Głębszy kryzys w Grecji i Portugalii przez fundamentalne...

Głębszy kryzys w Grecji i Portugalii przez fundamentalne błędy MFW
1. To, że programy pomocowe dla Grecji, Portugalii i Irlandii, przygotowane przez Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW) i Europejski Bank Centralny (EBC) i Komisję Europejską (KE), uderzają w gospodarki tych krajów, było jasne od momentu ich ogłoszenia.
Nie ulega bowiem wątpliwości, że konieczność podwyżek podatków i cięcia w wydatkach budżetowych w zamian za pomoc finansową pochodzącą od tych trzech instytucji w finansowaniu deficytu budżetowego i długu publicznego (czyli tak naprawdę pomoc dla instytucji finansowych do tej pory finansującej to zadłużenie), musiała spowodować spadek PKB, a w konsekwencji coraz większe bezrobocie.
Kwestią sporną była tylko głębokość tego spadku i czas jego trwania. Eksperci MFW twierdzili, że te niekorzystne procesy nie będą ani głębokie ani długotrwałe.
Stało się jednak inaczej i o dziwo ekonomiści MFW, przyznają się do błędów wprawdzie w nieoficjalnym raporcie ale jednak.
2. Na czym polegały te błędy? Głównie na przyjęciu błędnej wielkości tzw. multiplikatora czyli wskaźnika obrazującego o ile spadnie PKB danego kraju w sytuacji ograniczenia wydatków budżetowych.
W przypadku Grecji, Portugalii i Irlandii przyjęto multiplikator w wysokości 0,5 czyli założono, że zmniejszenie wydatków budżetowych o 1 euro spowoduje spadek PKB o 0,5 euro. Niestety w praktyce okazało się, że ten spadek jest ponad 3-krotnie większy i wynosi aż 1,6 euro.
I rzeczywiście spadek PKB w Grecji trwający już od 5 lat (2008-2012) sumarycznie wyniósł już ponad 20%, a przecież to nie koniec bo z takim spadkiem w tym kraju będziemy mieli do czynienia także w roku 2013 i 2014 co oznacza, że przekroczy on 30%.
Tak głębokie spadki PKB, mają miejsce z reguły po przetoczeniu się przez jakiś kraj działań wojennych, w Grecji  tak spadek PKB wywołało zastosowanie programu pomocowo-oszczędnościowego przygotowanego przez MFW, EBC i KE.
Wszystko to najprawdopodobniej doprowadzi do sytuacji, że w roku 2014 relacja długu do PKB Grecji wyniesie 190% i nie będzie najmniejszych szans aby ta relacja ukształtowała się na poziomie 120% na koniec 2020 jak przewidywano (zresztą po osiągnięciu właśnie takiego poziomu długu do PKB w 2008 roku rozpoczęły się kłopoty Grecji z jego obsługą).
Dla Grecji nie ma więc innego wyjścia niż ogłoszenie niewypłacalności albo też umorzenia temu krajowi zadłużenia przynajmniej o 70%.
3. W raporcie ekonomistów MFW, jest jeszcze jedno ważne stwierdzenie, sprzeczne z dotychczas obowiązującą doktryną oszczędzania za wszelką cenę w przypadku kłopotów w finansach publicznych.
Otóż z kolei tzw. multiplikator wydatkowy dla krajów pogrążonych w kryzysie wynosi aż 1,7. Oznacza to, że dodatkowe wydatki budżetowe o 1 euro, powoduje wzrost PKB o 1,7 euro, co oznacza, że wzrost gospodarczy znacząco wyprzedza powiększanie się długu.
A więc w kryzysie przy spadku PKB gdy spada popyt prywatny, warto jest uruchomić dodatkowy popyt publiczny (np. sensowne wydatki inwestycyjne czyli takie które w przyszłości powiększą bazę podatkową), nawet kosztem powiększenia deficytu i długu, bowiem jest duża szansa na to, że w przyszłości zrekompensują to większe wpływy podatkowe i mniejsze wydatki na finansowanie bezrobocia.
4. Ekonomiści MFW przyznają się do błędów, jest spora szansa, że nowe programy pomocowe przygotowywane przez tą instytucję nie będą już jej zawierały, tyle tylko, że straszliwą cenę za nie zapłaciły (i dalej ją płacą) gospodarki i społeczeństwa Grecji, Portugalii i Irlandii.
Dla Polski stwierdzenia wynikające z raportu z MFW, powinny być dodatkowym argumentem aby nie przyjmować absurdalnych ograniczeń wynikających choćby z tak ostatnio forsowanego przez rząd Tuska, traktatu fiskalnego.
Jesteśmy krajem na dorobku, musimy się rozwijać 2-3 razy szybciej niż kraje strefy euro i przyjmując dobrowolnie ograniczenia fiskalne i gospodarcze wynikające z tego traktatu skazujemy się na spowolnienie gospodarcze, a być może i na spadek PKB.
A recesja w polskiej gospodarce, to głęboka zapaść dochodów budżetowych i szybkie przekroczenie konstytucyjnej relacji długu do PKB (60%PKB), a za tą granicą zaczyna się przepaść i dla naszej gospodarki i finansów publicznych.