Jeśli ci zwisa obciachowa kicha, najmij Giertycha

Pytania: jak leci i co słychać stanowią niezbędnik polskich pogwarek. Standardowa odpowiedź na pierwsze brzmi: krzywa rośnie, na drugie: zależy gdzie ucho przyłożyć. Do niedawna ta ostatnia pasowałaby także jak ulał do weselnego zagajenia Czepca: “co tam panie w polityce?”. Ale teraz próżno strzyc małżowinami i wytężać słuch w cztery strony świata. Na całej połaci głucha cisza. Nic to wszak dla laryngologów totalnej opozycji oraz funkcjonariuszy propagandy medialnej z generatorów rzeczywistości urojonej. Oni słyszą.
Pierwszą detonację ciszy wywołało stuknięcie długopisu w biurko w gabinecie szefa Komisji Nadzoru Finansowego. Czułe ucho melomana mecenasa Romana Giertycha zidentyfikowało ową eksplozję jako potwierdzenie żądania łapówki.
Potem z szafy pancernej nad wyraz wiarygodnego funkcjonariusza CBA dobiegały echa erotycznych jęków nieletniej prostytutki w trakcie figli z marszałkiem sejmu. Wprawdzie jeszcze bardziej wiarygodny żurnalista Andrzej Rozenek nie słyszał tych postękiwań, o towarzyszących im widokach nie wspominając, no, chyba, że uszyma imaginacji i oczyma duszy, lecz pusty sejf doktora J. potwierdził niezbicie kradzież porażającego nagrania!
Tymczasem niezmordowany mecenas Giertych usiłując przekuć grobową ciszę w gwóźdź do trumny kliki z Nowogrodzkiej zyskał miano kowala palestry. Otóż zacny austriacki deweloper nagrał setki godzin rozmów z prominentami PiS. Jednak najbardziej porażająca w tym słuchowisku była pustka dźwiękowa, w trakcie której ustalano kwotę łapówki dla członka zarządu spółki “Srebrna”. Zapewne bowiem prezes wyartykułował żądanie w języku migowym, lub, czego nie sposób wykluczyć, telepatycznie.
Dźwiękowym odpowiednikiem głuchej ciszy jest pusty krzyk. Podobno osadzony Marek Falenta ma mocne dowody potwierdzające sprawstwo kierownicze pisowskich notabli w aferze podsłuchowej. A od takiej kwalifikacji tylko krok do oczywistej prawdy, że zjednoczona prawica dokonała puczu i nielegalnie dzierży władzę.
Skąd mi wyskoczył ten przysłówek podobno? Przecież pustosłowie dawno już przestało być insynuacją, fejkniusem czy jak kto woli dopieszczaniem kotka za pomocą młotka. Ba, opozycyjni ortodoksi mogą dowieść cytatem z Biblii, że słowo ma moc twórczą. Jednak w tym przypadku nie podzielam opinii Mickiewicza o wyższości czucia i wiary nad mędrca szkiełkiem i okiem. Ale jak powiadają w dobrze poinformowanych kręgach, sprawa jest rozwojowa.
Na razie więc sycę swą dwubiegunową naturę rozkoszną ambiwalencją. Z jednej strony obserwując ociekającą żółcią propagandową ekwilibrystykę elyt III RP w pocie czoła negujących wszelkie poczynania dobrej zmiany, zohydzających en bloc wszystko co czyni władza, czuję wręcz kliniczne zażenowanie. Po prostu chce mi się rzygać, gdy salonowe autorytety, grantowi yntelektualiści i funkcjonariusze medialni gru obśmiewają wizytę prezydenta Dudy w USA, gdy z Tomasza Arabskiego czynią ofiarę sprzedajnych sędziów wspominając przy okazji zaszczutą niegdyś przez pisowskie służby Beatę Sawicką, gdy dowodzą, że to całe przedwyborcze rozdawnictwo rypnie się tuż po wyborach, gdy straszą wenezuelską inflacją i monstrualną drożyzną, gdy modzą spod dużego palca pisowskie afery i dziwią się, że to ich placebo nikogo nie oburza, gdy monotonnie mantrują: Piotrowicz, Srebrna, 27 do 1, zdradzieckie mordy i unijna szmata, gdy…
Zaś z drugiej strony rozpiera mnie satysfakcja. Bo im więcej takiego badziewia, takiej prymitywnej nawalanki, tym wyraźniej polityczna przyszłość jawi mi się w jaśniejszych barwach. Pod jednym wszak warunkiem. Ponieważ stawką jest większość konstytucyjna, poza pryncypiami należy także dbać o detale. Tymczasem w mediach aż roi się od pisowskich budyni i oratorów, którzy szybciej mówią niż myślą. A tu w wyborach każdy głos będzie na wagę generalnej przebudowy gmachu Rzeczpospolitej. Na dziś wystarczy, bo zaczynam uderzać w rapsodyczne tony.
 
Sekator
 
PS.

- Ale właściwie po co nam te F 35? - Pyta prowokacyjnie mój komputer. Bez słowa dotykam przycisku odcinającego zasilanie.
- Żartowałem - wyjaśnia pospiesznie.