W szponach Mefistofelesów

Nikt nie był tak praworządny, jak Mefistofeles, co Pana Twardowskiego kusił. Nikt tak jak on, ten wysłannik piekła nie kochał zasad, dotrzymywania umów i honorowania podpisów (wolał te krwią sporządzone), nikt się tak jak on nie odwoływał do praw. A ponieważ trafił na uczciwego, dopadł Twardowskiego w zgodzie z „literą” umowy w karczmie „Rzym” (a miało być miasto Rzym, informuję tych, co skończyli tylko gimnazjum) i uważał, że to wystarczy, by Twardowskiego zabrać do piekła.
Wierzą widocznie w ten rodzaj praworządności rządzący nam obecnie niemiłościwie, sami depcąc prawo i Konstytucję. Wierzą w nieokreśloną praworządność, której nie ma, gdy rządzi PiS, a która pojawia się jak diabełek z pudełka, gdy rządzą oni sami.
Przez diabełka, a może i tego dużego, musiała być ona wysmażona. Szczególnie przygnębiające są pokazywane przez telewizję obrady komisji śledczych. Te komisje usiłują obrzucić zarzutami możliwie największą liczbę najwyżej postawionych polityków poprzedniego rządu. Niewiele z tego wynika. Zarzuca się im decyzje, uważane przez dziś rządzących za kamień obrazy godny procesu w komisjach karnych, a w istocie bardzo trudne, np. z okresu pandemii, czy uruchamiające nowatorskie inwestycje na wielką, nieznaną we współczesnej Polsce skalę, jak Centralny Port Komunikacyjny z siecią szybkich kolei. Czasem decyzje te podejmowane były pod naciskiem Unii lub tzw. sojuszników, czasem samodzielnie przez poprzedni rząd. Decyzje te można zawsze, a więc i dziś,  przedyskutować, choć taka dyskusja też sporo kosztuje, choćby czas uczestników, koszty prądu w jupiterach i nadajnikach czy koszty nadawania programu TV. Można doszukiwać się nieprawidłowości w wydatkowaniu pieniędzy publicznych na rozwiązania, które okazały się nietrafione z przyczyny tzw. siły wyższej (vide wybory korespondencyjne). Ale jeżeli odrzucić społecznie krzywdzący ponad jedną trzecią obywateli, założony z góry prosty pogląd z rejonów „silnychrazem” i niestety części platformerskich „elit” politycznych, jakoby PiS „wyłącznie kradł i kradł” i wszystko robił, by „ukraść” więcej – widać, że przedmiot śledztw i dociekań jest pusty, a przebieg śledztw okazuje się żenujący.

Przy okazji obserwowania pracy tych komisji nasunęło mi się sporo uwag, często przykrych. Wszyscy za to płacimy jako podatnicy. W komisjach zasiadają również prawnicy a przewodniczący i inne osoby mają dostęp do wszelkiej pomocy prawnej, eksperckiej i sekretarskiej. Nie wpływa to na praworządność procesów.
Ostatecznie pasmo awantur na pierwszych posiedzeniach komisji „wizowej” czy „kopertowej” można by uznać za efekt braku doświadczenia. Przewodniczący komisji bywają niedouczeni nie tylko na poziomie przepisów prawa, na poziomie podstawowej wiedzy szkolnej, ale brak im także zwykłej, zdawałoby się, znajomości życia, brak im podstawowej empatii w stosunku do drugiego człowieka. Może w tym ostatnim przypadku smutne – miejmy nadzieję, że niegroźne  – żniwo przyniosło odczłowieczanie Polaków głosujących od lat na PiS, zapoczątkowane „szarańczą pisowską” Schetyny i innymi porównaniami, rodem z mrocznych stron internetu. Znajomości życia, podobnie jak zasad kultury codziennej, wymaga się u sędziów, a oczekuje u posłów, reprezentantów dużych grup obywateli, gdy chcą występować w roli sędziów. Tymczasem nie potrafią czasem nawet przeczytać pytań na swoich kartkach, dukają, mylą osoby. Pan Hermeliński, ekspert prawny, z gotową radą na każdy temat, bez drgnienia powieki radzi prezydentowi „odsyłanie ustaw z powrotem do sejmu bez podpisu”, bo tak; Lech Falandysz to był arcymistrz praworządności przy takim pomyśle. Ale cóż, skoro można ustawy obalać uchwałami…
Mijają kolejne posiedzenia, a nic się nie poprawia. Płyną chamskie odzywki, niewczesne porównania, kpiny z osób z opozycji, które stają przed komisją jako przed sądem, jako w gruncie rzeczy oskarżone, i mają prawo do poważnego potraktowania. Wyrzucono z komisji osoby „zamieszane” w sprawę, bo były kiedyś gdzieś przez chwilę obecne, albo napisały jakiegoś obojętnego w treści maila. Podziwiałam cierpliwość min. Dworczyka, gdy próbował wyjaśnić prowadzącemu przesłuchania, że cytat to nie to samo, co mowa zależna; prowadzący cudze opinie przytaczał jako stwierdzone i dowiedzione fakty, bo ktoś coś powiedział. Nie do zaakceptowania był sposób traktowania pani marszałek Witek, kobiety najwyższej kultury, choć tych, którzy delikatność kształciły na tekstach i rechotach „silnychrazem”, musiała jej asertywność denerwować. Ta kobieta, o 21 lat starsza od przewodniczącego komisji (pamiętamy, jak młody Joński na pytanie o datę roczną Powstania Warszawskiego podał rok 1988) a może i więcej od kilku innych jej członków, wytrzymała przesłuchanie od godz. 10.00 rano do 17.00, być może była jakaś przerwa, ale zdrzemnęłam się w trakcie ze zmęczenia. Siedem godzin przesłuchań, podczas których po raz setny zadaje się te same pytania, choć odpowiedź padła i wydaje się nawet najgłupszym jasna jak słońce. Czy to w ogóle jest dozwolone prawnie?

Wszystko to są dzisiejsze „gry i zabawy” ludu polskiego, reprezentowanego przez kwiat narodu, członków władzy ustawodawczej naszego państwa.

A Pan Twardowski spokojnie siedzi na Księżycu i oczekuje na dalszy rozwój wypadków.
Na razie.
--------------------------
Felieton dla Gazety Gdańskiej