Czy bombowce strategiczne ruszą na odsiecz TVN?

 Podobno prezydent Biden co dnia myśli z troską o losie TVN 24. I na wszelki wypadek utrzymuje w pogotowiu siły szybkiego reagowania. A batiuszka Łukaszenka w rewanżu za telewizję “Biełsat" jest gotów w razie zakneblowania stacji udzielić jej gościny. Ja zaś żywię nadzieję, że reżym nie pozbawi mnie tej nieco masochistycznej rozrywki. I nadal będę mógł sycić me niskie instynkty propagandową perfekcją z ulicy Wredniczej. Bo w TVN 24 nic nie pozostaje kwestią przypadku, od doboru i kolejności tematów, przez zestaw gadających głów, po język ciała i timbre funkcjonariuszy gigantycznego telebimu totalnej opozycji. A takie drobne mankamenty jak kłopoty Andrzeja Morozowskiego z nosowymi końcówkami deklinacji czy oblicze drugiej świeżości jednej z prezenterek w dwójnasób niwelują miny kota defekującego na puszczy samej Moniki Olejnik.
Furda uchybiające doskonałości drobiazgi. Ważne, że ta amerykańska stacja dostarcza mi specyficznej rozrywki. Polemizowałbym natomiast z przypisywaniem jej roli opozycyjnego pancerfausta czy wręcz napalmu. Faktycznie, bez wytchnienia wali w satrapę ogniem ciągłym, ale jej targetowi wystarczyłyby antypisowskie hasełka na murach i mazanki na ścianach szaletów tym, co akurat jest pod… ręką. Dlatego coraz wyraźniej dostrzegam, że TVN 24 jest prezentem dla takich jak ja koneserów, a nie gwiazdą śmierci dla pisiorów. Proszę więc wszelaką zwierzchność, by nie pozbawiała mnie tej frajdy.
Uciechę sprawiają mi także zaciekli admiratorzy stacji kreślący armagedoniczne wizje. Ściślej, kierując się logiką, wywodzę apokaliptyczny finał całego zamieszania z ich scenariusza. Twierdzą oni bowiem, że jeśli Kaczyński dopnie swego, z nad Wisły wycofa się nie tylko kapitał amerykański, ale i armia, zostawiając Polskę na pastwę Putina. Tyle ich treatment. Teraz moja glossa. I granica Zachodu przesunie się z Bugu na Odrę, skąd już do Berlina rzut granatem. Wprawdzie przyjaźń niemiecko-rosyjska kwitnie, lecz bywały okresy, że kwitła bardziej, dość wspomnieć wspólne defilady w Białymstoku. Wszak my, tak czy inaczej, będziemy oglądać ów flirt z za kolczastych drutów. A wówczas biada wam progresorzy! Pierwsi padniecie ofiarą nowych czasów, bo Bruksela nie pomieści wszystkich emigrantów.
Oczywiście nieszczęściu może zapobiec odzyskanie władzy przez awangardę demokracji. Wówczas apostołowie tolerancji i wolności wspierani przez przychylny im zaoceaniczny kapitał i tamtejszą obiektywną administrację,
pozamykają prowodyrów totalitarnego państwa w kryminale. Ciekawe czy jeśli kilku politycznym przestępcom udałoby się zbiec na przykład do Szwecji, mogliby liczyć na azyl? Stalinowski morderca sądowy Stefan Michnik zmarł właśnie spokojnie w tym pięknym sprawiedliwym kraju. Aleja zasłużonych na Powązkach czeka. To może i Kaczyński, Ziobro, Morawiecki czy Duda mogliby liczyć na wyrozumiałość Skandynawów?
Nim jednak dosięgnie ich progresywna ręka sprawiedliwości, zamierzają oszwabić, wróć, to nie ta opcja, unistożyć społeczeństwo obywatelskie ruskim ładem, jak trafnie określił tak zwany polski ład pierwszy bonmociarz III RP Donald Tusk. I zupełnie bez związku. Podobno jakiś wredny prawicowy kołtun przygotowuje tomik: “Bonmoty idioty”.
A teraz wracając do Tuska. Zniesmaczony wrednością agresywnego rymu być noże na kontrze upichcę esej: “Powroty patrioty”
i zaprezentuję portret męża opatrznościowego, który niczym Czarnecki dla ojczyzny ratowania wrócił się przez… Jeszcze będę musiał pomyśleć czym zastąpić morze z hymnu. O, suchy przestwór oceanu pasowałby jak ulał. Dziękuję, wieszczu.
Kompozycję subtelnych wersów zakłóca mi skrzecząca pospolitość sącząc do ucha wątpliwości zapyziałego matoła.
– pomyśl naiwny prostaczku – dyszy mi w membranę – czemu guru skrewił przed wyborami prezydenckimi, choć już wtedy awangarda rozwijała przed nim czerwony dywan? I nie chrzań, że jako historyk wiedział, że po takim na gilotynę kroczyła Maria Antonina. Ostatecznie Tusk to nie Kidawa-Błońska. I szansa przepadła. Bo jeśli Trzaskowski przegrał o włos, to on mógłby wygrać o dwa.
Od tamtej pory strategiczny układ sił właściwie się nie zmienił. A do wyborów daleko. I nie ma gwarancji, że Tusk zapewni opozycji sukces, zwłaszcza, że nie wszyscy harcownicy uznają go za lidera. Skądinąd zaś wiadomo, że jak ognia unika ryzyka. A karierę międzynarodową zawdzięcza wszechwładnej protektorce.
Dlaczego zatem porzucił beztroskie brylowanie na unijnych salonach na rzecz brutalnej walki bez gwarancji zwycięstwa? Mógł przecież pławić się w luksusach jako kosmopolityczny emeryt. Czyżby więc na serio z politycznego próżniaka przedzierzgnął się w Czarneckiego? Akurat. Dosięgnął go raczej los pana Twardowskiego, który podpisał cyrograf z Mefistofelesem. I w karczmie “Rzym” przekonał się, że nie ma darmowych obiadów.
Twardowski wybrnął z opresji kosztem własnej żony. Chociaż, bo ja wiem? Igraszki z diabłem bywają ponoć nader ekscytujące. Unijna elyta  nie nabierze się na podobne sztuczki. I zapomniane nieco hasełko: “Tusku, musisz!”, znów nabiera, tym razem bezwzględnej, mocy. A jeśli zawiedziesz? No cóż, żegnaj misiu. Mamy w zanadrzu jeszcze kilka cyrografów in blanco.
Włączam “Odę do radości” by zagłuszyć podszepty nienawistnika. I cieszę się z pierwszego złotego medalu dla Polski, konstatując entuzjastycznie, że jako unijni Europejczycy mamy ich już cały worek
 
Sekator
 
Ps.

- A jako Ziemianie całą furę - ironizuje mój komputer.
- Po co ta ironia - strofuję Eustachego. - Czyżbyś nie wiedział, że świat to globalna wioska?