Od maja bieżącego roku aż do lipca działał w południowej Europie ruch "oburzonych". Na głównych placach miast Grecji, Hiszpanii oraz Portugalii gromadzili się i koczowali dziesiątkami, a nawet setkami tysięcy młodzi ludzie niezadowoleni ze swojej sytuacji i formułujący dość mgliste postulaty o raczej lewicowym charakterze. W pierwszej dekadzie sierpnia w Anglii liczne tłumy, najczęściej kolorowej, młodzieży zwoływały się przez BlackBerry i rabowały oraz podpalały sklepy. Trwało to przez cztery dni. Ci niczego nie postulowali. tylko kradli, co się da.
Polskie media informowały o ruchu "oburzonych" skąpo i niechętnie. Przyczyny tego stały się jasne w świetle wczorajszego raportu ministra Boniego "Młodzież 2011", opisanego dziś w notce Zbigniewa Kuźmiuka /TUTAJ/. Okazuje się, że połowa bezrobotnych jest w wieku 18-34 lat, większość absolwentów szkól trafia na bezrobocie, 60% ludzi w wieku 25-29 lat mieszka z rodzicami, bo nie stać ich na wynajęcie mieszkania. Jesli mają pracę, to na umowę -zlecenie lub na czas określony. Prawdopodobnie więc władze i media obawiały się po prostu, że taki protest młodzieży może przenieść się do Polski. Chętniej natomiast mówiono o zamieszkach w Anglii, przedstawiając je jako typowe wyczyny chuliganów.
Znalazłam w prasie tylko jeden artykuł próbujący głębiej przeanalizować opisane powyżej wydarzenia. W "PlusMinus", weekendowym dodatku do "Rzeczpospolitej" /26-28.08.2011/, ukazał się tekst amerykańskiego ekonomisty Branko Milanovica "Rewolucja pożera młodzież" /przedruk z ""Harvard Business Review"/. Autor pisze m.in.: "Neoliberalna rewolucja nie pociągnęła za sobą wielu młodych ludzi na całym świecie, a przecież ich wsparcie ma kluczowe znaczenie dla dalszego jej trwania (...) Młodzi ludzie "kupili" ideologię głoszącą, że bogactwo równa się moralnej wyższości, tylko, że znaleźli się po złej stronie równania, niezdolni do kupienia wszystkiego, czego pragnęli. (...) Frustracje młodzieży (...) zaogniają dwa czynniki. Po pierwsze młodzi nie wierzą już, że ciężka praca i siła ambicji wystarczą by posiąść wszystkie te wygody i błyskotki (...) Po drugie, ci sami młodzi nie sa w stanie stworzyć alternatywnej wizji. Gdyby wierzyli, że możliwy jest inny świat, łączyliby się w ruch o charakterze politycznym, a nie dziki tłum. (...) To był przykład klęski wyobraźni.".
Brankovic dokonuje potem nagłej wolty i stwierdza, iż te ruchy młodzieżowe świadczą o całkowitym zwycięstwie rewolucji neoliberalnej, gdyż prawie wszyscy przyjęli /według niego/ jej system wartości. Ja jednak uważam, że masowe ruchy protestu przeciw neoliberalnemu porządkowi świata świadczą raczej o słabości neoliberalizmu, a nie o jego sile. Trafna jest natomiast uwaga o braku alternatywnej wizji. Pod tym względem sytuacja opisanej wyżej europejskiej młodzieży wydaje mi się dziwnie podobna do obecnej sytuacji polskiej prawicy. Jest ona również głęboko sfrustrowana porządkami, a raczej nieporządkami panującymi w III RP i pragnie ich zmiany. Postuluje walkę z korupcja i przestępczością, rozliczenie okresu komunizmu, powrót do wartości chrześcijańskich, rodzinnych i narodowych w duchu obowiązującym w II RP. Widać to zwłaszcza w książce Marcina Wolskiego "Cud nad Wisłą", gdzie w alternatywnej historii parlament przegłosowuje powrót do konstytucji z 1935 roku. Od czasów II RP minęły jednak 72 lata i świat kompletnie się zmienił. "Powrót do przeszłości" nie wystarcza. Potrzebna jest właśnie prawicowa wizja tego, czym ma być Polska i do czego należy dążyć. Nie widać nawet wysiłków zmierzających do jej sformułowania. Toniemy w jałowych narzekaniach.
To właśnie , a nie destrukcyjne oddziaływanie mediów, jest główna przyczyną tego, że polskiej prawicy nie udaje się dotrzeć do młodzieży, mimo że ta ostatnia płaci najdrożej za obecny stan rzeczy w Polsce. Narzekanie na lemingi i MWzDM nic nie daje. Trzeba wypracować zachęcającą wizję przyszłości. Na razie mam wrażenie, że nikt o tym nie myśli.
- Zaloguj lub zarejestruj się aby dodawać komentarze
- Odsłony: 1750