Prawo do głupoty i lenistwa w czasach zarazy

Impresje z domu niewoli.


Uwielbiam ten moment, gdy budzik dzwoni o 5.00. rano- teraz bladym świtem.

To chwilę trwa ale  wiem, że muszę poderwać te jeszcze śpiące leniwe cielsko i zanieść je bardziej siłą woli niż fizycznie do łazienki, by je pozbawić zimną wodą z kranu resztek błogiego snu.

Potem szybka kawa i biegiem do tramwaju.

Po drodze do pracy w tramwaju próbuję złapać  oko- nadrobić bez skutku jeszcze  kilka chwil zarwanego snu.

Uwielbiam ten widok zaspanych towarzyszy niedoli  i bladych od niedospania i szybkiego porannego sexu   towarzyszek podróży do ukochanej pracy fizycznej  na 6 rano.

Po twarzach widać.

Spoglądam na nich z odrobina wyższości, gdyż jestem od wczoraj drugim  zastępcą trzeciego specjalisty od produkcji dyblinek do bulgulatorów – bez których cały świat nie może się obejść.

I to za małe udoskonalenie, które zwieksza wydajność znakomicie.

Tak  przynajmniej mówiono gdy prezes ściskał mi dłoń. .

Jestem pewny, że robię dobry użytek z pracy moich rąk.  A dyblinki do bulgulatrów idą na cały świat jak świeże bułki.

Prawo do lenistwa”  Paula Lafargue jest  przeznaczona dla tych wszystkich, którzy sądzą, że prawo do pracy   - produkcja dyblinek do bululatorów jest podstawowym dobrem  człowieka.


„Im więcej moje ludy będą pracować, tym mniej będzie zepsucia pisał Napoleon 5 maja 1807 roku z Ostródy na Mazurach

Proletariusze, ogłupieni dogmatem pracy, nie rozumieją, że nadmierna praca, którą sobie narzucili w okresach rzekomej pomyślności, jest przyczyną ich nędzy podczas kryzysów.

Nie sztuka się napier..... sztuka zarobić.

Ten to zap.... a ty grzejesz stołek.

A jednak.

Lepszy mały handelek niż duzy szpadelek.

Nie bez powodu  mają żydzi gojów za bydło robocze.

I nie bez kozery trzeba dodać, że Paweł Lafargue, który  był zięciem Karola Marxa wolał tak jak teść  odpierd... poczytną broszurkę niż zakasać rękawy  i wziąć się do roboty.

„ Kapitalista, zdawałoby się, kupuje więc ich pracę za pieniądze. Za pieniądze sprzedają mu oni swą pracę. Jest to jednak tylko pozór. To, co w rzeczywistości sprzedają oni za pieniądze kapitaliście, jest to ich siła robocza. „

I tu Karol Marx teśc Pawła Lafargue  popełnia błąd, który ciagnie się przez cały Kapitał.

Kapitalista nie kupuje pracy a robotnik ją sprzedaje.

Jest wręcz odwrotnie.

Kapitaliste sprzedaje pracę – wykonanie dobra lub usługi  a robotnik ją kupuje – zobowiazanie wykonania dobra lub usługi za określoną sumę pieniędzy lub nie.



To jest zasadnicza różnica.

Myli się też i Karoń, który twierdzi, że  ci co nie pracują – leniuchują lub sprzedaja jakieś nikomu nie potrzebne usługi doradcze  - okradają tych co pracują.

Ci co pracują nadmiernie okradaja tych co z braku laku musza leniuchować

Zawsze było tak, że mądry żerował na głupim.

Tak było od zarania świata.

Nawet Bóg stworzył swiat w sześc dni i od tego czasu poddał sie błogiemu lenistwu. Albo  może gdzie indziej zap....na zmiany  ?

Czym jest więc praca ?

Czy pracą jest zaopatrzyć się w superszybkie wyposażone w odpowiednią software  komputery i puścić  kilkanaście pożyczonych milionów  w ruch  na rynki finansowe by  wykorzystując róznice kursowe ( czasami czwarte miejsca po przecinku ) zarobić następne kilkanascie milionów ?

To jest spekulacja niegodna miana pracy według Karonia.

Tak więc Karoń- wciska głupotę tym co nie czytali Kapitału,  Komunistu Marksistowskiego i tego z Ventotene.

Mało tego- człowiek definiuje się przez  pracę i jego myśli powinny krążyć wokół pracy i to przez całą dobę.

Są to ludzie, których umysły zostały zainfekowane jak płuca coronaświrusem tzw. protestancką etyką pracy.

Pracoholizm jest podstawą systemu -  kapitalizmu współczesnego opartego na nieograniczonej niczym konsumpcji.

Nie pracujesz – nie żresz.

I tu dochodzimy do sedna sprawy.

Dla kumatych jest to też sedno zaistnienia coronaświrusa.

Gdyby go nie było to trzeba by go wymyslić

Ludzie , ogłupieni dogmatem pracy  nie rozumieją, że nadmierna praca,
którą sobie narzucili w okresach rzekomej pomyślności, jest przyczyną ich nędzy podczas kryzysów

Dla ilustracji rozważmy jakiś przykład. ( za B. Russell )

Przypuśćmy, że w danej chwili pewna liczba powiedzmy 1000 robotników zajmuje się produkcją dyblinek do bulgulatorów.

Ci wspaniali ludzie wyrabiają wszystkie dyblinki do bulugulatorów, jakich świat potrzebuje, pracując - powiedzmy - osiem godzin dziennie z przerwą półgodzinną na obiad.

Pewnego dnia ktoś robi wynalazek, dzięki któremu ta sama liczba ludzi może wyprodukować dwa razy więcej dyblinek do bulgulatorów niż dotychczas.

Ale świat nie potrzebuje ich więcej.

Dyblinki do bululatorów są już tak tanie, że ich sprzedaż nie powiększy się prawie wcale, nawet jeśli obniży się ich cena.

W świecie rozumnym, racjonalnym  każdy, kto trudni się produkcją dyblinek do bulgulatorów, zacząłby pracować cztery godziny zamiast ośmiu, a wszystko poza tym zostałoby po staremu.

Jednak w świecie rzeczywistym uznano by to za demoralizację.

Wszyscy pracują nadal osiem godzin co powoduje, że dyblinek do bulgulatorów  jest za dużo.

Tak więc  część przedsiębiorców bankrutuje i połowa ludzi zatrudnionych przy ich produkcji  traci pracę i udaje się na garnuszek reszty pracujacego społeczeństwa.  

W rezultacie otrzymujemy tę samą ilość wolnego czasu, co w systemie racjonalnym, z tą tylko różnicą, że gdy jedna połowa ludzi nie ma nic do roboty, druga nadal się przepracowuje.

W ten sposób staje się pewne, że nieunikniony przyrost wolnego czasu zamiast być źródłem powszechnego szczęścia, spowoduje pomnożenie niedoli.

Czy można wyobrazić sobie większy obłęd?

Można - państwo za pieniądze obywateli ratuje te przedsiebirstwa produkujace dyblinki do bululatorów tłumacząc, ze ratuje miejsca pracy.

Ale tak to właśnie wszystko funkcjonuje aż nie przyjdzie znowu kryzys.