Oczywiście to nie my zwykli obywatele odpowiadamy za propagandowe wytapetowanie kuli ziemskiej plakatami z człowiekiem, który w pojedynkę „obalył komunę” i rzucił na kolana całe komunistyczne imperium zła. Na ten wielki splendor i sławę zasługiwał jedynie wielki i wyjątkowy na skalę światową dziesięciomilionowy ruch społeczny o nazwie „Solidarność”, który nie dzięki, ale wbrew Wałęsie i jemu podobnym agentom wprawił w osłupienie cały świat, a wśród komunistów wywołał strach i panikę. Mimo nasycenia władz „Solidarności” agenturą nie udało się tego wielomilionowego ruchu opanować i sterować nim przy pomocy agentów i tak zwanych doradców. Nie udało się to pomimo, że sierpniowe porozumienia w Gdańsku, Szczecinie i Jastrzębiu z ramienia „Solidarności” podpisywali tajni współpracownicy służby bezpieczeństwa: Lech Wałęsa, Marian Jurczyk i Jarosław Sienkiewicz. Sytuacja na tyle wymknęła się czerwonym z rąk, że musieli 13 grudnia 1981 roku wypowiedzieć narodowi wojnę. Tak zwana druga „Solidarność” i wszystko to, co stało się po 1989 roku nie zasługuje już na miano jakiegoś wielkiego historycznego zwycięstwa. Po prostu w Polsce Kreml zapoczątkował pilotażowy program przekształcania komunistycznego bankruta, jakim był obóz socjalistyczny w twór, który pozwolił uniknąć namiestnikom Kremla kary oraz pozwolił im przefarbować się na socjaldemokratów z wypchanymi portfelami. Wielkie mocarstwa dogadały się do tego stopnia, że na dwa tygodnie przed wyborem Jaruzelskiego na prezydenta przyleciał do Polski prezydent Stanów Zjednoczonych, George Bush senior i uwiarygodniał krwawego dyktatora strzelając sobie z nim fotki. Opowiadanie o Jaruzelskim i Kiszczaku, jako o samodzielnych politycznych bytach, które podjęły suwerenne przełomowe decyzje organizując okrągły stół jest kpiną. Cała ich kariera wojskowa i polityczna to wynik służalstwa, zdrady i wyjątkowego poddania się i oddania bez reszty sowieckiemu zaborcy, któremu wszystko zawdzięczali. Bez zgody, albo rozkazu Kremla, Kiszczak i Jaruzelski mogli, co najwyżej zadecydować czy w domu na obiad będzie pomidorowa czy ogórkowa.
Mówienie, że po 1989 roku Polska była pionierem i liderem przemian oraz wzywanie do uszanowania tego dorobku to zwyczajna hucpa. Wynoszenie Wałęsy „Bolka” pod niebiosa i mówienie, że doprowadził do wyprowadzenia radzieckich wojsk z Polski to kolejne nieporozumienie. To smutne, ale większość Polaków nawet nie zdaje sobie sprawy, że Polska nie tylko nie była liderem, ale wlokła się w ogonie przemian demokratycznych w dawnych demoludach. Zawarty przez PZPR i „konstruktywną opozycję”, czyli „Chamów” i „Żydów” tak zwany „wielki historyczny kompromis” to wielka klęska naszego naiwnego i dobrodusznego narodu. Jako epokowy przełom przedstawia się nam pertraktacje z terrorystami, którym nawet, kiedy już pozbawieni zostali broni i zakładników podstawiono luksusowe auta, portfele wypchano pieniędzmi oraz zapewniono im bezkarność i wpływy. Chciałbym, aby wszyscy moi rodacy raz na zawsze zapamiętali, że wojska radzieckie wychodziły z Polski na samym końcu. Wato wiedzieć, że w pełni wolne wybory odbyły się w Polsce dopiero 27 października 1991 roku, podczas gdy w NRD – 18 marca 1990, na Węgrzech – 24 marca 1990, w Rumunii – 20 maja 1990, w Czechosłowacji – 8-9 czerwca 1990, w Bułgarii – 10 czerwca 1990 r. Nawet Albania była przed Polską i wolne wybory zorganizowano tam 31 marca 1991 roku.
Tak wyglądało to liderowanie, z TW „Bolkiem” na sztandarach. Wszyscy, którzy stają dziś w obronie Wałęsy proponują nam życie w kłamstwie. Dlatego warto przypominać nieustannie te słowa ks. Jerzego Popiełuszki:, „Aby pozostać człowiekiem wolnym duchowo, trzeba żyć w prawdzie. Życie w prawdzie to dawanie świadectwa na zewnątrz, to przyznawanie się do niej i upominanie się o nią w każdej sytuacji. Prawda jest niezmienna. Prawdy nie da się zniszczyć taką czy inną decyzją, taką czy inną ustawą. […] Na tym polega w zasadzie nasza niewola, że poddajemy się panowaniu kłamstwa, że go nie demaskujemy i nie protestujemy przeciw niemu, na co dzień. Nie prostujemy go, milczymy lub udajemy, że w nie wierzymy. Żyjemy wtedy w zakłamaniu. Odważne świadczenie prawdy jest drogą prowadzącą bezpośrednio do wolności”.
Tekst ukazał się w „Warszawskiej Gazecie”
Nowy numer tygodnika „Polska Niepodległa” od jutra w kioskach
