O, popatrz Wańka, jakie błazny czyli, co tam w nowym sejmie

Klamka zapadła. W nadwiślańskim landzie zapanuje wkrótce ład medialny. I pomijając nieliczne ansamble niechętne do jodłowania na jedną nutę, ze wszystkich źródeł owego dobrostanu tryskać będzie cała prawda całą dobę dowodząc, że historia kołem się toczy. Bo nie trzeba być najstarszym góralem, by pamiętać czasy niemal absolutnego monopolu komuszej propagandy.
Ktoś zauważy, że jednak zmonopolizowana prawda to nie zmonopolizowana propaganda. Być może w rzeczywistości urojonej takie rozróżnienie miałoby sens. Ale w świecie prawdy zatomizowanej, od świętej po kałowatą, monopol oznacza cenzurę. Wychodząc zapewne z takiego założenia Jacek Żakowski zaproponował podział mediów publicznych między głosicieli prawd rozmaitych.
Wracam na chwilę do prehistorii. Egzystując w skrzeczącej pospolitości PRL naiwnie sądziłem, że ta cała dęta propaganda kwitowana ulicznym hasłem: prasa kłamie, faktycznie spływa po społeczeństwie jak woda po gęsi. Potwierdzały to także echa poszukiwań językoznawczych wspólnej nazwy dla prasy, radia i telewizji, o Internecie jeszcze nikomu się nie śniło. I nim padło na media, wymodzono środki masowego przekazu oraz publikatory, co ulica przepoczwarzała w środki musowego przykazu, czyli przykaziory.
A tu siurpryza. Wkrótce po zmianie systemu postkomuna zdecydowanie wygrała wybory, zaś ulubieniec generała Jaruzelskiego przez dekadę pełnił funkcję prezydenta. Powie ktoś, było, minęło. Teraz złogi postpeerelowskie zostały zmarginalizowane, a lewica jest partią kanapową. Co do lewicy pod jawnym szyldem, zgoda. Reszta to naturalnie żart.
Na szczęście nawet w tamtych czasach budowy socjalizmu ciekawi prawdy nie byli odcięci od jej źródeł. Mimo zagłuszania Radio Wolna Europa docierało pod strzechy, podobnie jak Głos Ameryki i BBC. A rewizjonistyczni lewacy mogli słuchać audycji z Tirany z albańskimi lektorami średnio władającymi polszczyzną. Do kraju przemycano egzemplarze paryskiej „Kultury” w kieszonkowym formacie. Rynek wolnego słowa uzupełniały wydawnictwa podziemne.
Niestety, z tej kuszącej oferty korzystała nader ograniczona liczba odbiorców. Oportunistyczna większość ocknęła się tylko na chwilę w 1981 roku.
Teraz wiele zależy od tego, jaką częścią informacyjnego oręża zdoła zawładnąć medialny ład. Łupem zblatowanych mścicieli padną przede wszystkim telewizja publiczna, Polskie Radio i lokalna prasa odbita kilka lat temu przez Orlen z obcych rąk. Ale oczywiście jak za komuny, każdy, kto będzie chciał, znajdzie dostęp do rzetelnej informacji. Byle nie potwierdził się cytat z „Wesela”: „Ino oni nie chcą chcieć”.
Tymczasem w sejmie trwa w najlepsze(?) sianie maku. Pstrokate klony mściwej większości wkraczają kolejno na mównicę i bez względu na temat obrad skandują histeryczną Mantrę: hańba, dopadniemy was, pisiory! Po kilku godzinach takiego mącenia zbuków nad parlamentem krąży wściekły bełkocik: siała baba mak…
Zapewne także dzięki takim agrotechnicznym atrakcjom rośnie oglądalność sejmowych, że zażartuję, debat. Właśnie dobiega mnie gdzieś z za ściany rechot wyselekcjonowanego targetu, niczym z piosenki Aloszy Awdiejewa. „O, popatrz Wańka, jakie błazny, toż bez wyroku po pięć lat, a mordy im się tak rozlazły, że mogą opluć cały świat, a tamten całkiem jak twój wuj, ochlaptus, Boże mój!”
A gdzieś na horyzoncie zbierają się czarne chmury nad Szymonem Hołownią. Bo jak amen w pacierzu, wróć, jak dwa razy dwa, szef szefów nie dopuści, by jego pomazaniec, Rafał Trzaskowski, poczuł się zagrożony w walce o prezydencki tron. Ciekawe, jaką formę przyjmie klasyczny wariant intrygi zakończonej okrzykiem: „et te Brute contra me!”? Bo to, że Tusk nie bierze jeńców, jest od dawna bezwzględnym aksjomatem.
Tak czy owak odradzam patriotycznej opozycji życzeniowe myślenie, że gdzie się dwóch bije, tam trzecia korzysta. Ale sprawa prawicowej kandydatki na pierwszą osobę w państwie, zasługuje na osobne rozważania. Skąd mi się wziął ten feminatyw? Czyżby trop wiódł ku sztucznej inteligencji? Wkrótce postaram się wrócić do tej personalnej kwestii.
 
Sekator
 
PS.

- Jak oceniasz skład nowego rządu? - pyta mój komputer.
- jest progresywny jak należy - wyjaśniam Eustachemu. - Zwłaszcza w poszanowaniu parytetu płci, przynajmniej tych tradycyjnych. Sprawę załatwiają paprotki, wróć, pełnomocniczki. Ale odczuwam niedosyt. Brakuje mi na przykład pełnomocniczki do spraw mańkutów czy ministry dbającej o interesy wegan, że o koordynatorce poczynań progresywnych przeciwdziałających regresowi nie wspomnę.