Żenujący respekt elyt III RP wobec nordyckich ubermenschów

Wykorzystując rytm zabawnego wierszyka Rodocia: “Idylla maleńka taka: wróbel połyka robaka…”, wypichciłem rymowankę wykpiwającą “pryncypia” elyt III RP. “Maniera bęcwalstwa taka, pogarda wobec rodaka, niechęć do własnej ojczyzny, kark zgięty wobec niemczyzny”. Ot, typowa socjologiczno-psychiatryczna schiza, wyniosły buc zmelanżowany z rabem, kosmopolita, który w dzieciństwie zachęcany przez mamę: jedz, jedz, będziesz duży rósł”, wrzeszczał: “nie chcę być duży Rus, chcę być duży Niemiec!”. Chociaż w tamtych czasach Rus także wydawał się perspektywiczny.
Owo pragnienie bycia dużymi Niemcami wciąż trawi elyty III RP. A kompleks niższości brzydkiej panny bez posagu wobec nordyckich ubermenschów z za Odry, awangarda znad Wisły usiłuje kamuflować bajaniem o stosunkach dobrosąsiedzkich, o zbieżności interesów, o korzyściach ze stabilnej współpracy z potęgą gospodarczą. Gdzie nam tam stawiać Bundesrepublice żądania reparacji? Kto to widział, żeby domagać się uznania Polaków mieszkających w RFN za mniejszość narodową, choć z takiego statusu korzysta niemiecka wspólnota w Polsce? Po co wyolbrzymiać błędy Angeli Merkel w stosunkach z Rosją? Było, minęło. I w ogóle z czym do gości?
Opozycyjni progresorzy pragnąc dołączyć do osi Berlin – Paryż, pępka unii Europejskiej zdystansowanego do roli USA na Starym Kontynencie, również powściągają niedawny entuzjazm dla administracji Bidena. Taki zabieg ułatwia pomniejszanie znaczenia sojuszu, wróć, kontaktów, na linii Warszawa – Waszyngton.
Antypisowska propaganda z zaciekłym mrocznym uporem za wszelką cenę próbuje dyskredytować znaczenie Polski rządzonej przez klikę z Nowogrodzkiej, w polityce międzynarodowej. W ciemno można przewidywać tony kupletów chóru partyjnych wujów(I ciot) i compadebilnych, wróć, compatybilnych z nimi obiektywnych komentatorów wolnych mediów, oceniających na jedno negatywne kopyto każde posunięcie Prawa i Sprawiedliwości, każde wystąpienie przedstawicieli władz, efekty każdej wizyty zagranicznej i wszelakiej polityki prawicy an blok.
Gwoli egzemplifikacji. Premiera Mateusza Morawieckiego przyjęła w Waszyngtonie zaledwie wiceprezydenta USA, Kamala Harris. Cóż stąd, że prezydent Biden gościł wówczas w Wielkiej Brytanii? Upokorzenie polskiego premiera pozostaje faktem. Tuska nigdy nie trafiłby taki despekt.
Minister spraw zagranicznych Zbigniew Rau wygłosił w sejmie ekzpoze nudne jak flaki z olejem  pozbawione merytorycznych treści, poza jednym horrendum. Otóż wspomniał o planach czegoś w rodzaju unii Lubelskiej, tyle, że tym razem z Ukrainą. A to gotowa recepta na destabilizację UE.
Komisja do zbadania wpływów Rosji na polską politykę i gospodarkę w latach 2007 – 2022 to rota snajperów powołana do pełnoskalowych łowów na Donalda Tuska, by pozbawić go na 10 lat praw do zajmowania stanowisk państwowych. Niewykluczone, że myśliwi będą polować na bossa PO z ambon. Wprawdzie gorliwi wyznawcy prawicowych miazmatów twierdzą, że do takiego celu wystarczy werdykt wyborców, zaś infiltracja rosyjskiego wywiadu stanowi śmiertelne zagrożenie. Jednak ludzie rozsądni przekonują, że z Rosją należy współpracować taką, jaką ona jest, zwłaszcza, że wojna w Ukrainie kiedyś się zakończy.
Przemysław Czarnek, nomen omen, najczarniejsza postać życia publicznego ostatniej dekady, demolator oświaty, który odebrał knut pierwszeństwa w tej dziedzinie Romanowi Giertychowi, rozdaje miliony organizacjom indoktrynującym populację w duchu skrajnie prawicowym.
Natomiast pominięte przez taliba w rozdzielniku zacne stowarzyszenie gejów fetyszystów musiał wesprzeć groszem dopiero Rafał Trzaskowski. A w ogóle samorządy kierowane przez opozycję wydały na wspomożenie endżiosów, progresywnych naturalnie, zaledwie miliard złotych, co daje średnią raptem 85 tysięcy na jedno kombo.
Ostatnio społeczeństwu obywatelskiemu zaświtała nadzieja, że pisowski house of cards rozpadnie się jeszcze przed wyborami. I to nie tylko dlatego, że ukraińskie zboże zasypie nieudolną władzę w mogile afer, kłamstw i manipulacji. Sukces opozycji gwarantuje przede wszystkim mistrzowska strategia Donalda Tuska.
Otóż na jego zew sojusz chłopsko-robotniczy pod przewodem liberyjnej awangardy modernistycznych elyt, wyruszy 4 czerwca na ulice Warszawy w proteście przeciw drożyźnie i beznadziei pod butem obskuranckiego samodzierżawia. Miliony demonstrantów dopadną pisiorskich hersztów, rozzują ich i puszczą w skarpetkach. Nie darują nawet kotu w butach. Przy okazji może wyjdzie na jaw, że wielu notabli władzy zamiast skarpetek nosi ruskie onuce.
Właściwie gdyby nie rymowanka, od której zacząłem ten tekst, powiódłbym swe akapity po linii najmniejszego oporu, lub jak mawiają biegli w polszczyźnie, po najmniejszej linii oporu. I poddał felietonowej obróbce garść bełkotek zaczerpniętych z twittera. A jak wiadomo, rwać je można garściami niczym świeże, wróć, zgniłe wiśnie. Ale zoczywszy tumankę(od słowa tumanić) pewnego kauzyperdy, że w papieskim marszu w Warszawie brało udział zaledwie 500 osób, pomyślałem, że są brednie, z których kpić nie wypada, bo świadczą o zaburzeniach psychicznych autorów. A żarty z ludzi chorych nie przystoją nawet tępemu sekatorowi.
 
Sekator
 
Ps.

- A właściwie jak można cię naostrzyć? - pyta mój komputer.
- Osełką, Eustachy, osełką zdradzam mu tajemnicę mej witalności.