Bajka ?

Dawno dawno temu
 
Było zwyczajnie
Tak po ludzku
Artyści tworzyli piękno
Brzydzono się brzydotą
Myśliciele
Uzupełniali dawne wzory
Doskonalono co niedoskonałe
 
Bóg
był ponad wszystkim
Nauka uczyła
Sztuka wzbogacała
Myśl rozwijała
Życie przemijało
W prostocie
rytmu przyrody
Ku świetlistej
Perspektywie
Że potem kiedyś może
W nagrodę
Za trud
 
Wielbiono więc dobro
Wytykano zło
 
Nieliczni niezadowoleni
Znudzeni
Prostą oczywistością
Zbuntowali się
Zapragnęli raju
Tu i teraz zaraz
Odwrócili perspektywę
Zarazili niezadowoleniem
 
I zabełtano ład
Odwrócono pojęcia
Utracono Sens
 
Jednak ziemski raj
Okazał się fikcją
Wszystko stanęło na głowie
Ale nie stało się rajem
Tylko więzieniem
 
Niepokój
zawisł nad światem
Nic już nie było pewne
Nauka przestała uczyć
Sztuka przestała wzbogacać
Myśl przestała uskrzydlać
Życie straciło rozmach
Skundleni ludzie
Zaczęli żyć dla zabawek
Tak jak dawniej dzieci
 
I tak przepadały lata
dziesięciolecie
za dziesięcioleciem
Aż zbuntowano się
znowu
Przeciw panującemu
Bezsensowi
Przypomniano sobie
Codzienną  zwyczajność
I powrócono
Do  odwiecznego
Sensu