Rozprawiczony uniwersytet i tromtadracja Tuska

Więcej zgonów niż powić sprawiło, że pierwszy raz od ponad sześćdziesięciu lat zmalała liczba Chińczyków. umyślnie tak enigmatycznie sformułowałem tę statystyczną ciekawostkę, by dla rozrywki wykazać jej genderowo-politologiczną ułomność. Bowiem wersja z progresywnym imprimatur powinna zawierać wiele precyzujących detali w odkołtunionym stylu.
Po pierwsze, patrialchalne, seksistowskie określenie Chińczycy należałoby zastąpić światłym passusem: Chinki, Chińczycy, Chiniątka, istoty wszystkich płci oraz niebinarne.
Po drugie, wypadałoby sprawdzić czy statystyki nie zamąciły transformacje rasowe. Bo jeśli można zmieniać płeć i upodobania erotyczne, to czemu nie rasę? I być może choć liczba istot chinoidalnych zmalała, to populacja en bloc wzrosła. Po trzecie wreszcie, warto byłoby uściślić z geopolitycznego punktu widzenia czy dane dotyczą wyłącznie mieszkańców, mieszkanek i mieszkaniątek Państwa Środka czy także Taiwanu i emigracji rozsianej po całym świecie. A tak na marginesie, co to za określenie z kruchty – powicie? I cóż stąd, że pobrzmiewa w idiomie: w powijakach?
W Polsce przez ponadnormatywne zgony spowodowane pisowską znieczulicą i nieudolnością dewastującą służbę zdrowia też ponoć ubywa ludzi. I tych strat nie uzupełniają uciekinierzy z Ukrainy. A napływ witalnych, zdrowych i energicznych gości transferowanych do nas z ciepłych krain via Białoruś, tamuje mur graniczny, symbol antyhumanitarnej, antyprawnoczłowieczej fobii reżymu z Nowogrodzkiej.
I właśnie sytuacji na wschodnim pograniczu poświęciła swój wykład w Audytorium Maximum Uniwersytetu Warszawskiego zdymisjonowana niedawno zastępczyni RPO, doktora Hanna Machińska. Nim jednak elyta opozycji demokratycznej mogła na miejscu, lub za pośrednictwem amerykańskiego telebimu PO, wysłuchać gorzkich słów prawdy, najpierw musiała skłonić rektora UW do udostępnienia auli na event o podtekscie politycznym. I po stosownych perswazjach skłoniła, gdyż jego magnificencja wolał nie zadzierać z awangardą progresu, choć początkowo zapewne zastanawiał się czy taka impreza nie kłóci się z autonomią i apolitycznością alma mater.
Jako bywalec AM mógłbym zapewnić profesora Alojzego Nowaka, że w tym wnętrzu wykręcano już nie takie numery. A cnotę traci się tylko raz. Wprawdzie pewna szwaczka spod Skierniewic założyła szkołę dziewic i uczyła co sobotę, jak skutecznie łatać cnotę, ale zacerowanie uniwersyteckiego hymenu, postrzępionego zwłaszcza na wydziałach nauk społecznych, przekraczałoby jej możliwości.
A swoją drogą jestem ciekaw jak rektor zareagowałby na prośbę o użyczenie Audytorium Maximum złożoną na przykład przez Kaję Godek, profesora Ryszarda Legutkę czy profesora Wojciecha Roszkowskiego albo na podobne supliki utytułowanych zagranicznych orędowników pro life? O możliwości wystąpienia w tym miejscu Gerarda van Deu Aardwiga z Amsterdamu, propagatora konwersyjnego przywracania homoseksualistom heteroseksualności nie śmiem nawet wspominać.
Symptomatyczne, choć ani trochę nie zaskakujące, że marginalne w istocie epizody, urastają w generatorach rzeczywistości urojonej do rangi niusów w. W powyższym przykładzie takim krzesiwem mającym niecić oburzenie demokratycznego społeczeństwa, był chwilowy opór rektora przed spełnieniem obywatelskiej powinności. Nieco wcześniej epatowano czołówkami w programach informacyjnych wolnych mediów(nudzi mnie już opatrywanie tego oksymoronu jakimś grepsem) powrotem do pracy po roku zawieszenia jakiegoś zrewoltowanego, wróć, niezłomnego sędziego. No, ale cóż, z czegoś trzeba kręcić te propagandowe lody.
Za chwilę jednak margines zajmie całą kartę praw i obowiązków orłów Temidy. Żeby bowiem otrzymać dotacje unijne I kredyty naturalnie, na KPO, parlament musi przystać na woluntarystyczne widzimisię sędziów. I każdy będzie mógł wyrokować czy inny sędzia z nadania prezydenta jest sędzią. W kolejce ustawiają się już podobno profesorowie, generalicja, ambasadorzy i wszyscy, których nominacje są wyłącznie prerogatywą głowy państwa. Aż żal, że moje niskie rangi, naukowa i oficerska, nie uprawniają mnie do grona kwestionariuszy, bo mam na oku kilka wątpliwych professor i paru generałów.
Dość dygresji. Wracam do demografii. ubywa nam ziomków, ziomek i ziomiątek, lecz za to przybywa miast, których liczba zbliża się już do tysiąca. A ponieważ, jak wiadomo, miasta stanowią rezerwuar(proszę nie mylić ze spłuczką) elektoratu opozycji, szanse lewicowego frontu na wygranie jesiennych wyborów wciąż rosną, podrasowywane socjotechnicznym zabiegiem traktowania zdarzeń przyszłych i niepewnych jako faktów, tyle, że odłożonych w czasie. I w tej właśnie manierze bossowie tak zwanej demokratycznej opozycji obwieszczają jak spacyfikują, po wygranych oczywiście wyborach, skorumpowaną pisowską klikę.
Wytrawnym prestidigitatorem takiej tromtadrackiej szarży jest bez wątpienia Donald Tusk. Mnie powala zwłaszcza repertuar jego insynuacji. Ostatnio przy aplauzie obiektywnej publiczności sekował Daniela Obajtka. Wyszkolony zapewne przez swego kauzyperdę Romana G., z ostrożności procesowej nie oskarżał o nic wprost prezesa Orlenu. Jedynie modulowanym cwaniacko tonem zadawał retoryczne pytania łopatologicznie sugerujące, że Obbajtek to aferzysta i ruski agent. I nic mu nie pomoże noszenie krawatu, gdyż opinia ekspertki z filmu Barei, że mężczyzna w krawacie jest mniej awanturujący się, jego nie dotyczy. Żart z poprzedniego zdania to już mój wkład w elokwencyjny słowotok… Der Herr Donalda? Taka fraza zabrzmiałaby chyba nieco w stylu tuskowatych insynuacji. O, wodzireja Platformy będzie w sam raz.
Ja sobie tu dworuję, a to z progresywnego języka paskudzącego polszczyznę, a to z butnych togomitów, a to z politycznego tuza, a na Wschodzie ważą się losy świata. Co popędliwsi komentatorzy sugerują nawet, że trwa już Trzecia Wojna Światowa. Putin straszy bronią nuklearną. Pomoc zachodniej cywilizacji dla Ukrainy jest coraz bardziej reglamentowana. W powietrzu wisi zgniły kompromis, bo nikt nie chce atomowej zagłady Berlina czy Paryża, Amsterdamu czy Londynu. No, może gdyby ceną za spokój było wyłącznie ponowne, po 79 latach, zrównanie z ziemią Warszawy, to w grę mogłaby wchodzić jakaś jądrowa wymiana ciosów. Wiadomo wszak, że reakcje łańcuchowe bywają niekontrolowane, więc nie warto ryzykować.
 
Sekator
 
Ps.

- A gdybyś mógł – pyta mój komputer - czyją tytulaturę byś zakwestionował?
- Och, mój Eustachy - wzdycham. - Na wymienianiu całej tej czeredy strawiłbym czas do rana, a wolę inne rozrywki.