Polska drugim Puerto Rico?

Polskę obiegła lotem błyskawicy ekscytująca wieść. Weltmeister przybył do kraju urodzenia, by wesprzeć bliski swemu sercu, prężny niegdyś, a dziś wegetujący w ogonie stawki, mannschaft. Spełnił tym samym sentymentalne życzenie swej babci, która przed laty zobligowała wnuka do powrotu w rodzinne strony. Chyba testament dziadka, zauważy ktoś dociekliwy. Bo dotychczas to wyłącznie Großväter zaistniał w biografii Donalda Tuska.
Cóż za qui pro quo! Być może medialny hałas, niewspółmierny do znaczenia wymiany kolejnego nieudacznika w platformie na oldboya usiłującego przywrócić ordnung w szeregach PO, zagłuszył nieco niusa o powrocie na Śląsk Łukasza Podolskiego, napastnika piłkarskiej reprezentacji Niemiec, który schyłek kariery zamierza spędzić grając w Górniku Zabrze. I git, sorry, sehr gut.
Teraz serio. Rozumiem podniecenie funkcjonariuszy, a zwłaszcza funkcjonariuszek generatorów rzeczywistości urojonej, u których powrót Tuska wywołuje euforię zbliżoną do orgazmu. Wolne media ziejące afektem a rebours do pisowskiego reżymu już tak mają. Ale publiczna telewizja bez opamiętania sekująca Tuska, wbrew własnym intencjom, podnosi jego rangę. Co sprawia, że niezależni dziennikarze, że też przy tym upale zachciewa mi się jeszcze żartów, z antyrządowych telebimów, gigantofonów, papierowych wybroczyn i internetowego szajsu, harcownicy totalnej opozycji, jednym słowem cała awangarda progresu interpretuje tuskofobiczny słowotok TVP Info jako potwierdzenie paniki w szeregach zjednoczonej prawicy. I tak nakręca się spirala tuskomanii.
Tymczasem Hołownia, Trzaskowski, Schetyna, Czarzasty, czyli wodzowie najbardziej zagrożeni niespotykaną w dziejach aktywnością Tuska, bo jak inaczej wyjaśnić fakt, że już po kilku dniach harówy potrzebował urlopu, zachowują spokój. Kosiniaka-Kamysza nie zaliczam do tego towarzystwa, choć także jest wyluzowany, bowiem tradycyjnie PSL liczy na to, że wybory wygra jego koalicjant.
Swoją drogą interesujące czy producenci antyrządowej propagandy sądzą, że swymi fejkniusami są w stanie omamić przeważającą część ambiwalentnej populacji? Aż tak zadufani w uwodzicielską moc swych dyrdymałów zapewne nie są. No, chyba, że liczą na bezmyślne wsparcie konkurencyjnych wytwórni musowego przykazu, jak na przykład w przypadku tuskowrzawy.
Zostawmy tuskomanię. Liberyjne media mają ostatnio(?) sporo innych okazji do wiarygodnej weryfikacji w oczach swych mocodawców. Och, ta moja małostkowość. Jakich znów mocodawców? Cóż stąd, że określenie liberyjne pochodzi od fasonu mundurków personelu tych mediów? Przecież nie szata zdobi człowieka.
Funkcjonariusze w liberiach służą wyłącznie swym odbiorcom, przekazując im tylko prawdziwe informacje, obiektywne komentarze
i trafne analizy sytuacji.
Wynika z nich, że konstytucja, konstytucją, prawo stanowione w parlamencie RP, prawem, prerogatywy rządu i prezydenta, prerogatywami, ale na straży naszej suwerenności stoi Komisja Europejska, SUE, administracja amerykańska reprezentowana w Warszawie przez namiestnika, sorry, ambasadora USA i Światowy Kongres Żydów, że wymienię najważniejszych gwarantów naszego samostanowienia.
I dzięki światłym protektorom anihilowane są w zarodku poronione pomysły w rodzaju nowelizacji ustawy o IPN, reprywatyzacyjnego zamachu na majątek pomordowanych przez nazistów przedwojennych właścicieli nieruchomości, grabieżczych zakusów na mienie bezspadkowe czy przejęcia jedynej obiektywnej i niezależnej stacji telewizyjnej przez prezesa Obajtka…
Skrót myślowy z końcówki poprzedniego zdania wymaga rozwinięcia. Najpierw RPO Adam Bodnar zakwestionował w sądzie zakup przez Orlen niemieckiej grupy medialnej Polska Presse, bo do czego to podobne, żeby państwowy koncern z wyłącznie krajowym kapitałem polonizował regionalną prasę. Jeśli nowy rzecznik nie wycofa pozwu, sprawa trafi zapewne do międzynarodowych trybunałów. I kto wie, może ostateczny werdykt wyda kolegium redakcyjne “New York Times'a”.
Jednak prawdziwy skandal dopiero wisi w zatęchłym powietrzu sejmowych kuluarów. Otóż grupa szalonych posłów uroiła sobie, że firmy funkcjonujące na polskim rynku medialnym nie mogą mieć więcej niż 49 procent kapitału pochodzącego spoza UE. Wprawdzie taka zasada obowiązuje w wielu krajach, ale co wolno wojewodzie… Tym bardziej, że regulacja uderzyłaby niemal wyłącznie w amerykańską stację TVN. A za oceanem wyznają, jak chyba wszędzie, biznesowe przykazanie: kochajmy się jak bracia, rozliczajmy się jak geszefciarze. Dlatego faceci w liberiach z satysfakcją wieszczą, że jeśli konflikt stanie na ostrzu noża, Amerykanie mogą dyscyplinująco wycofać z polski swoje wojska. I ja już nie wiem czy armia USA zobligowana przynależnością do NATO chroni wschodnią flankę sojuszu przed zagrożeniem ze Wschodu czy miejsca pracy dla Olejnikowej i Morozowskiego.
A może by tak skończyć z tymi niedomówieniami i z całym ceremoniałem wystąpić do Kongresu USA o dołączenie polski jako kolejnej gwiazdki na Gwieździstym Sztandarze. I kraj nad Wisłą zostałby czymś w rodzaju między Alaską a Hawajami, no, może chociaż zyskałby status Puerto Rico.
 
Sekator
 
Ps.

- Zawsze lepsze to niż ZBiR - mruczy mój komputer.
- Ależ Eustachy - tonuję go. - mamy jeszcze do wyboru zostać landem, przystąpić do Commonwealthu, odrestaurować Unię Polsko-Litewską, lub otwarcie przekształcić się w… - Z ostrożności procesowej udaję, że zabrakło mi pomysłów.