, nie zamierzałem tego badać, wystarczająco byłem już przytłoczony przez liczbę osiem. Ekrany były ustawione w najrozmaitszych płaszczyznach i na różnych wysokościach, tak by pasażer jak najskuteczniej mógł być atakowany informacjami. Wpychał mu się przez oczy ciąg nachalnych dwuzdaniowych wiadomości. Pod nimi źródło, nazwa nadawcy: jakieś instytucje stołeczne, coś związanego z kulturą oraz często i regularnie główny animator propagandowej maszynerii - gazeta.pl. W autobusie trudno obserwować oczy pasażerów, 10 minut wcześniej w wagonie metra patrzyłem na matkę z dziesięcioletnią córką bezwiednie odbierające przekaz z monitora. Matka znudzona zerkała niejako automatycznie, dziecko z szeroko otwartymi oczyma przyswajało sobie treści niczym regułkę ze szkolnej tablicy.
- Jak można porównywać Gazetę Wyborczą do Trybuny Ludu, toż ten nowy produkt jest 5 razy doskonalszy, skuteczniejszy przede wszystkim?!

Zmęczony, bardziej tymi naddatkami materiału obserwacyjnego niż samą podróżą, nie spodziewałem się, że na samym jej końcu czeka największy wystrzał. Usiadłem spragniony relaksu w fotelu pod oknem. Spojrzałem na zewnątrz. Na żółtawej ścianie sąsiedniego bloku, na poręczy jednego z balkonów kręcił się tęczowy wiatraczek. Być może hulał tak tylko zimowy już wiatr, ale nie mogłem się oprzeć wrażeniu, że skoro tylko zaczynałem się w niego wpatrywać, to obroty nabierały tempa, gdy odwracałem wzrok prowokacja przycichała, aby znowu szyderczo nabrać animuszu, gdy ponownie zaczynałem studiować ten wykwit - symptom ciężkiej społecznej choroby.

Od pojawienia się pierwszego żebraka w pociągu do zderzenia się ze wspieraną przez rząd patologiczną symboliką minęły niespełna dwie godziny. Załadowałem ten materiał w zasobnik pamięci. Z miejsca trudno ocenić wartość obserwacji, potrzebny jest namysł i ostrożność. Po kilku miesiącach kwarantanny można to znalezisko natury faktograficznej zbadać na warsztacie rozwagi.

Interpretacje.

Zetknąłem się z miarodajną opinią, że obecność żebraków dobrze mówi o ekonomii kraju – skoro się oni pojawiają, świadczyć to ma o nadwyżce dóbr będących w posiadaniu przeciętnego obywatela, który dla swego lepszego samopoczucia lub wedle powinności religijnej chętnie się nimi dzieli. Byłoby takie pozytywne tłumaczenie do przyjęcia, gdyby nie oczywiste sprawność i zdrowie tych żebrzących. Byli to młodzi mężczyźni w najlepszym okresie swojego życia. Świat przed takim człowiekiem staje otworem, zapraszając go do wykazania się obyczajnością, rozumem, tężyzną fizyczną, pracowitością, entuzjazmem. A co tu widać? Wyciąganie ręki po jałmużnę przez młodych Polaków świadczy o upadku, o braku honoru, o zeszmacaniu się, o złym wychowaniu. Zastępy darmozjadów w Polsce żyją wygodnie, bazując na rentach i dorobku babć i rodziców, fatalnie się w ten sposób deprawując. Brak honoru i dumy jest tu kwestią zasadniczą. Nagły zanik tych cech, to tryumf wrogów Polski. Wydaje się im, że na zawsze wdeptali je w błoto smoleńskie, wrzucili do katyńskich dołów. Czy już na darmo narodowcy krzyczą: - Duma, duma! Narodowa duma!...?

Najbardziej popularne portale internetowe, telewizje, gazety nieustannie deprawują Polaka. Podstępnie, stosując najnowocześniejsze osiągnięcia nauk psychologicznych, natychmiast znajdując się z blokiem swoich skrzywionych, przewrotnych ideologii w każdej nowej technice przekazu społecznego. Te automaty do podawania tendencyjnych, kłamliwych, nachalnych wiadomości służących zakonspirowanym, aroganckim, bezwzględnym gremiom łagodnie nazywam politrukami. Kierują nimi aborcjoniści myśli. Uzurpują sobie oni władzę nad jednostkami i społeczeństwami, zawłaszczają zdobycze demokracji. Pełni hipokryzji specjalizują się w  podsuwaniu zatrutej kiełbasy wyborczej; potem infekują prawo wirusami swoich agresywnych konceptów.

Miało być inaczej, jednakowoż gdy przeszło 20 lat temu koło tytułu naczelnej gazety zobaczyłem czerwony prostokąt w miejsce czerwonego ludzika z czerwonym sztandarem, wiedziałem, że komuna trzyma się mocno. Ten czerwony prostokącik to intelektualny i duchowy brodzik zmajstrowany przez żydowskich rękodzielników, z uwzględnieniem przede wszystkim ich własnych aspiracji, ma hipnotyczne właściwości i niemalejącą liczbę „polubień”. Na monitorach czerwień komunistów kryje się, bo przecież nie gubi, się za czernią lub fioletem.

Sławny Żyd powiedział, że patriotyzm jest chorobą. I to powiedzenie się sprzedaje, pomimo oczywistego faktu, że to jego naród od tysięcy lat kultywuje ultra-nacjonalizm i ma się z tym dobrze. Nie zważając na tak jawną obłudę, całe rzesze kupią ten lipny towar ze szkodą dla siebie. W zniewalanej duchowo Polsce linia zmagań polskości z antypatriotyzmem przybrała od paru lat postać konfrontacji symboli: barwy biało-czerwone przeciwko bezbożnemu widmu tęczy. Antypolski rząd jawnie opowiada się za najeźdźczą cywilizacją śmierci, finansując jej forpocztę.

Widząc w tym tęczowym wiatraczku na balkonie nieskrepowaną demonstrację zwolennika „uzdrowienia” Polski z patriotyzmu i jego protest wobec spalenia tęczy na Placu Zbawiciela, obszedłem bloki w poszukiwaniu innych symboli wyrażających przekonania lokatorów. Gdzieś z tyłuznalazłem biało-czerwoną flagę – jedną. Oznacza to milczenie, niemotę polskiego społeczeństwa, mimo skandowania przez ostatnich odważnych:
- Gdzie są flagi, gdzie są flagi?!

Nasuwa się powtórnie niezmienny wniosek: oduczono większość ludzi myślenia i mówienia; przestraszono i wypatroszono. Socjorzeźnicy zrobią co zechcą.
A może im się tylko tak wydaje?