Ukraina a spiskowa teoria dziejów

Jako doświadczony oszołom i katolicki rudyment intelektualny pomyślałem sobie, że warto może rzucić okiem na sprawę wojny krymskiej z perspektywy paranoicznego wyznawcy spiskowej teorii dziejów. Liczni komentatorzy składają się bowiem w paragraf, by jakoś przeprowadzić linię logicznego komentarza powikłaną ścieżką wiodącą między Scyllą zdradzieckiej prorosyjskości a Charybdą karygodnie naiwnego zachwytu Majdanem. Z jednej strony grozi posądzenie o sprzyjanie partii ruskiej, omalże o dołączenie do hord internetowego specnazu, z drugiej zaś oskarżenia o merkantylnie motywowaną obojętność wobec ofiar banderowców, narażanie województwa podkarpackiego na oderwanie od macierzy i aneksję przez agresywną Ukrainę. A tymczasem sprawa jest taka prosta…

Wyobraźmy więc sobie siebie samych w roli monsieur Putina, który uporawszy się z Kaukazem i zgromadziwszy niezbędne informacje o reakcjach Zachodu na brutalne poszturchiwanie Gruzji, przystępuje do poważnego planowania odbudowy Imperium. Jak zwykle, najważniejsze jest zdefiniowanie szczegółowych celów, rozpoznanie własnych ograniczeń i znalezienie sposobu na neutralizację reakcji przeciwnika.

Punkt pierwszy został właściwie załatwiony przez tego nieznośnego Polaka, co w Tbilisi wyliczał: Gruzja, Ukraina, Pribałtika, a potem może i Polska. Nic nowego, ale że potencjalne ofiary zaczynały go słuchać, trzeba było go uciszyć, jasna sprawa. Punkt drugi na razie pomińmy. Weźmy się za najgorsze.

Oczywistą oczywistością jest, że plan trzeba realizować zgodnie z przepisem na ugotowanie żaby -- stopniowo, powoli, dwa kroki w przód, jeden w tył. Nie wszystko na raz. Każdorazowo trzeba przygotować solidne alibi. Nie dla siebie -- dla polityków Unii i USA. A zwłaszcza -- Niemiec. Interesy niemieckie muszą być bezwzględnie dopieszczone, wtedy nie będzie jedności wśród państw Unii i nikt palcem nie kiwnie. Pogadają i przywykną. Temu się posmaruje, tamtemu zaświeci w oczy kompromatami, innemu pogrozi, jeszcze innych się na siebie napuści -- w końcu nie od parady agentura działa pełną parą, za darmo dienieg nie bierze. Najważniejsze, by nikomu nie zależało na zerwaniu więzi gospodarczych -- bez tej kroplówki matuszka Rassija daleko nie zajedzie.

Najtrudniej zacząć poważne operacje -- Gruzja i Smoleńsk to były tylko niezbędne przygotowania, swego rodzaju uwertura i razwiedka bojam. Krym nasuwa się sam przez się -- jako wrota do Ukrainy. Bez Ukrainy Rosja może być najwyżej mocarstwem regionalnym. Z Ukrainą może wrócić do roli imperium. Krym i Ukraina zabezpieczają też kluczową południową flankę -- w końcu Turcja to nie byle jaki przeciwnik, w siłach konwencjonalnych i potencjale gospodarczym najgroźniejszy w Europie. A więc Krym, a więc Syria -- jakoś tę Turcję trzeba związać. Szkoda, że tak się porobiło z Izraelem, ale trudno, nie można mieć wszystkiego.

Ukrainę trzeba więc konsumować począwszy od Krymu. W tym celu jednak wypadałoby mieć dogodny pretekst. Sprawa prosta -- nasi ludzie od dawna już podgrzewają antyrosyjskie i proeuropejskie nastroje we Lwowie, Stanisławowie, Kijowie. Janukowycz stopniowo osłabnie, parę prowokacji i mamy majdan. Wówczas posyłamy paru specnazowców, by paroma celnymi strzałami upuścić nieco złej krwi i zwijamy Janukowycza, niby to że nie dał rady.

Jednocześnie po cichu dogadujemy się z niektórymi majdaniarzami, że w zamian za Krym zgodzimy się uznać nową władzę. Im to pasuje, choć nie mogą się do tego przyznać w mediach -- najlepiej pozbyć się Krymu, tego prorosyjskiego wrzodu na dupie. Ten trik mamy przećwiczony od Rygi w dwudziestym roku -- nacjonaliści wolą rządzić na mniejszym nawet, ale jednolitym etnicznie terytorium. Och, będą zbijać kapitał na resentymentach, ale po paru latach postulaty polityczne zmienią się w historyczny folklor, nostalgiczne wspomnienia więdnących staruszków. Banderowcy wierzą więc, że pozbycie się Krymu da im chwilę wytchnienia, czas na uporządkowanie bałaganu i przygotowanie do obrony ważniejszych okolic. Uważają, że zachodni sojusznicy nie pozwolą na prawdziwy rozbiór Ukrainy, na zasilenie Rosji Donieckiem. Naruszy to bowiem równowagę sił nie tylko na Morzu Czarnym, ale w całej Europie.

Wot, duraki, nie kapują, że sprawa dawno już jest dogadana ze starą towarzyszką Angelą, z tym idiotą Hollandem i "konserwatystą" Cameronem. Przecież całe brukselskie lewactwo siedziało kiedyś w kieszeni Kremla, jak przed wiekami Wolter w mieszku u Katarzyny. A co do Anglików, nawet w tej naszej wikipedii (swoją drogą, dobra robota, trzeba pamiętać o wyrazach wdzięczności dla towarzyszy internetowego truda) piszą, że udana współpraca carycy z ambasadorem Londynu była podstawą europejskich sukcesów jej polityki. Banderowcy nieuki, nic nie czytają, nic nie pojmują.

Tak więc, sprawa dogadana na europejskich salonach i dłużej czekać nie nada -- USA, swołocz, naciskają. Czarnuch zaraz zrobi wypad z Waszyngtonu i trudno powiedzieć, czy uda się przepchnąć jakiegoś następnego sprawdzonego towarzysza, a przynajmniej pożytecznego idiotę. Tym bardziej, że republikańskie jastrzębie (sępy, job'ich mat'!) zwęszyły nowe możliwości -- gaz tanieje, przeklęte łupki, Ameryka wychodzi z kryzysu. Z Chinami niełatwo się dogadać, tylko patrzyć, jak położą łapę na Sybirze. No, jeszcze parę lat, jeszcze trochę. Ale skoro Zachód tak nas nawołuje, żebyśmy stawali się bardziej europejscy, to proszę bardzo, czemu nie -- staniemy się Europejczykami całą gębą. W końcu Wilno, Tallin i Warszawa to Europa, czyż nie?

Sankcje będą, nie ma rady. Cała sztuka w tym, żeby dobrze wyglądały, ale nie uwierały za mocno. Przychylni nam pismacy opiszą wszystko jak trzeba i publika z Berlinie, Paryżu i Londynie będzie ukontentowana. Podobnie jak akcjonariusze, których inwestycjom nic wielkiego nie zagrozi. Przy okazji będzie okazja pozbyć się paru zbędnych aktywów, zerwać kilka niewygodnych kontraktów, nie ma tego złego… Ta glizda Schroeder już zadba o prawidłowy wynik konsultacji ze Steinmeierem, którego niemiecki przemysł i tak trzyma na krótkiej smyczy -- przydały się dobry handel enerdowskimi resztówkami i sute apanaże za bałtycką rurę.

Jak już osiągniemy pierwszy cel, to w odpowiednim momencie odpali się z góry przygotowaną akcję, dla odwrócenia uwagi. Może Liban, albo, powiedzmy, Pakistan? Może wzrost napięcia na granicy indyjsko-chińskiej? Ważne żeby ropa poszła w górę, bo przy tych cenach to normalnie nie da się prowadzić energicznej polityki zagranicznej, a i w samej Moskwie naród niespokojny. Niby klaszczą i cieszą się jak dzieci, ale wystarczy drobny błąd i zapłoną opony. A to niehigieniczne i zatruwa środowisko, lody Arktyki niszczy. Nie można do tego dopuścić. Tak więc, jakieś większe "bum" dla odwrócenia uwagi -- a wówczas Stany same przyjdą po prośbie i wszystko się uspokoi. Potem odczekamy rok lub dwa i weźmiemy się za pribałtikę, w końcu tam też faszyści gnębią spokojną mniejszość rosyjską. Ech, całe życie nic, tylko robota i robota…