Szachownice biało czerwone nad Londynem

Bitwa o Anglię 10 lipca -31 października 1940 r. "Nie błagamy o wolność, my walczymy o wolność" Taki napis widniał na samolocie Witolda Urbanowicza, dowódcy legendarnego Dywizjonu 303. W starciu, które zmieniło bieg II WŚ, kluczową rolę odegrały 4 Polskie dywizjony: 300, 301, 302, 303. Wśród Polaków potoczna wiedza na ten temat rzadko wykracza poza zasób informacji z książki Dywizjon 303 Arkadego Fiedlera.

O Polakach w RAF ie ich lotach i losach po wojnie czytajcie wpisując w wyszukiwarce strony ,,BOHATEROWIE PRZESTWORZY" 

W błędnym rozumieniu każdy Polak, który podczas II wojny światowej służył w lotnictwie na Zachodzie, musiał być pilotem Dywizjonu 303 i bohaterem i Bitwy o Anglię. W bitwie o Anglię brało udział 144 polskich pilotów, których postawa rozsławiła ich imię na cały świat. Ze wszystkich strąconych nad Anglią samolotów, ponad 200 zestrzelili Polacy.    
 
Kampania powietrzna miała być początkiem operacji „Lew morski” – niemieckiej inwazji na Wyspy Brytyjskie. Głównym celem było przygotowanie gruntu pod operację desantową na Wielką Brytanię przez zdominowanie przestrzeni powietrznej oraz przecięcie brytyjskich szlaków komunikacyjnych.
   
Pierwsze ataki skoncentrowane były na rejonie kanału La Manche, z czasem przeniosły się w głąb lądu – niemieckie dywizjony bombowe atakowały lotniska RAF, a z czasem również miasta: Norwich, Liverpool, Birmingham, Rochester, w których położone były strategiczne zakłady przemysłowe.
    
Początkowo Niemcy mieli znaczącą przewagę. Luftwaffe dysponowała 990 myśliwcami i 1640 bombowcami. Królewskie Siły Lotnicze RAF mogły przeciwstawić Niemcom 960 samolotów myśliwskich, 400 bombowców i 500 samolotów obrony wybrzeża. Obronę wyspy wspierało ponadto 80 stacji radiolokacyjnych i 1500 balonów zaporowych.
 
Największym problemem sił brytyjskich był brak pilotów.
  
Początkowo dowództwo brytyjskie, na czele z Hugh Dowdingiem, było negatywnie nastawione do pomysłu zaangażowania polskich pilotów, ale sytuacja zmusiła ich do zmiany zdania.

Polscy piloci już podczas pierwszej akcji udowodnili swoją wartość, zestrzeliwując 6 jednostek nieprzyjaciela i jednocześnie nie ponosząc żadnych strat. Ze wszystkich strąconych nad Anglią samolotów ponad 200 zestrzelili Polacy.

Dowództwo RAF-u zdecydowało na włączenie do walki pilotów wojsk sojuszniczych. Utworzono nowe dywizjony myśliwskie: polskie (302, 303), czeski (310) i kanadyjski oraz dywizjony bombowe (w tym dwa polskie: 300 i 301). W dywizjonach brytyjskich służyło 81 polskich pilotów, a łącznie z polskimi dywizjonami 144.
    
Najważniejszymi dowódcami strony niemieckiej byli Herman Goering i gen. Albert Kesselring. Niemców wspierali Włosi w walce z Brytyjczykami w Afryce Północnej. Po stronie angielskiej dowódcą całości sił brytyjskich mianowano gen. Francisa Alanbrooka. 

Marszałkiem lotnictwa został Hugh Dowding, który werbował ochotników ze Stanów Zjednoczonych, Nowej Zelandii i Kanady. Z czasem dołączyli do nich ochotnicy z Polski, Czech, Słowacji, Francji, Norwegii, Holandii i Belgii.

Przełomowy moment bitwy o Anglię to 15 września 1940 r– naloty sił niemieckich trwały od godzin porannych.
                                                                                                                              
W walce brały udział wszystkie dywizjony RAF-u, w tym także dywizjony polskie. Straty niemieckie były poważne – ponad 60 maszyn, a ponad 80 lotników poniosło śmierć. 

Od tego momentu aktywność Luftwaffe znacznie osłabła: bombardowań dokonywano głównie w nocy, zdarzały się również dni, kiedy żaden niemiecki samolot nie pojawiał się nad Londynem.

 Finałem bitwy o Anglię były dwa naloty na Londyn: 6 i 8 października – poza zniszczeniami materialnymi nie miały one żadnych efektów politycznych czy militarnych.
   
W okresie 3 miesięcy najintensywniejszych walk lotniczych nad Wielką Brytanią i kanałem La Manche lotnictwo niemieckie straciło 1733 samoloty, a 650 zostało uszkodzonych – było to 52% stanu Luftwaffe. 2500 niemieckich lotników poległo lub wzięto do niewoli, a 1000 zostało rannych. 

W miejsce strat wyprodukowano 1870 nowych myśliwców. RAF stracił 1087 samolotów (450 zostało uszkodzonych). Śmierć poniosło 544 pilotów, a 500 zostało rannych. Na pokrycie strat wyprodukowano 4283 nowe myśliwce.

W lotniczej bitwie o Anglię wzięło udział 144 polskich pilotów, walczących zarówno w polskich dywizjonach myśliwskich bombowych, jak i w jednostkach brytyjskich – 29 poległo w czasie walk.
 .
                                                                                                                             
DO NAJBARDZIEJ ZASŁUŻONYCH LOTNIKÓW należą m.in.: 

Stanisław Skalski, Witold Urbanowicz, Jan Zumbach, Witold Łokuciewski, Mieczysław Popek, Zdzisław Krasnodębski, Zdzisław Henneberg, Eugeniusz Horbaczewski, Mirosław Ferić, Ludwik Paszkiewicz, Wacław Król i Eugeniusz Roland
.

NAJMŁODSZYMI POLSKIMI LOTNIKAMI BYLI 20 LATKOWIE

Tadeusz Andruszków, Michał Brzezowski, Paweł Gallus, Eugeniusz Nowakiewicz, Jan Rogowski i Antoni Seredyn, a najstarszym uczestnikiem bitwy – ppłk Mieczysław Mümler, czterdziestoletni dowódca Dywizjonu 302.
          
Arkady Fiedler poświęcił polskim pilotom Książkę “Dywizjon 303”, w której opisał ich poświęcenie i bohaterskie działania. Jak sam autor przyznał, książka ta była pisana na gorąco, pod bezpośrednim wrażeniem rozgrywających się w 1940 r wypadków.

Między lipcem a październikiem 1940 roku polscy lotnicy zestrzelili 170 samolotów przeciwnika, a 36 poważnie uszkodzili, co stanowiło 12% strat Luftwaffe.

Spośród czterech polskich dywizjonów biorących udział w bitwie o Anglię najlepszym i najskuteczniejszym okazał się Dywizjon 303. Podczas bitwy zestrzelił 110 niemieckich samolotów – najwięcej spośród wszystkich dywizjonów biorących udział w walkach.
     
Bitwa zakończyła się 31 października 1940 roku porażką Niemiec.
     
Bohaterskie działania polskich pilotów docenił ówczesny premier Wielkiej Brytanii Winston Churchill, który wspominając o udziale Polaków w bitwie o Anglię powiedział: “Nigdy w historii ludzkich konfliktów tak wielu nie zawdzięczało tak dużo tak nielicznym.”
                                                                                                                            
Dla Polaków – tych w okupowanym kraju i tych na obczyźnie polskie dywizjony stanowiły widoczny znak, że Polska walczy i zwycięża.

Kiedy gen. Władysław Sikorski we wrześniu 1940 r. odwiedził Dywizjon 303, aby udekorować jego pilotów najwyższymi polskimi odznaczeniami, to był to pierwszy w II wojnie światowej przypadek odznaczania polskich żołnierzy za zwycięską kampanię!
                                                                                                                               
Z perspektywy czasu widać, że Bitwa o Anglię była jedynym momentem II wojny światowej, kiedy udział wojska polskiego w zmaganiach po stronie aliantów miał kluczowe znaczenie dla przebiegu całego konfliktu.

Polscy lotnicy zadecydowali o przechyleniu szali zwycięstwa na korzyść RAFu. Nie ulega jednak wątpliwości, że zrobili wtedy to, co do nich należało. Niestety, zabrakło polityków zdolnych przekuć ich poświęcenie i zwycięstwo w wymierną korzyść dla Polski.
  .

POLACY OBRONILI BRYTYJCZYKÓW - CI KAZALI IM ZA TO ZAPŁACIĆ. 

W Bitwie o Anglię polski 151 polskich pilotów Dywizjonu 303 zestrzeliło 203 niemieckie samoloty. Wszystko w obronie Anglii. Za tę pomoc musieliśmy jednak Anglikom... zapłacić. Po wojnie rząd Jej Królewskiej Mości wystawił Polsce rachunek za użyczenie Polakom paliwa, samolotów i lotnisk.
 .

OTO RACHUNEK wystawiony przez Brytyjczyków:

Całkowite koszty utrzymania Polskich Sił Powietrznych w latach 1939-1945. Wyasygnowane fundusze przez rząd jego królewskiej mości Polskiemu Rządowi jako kredyt 9 606 000 funtów Fundusze przeznaczone na : 

samoloty, silniki, wyposażenie, materiały do lotów operacyjnych i szkolenia wyżywienie, umundurowanie, zakwaterowanie, paliwo, światło, transport, pomoc medyczna materiały do utrzymania i konserwacji samolotów, w tym paliwo, bomby, amunicja, ładunki wybuchowe.

 Używanie instalacji lotniskowych, takich jak hangary, warsztaty, biura, itd. do 31 grudnia 1945 roku 90 044 000 funtów. Razem 107 650 000 FUNTÓW.
 
Wszystko zostało pokryte z rezerw polskiego złota zdeponowanego w Kanadzie. Polski Dywizjon 303 był najlepszy spośród wszystkich sił walczących w tej bitwie.



Źródło :
https://www.facebook.com…