Bitwa pod Wiedniem September Eleven 1683

Obejrzałem niedawno na jutubie bitwę pod Wiedniem i sądzę, że jest to dobry film.
Sądząc po recenzjach i głosach stąd i owąd spodziewałem się gniota, ale Bitwa pod Wiedniem nie jest gniotem. Przykuwają do niej dwie rzeczy. Pierwsza to postać błogosławionego Marka z Aviano. Druga to przedstawienie obrony Wiednia jako starcia islamskiego i chrześcijańskiego modelu życia, aktualną zwłaszcza po 11 września 2001.

Żyjemy obecnie w świecie mediów przesiąkniętych hednonizmem i materializmem, w których największą wartością jest moment błyśnięcia i przykucia uwagi. Brakuje promocji wartości, tych znanych choćby z dekalogu. Po części wnika to zapewne z faktu, że wartości te nie są specjalnie widowiskowe, czyli medialne, po części z faktu, że nieszczególnie sklaniają do konsumpcjonizmu, czyli szybkiego opróżniania porfeli z kasy. Tyle, że to właśnie dzięki takim wartościom buduje się prawdziwe potęgi. Bitwa pod Wiedniem jest ciekawą próbą przypomnienia tej prostej prawdy.

Postać bł. Marka z Aviano przykuwa. Dla człowieka wychowanego tak czy siak w marksistowskim świecie wartości samo istnienie takich ludzi jest zadziwiające: uzdrawiać dzięki mocy zaczerpniętej z wiary? Rozmawiać z Bogiem i czerpać od niego wskazówki odnośnie przyszłości w objawieniach? Przecież to mrzonki, bajki, dziecinada, socjotechnika. A jednak, coś takiego miało miejsce i, zapewne, ma miejsce nadal, tyle, że takich osób nie słychać.

Młodszego odbiorcę film może razić brakiem blichtru, czyli dżołków, trików wizażystów itp. itd. Jednak dla odbiorcy kina historycznego nie jest to minus. Wręcz przeciwnie. To kino przeznaczone jest raczej raczej dla tych odbiorców, dla których ważna jest treść, miłośnicy reklami i teledysków będą więc raczej zawiedzeni. Burzę krytyki zebrały efekty specjalne w filmie. Ale moim zdaniem stoją one na dobrym poziomie. Nie jest to oczywiście Troja ani Gladiator. Nie jest to też Peter Jackson z tolkienowskiej sagi. Brak tutaj porywających pojedynków reżyserowanych przez mistrzów baletu i błyskotliwych scen bitew tworzonych przez mistrzów z Krzemowej Doliny, ale trudno było się tego spodziewać. Jedak scena oblężenia Wiednia jest całkiem całkiem. Podobnie zresztą jak szarża husarii, chyba najbardziej majestatyczna z dotąd nakręconych, znacznie lepiej też pokazująca siłę tej jazdy niż np. Ogniem i mieczem p. Hoffmana.

Czy film ma wady? Ma. Pierwszą jest konwencja typowa dla włoskich filmów, zbytnio przegadana, z podkreślającą uczuciowe frazy słodką muzyką w tle, i zbytnim skupieniem się na mimice twarzy głównych bohaterów (kino kobiece?). Nie każdy to lubi, ale też zbytnio nie przeszkadza to w odbiorze. Drugą z najpoważniejszych wad jest to, że filmu tego nie zrobił Peter Jackson wsparty przez gigantów z Krzemowej Doliny. Jeśli on nie zajmie się tym tematem to chyba nigdy nie będziemy mogli zobaczyć bliskiej realiom przełamującej szarży husarii.