Cmentarz Powstańców Warszawy

 
 
http://www.cmentarium.sowa.website.pl/Cmentarze/CmWPrz_24.html

 
Przybyłem na ten cmentarz w dzień, który kiedyś świętowano jako Dzień Zwycięstwa. Pustka. Pustka i swego rodzaju cisza. Żadnej wycieczki, pary, osoby, o której mógłbym pomyśleć, że znajduje się tutaj ze świadomością grozy  tego miejsca.  Poniżej kurhanu,  jakiś żul łowi w stawie ryby. Drugi śpi w trawie na zboczu. Jestem przy pomniku. Od dawna nie działa ogniowa instalacja, ożywiająca kiedyś kamienne barykady, między którymi leży kolos. Ogień z pewnością zmieniłby to uśpienie, przywołałby ludzi – pomyślałem.   I nagle odnajduję ten płomień w słowach wiersza wypisanego na zewnętrznej ścianie Cmentarza Wolskiego.  Usytuowany on został tak, jakby miało być uwidocznione, jak to pamięć o tych wszystkich zgładzonych, tu pogrzebanych, została zepchnięta i przyciśnięta do muru. Ich  śpiewana kiedyś modlitwa jest na tym masowym grobie  najważniejszym artystycznym honorem. Są to słowa wiersza Bonawentury (Jana Bonawentury Romockiego 1925-1944):
 
Od wojny, nędzy i od głodu
Sponiewieranej krwi narodu
Od łez wylanych obłąkanie
Uchroń nas Panie!
 
Uchroń od sponiewierania krwi, Boże! A wróg stara się, aby ofiara wyglądała na daremną. Manipuluje, uwłacza, dyskredytuje. W swej naiwności sądzi, administrując cmentarzami, iż on dyryguje wiecznością.
Tak się złożyło, że za jeszcze w to samo popołudnie wylądować miałem na ulicy Grzybowskiej. Rzuciłem okiem na   Muzeum Powstania. Mnóstwo wycieczek. Zastanawiałem  się nad tym niebywałym kontrastem. Tu tłumy - naliczyłem około 10 jednocześnie widzianych grup - jedni już na chodniku, drudzy czekają na dziedzińcu lub przed wejściem. Tu programowy run, a tam na Wolskiej jakby zaprojektowane milczenie. 
Dlaczego za wszelką cenę usiłują przekreślić Powstanie Warszawskie? Jego sensem było uprzedzenie nadejścia czerwonych. Nie wyszło – zdominowali Polskę. Zostali aż dotąd. Są wszędzie. Zrealizowali swój program: żołnierz żydokomuny w każdej rodzinie. Sporadycznie dziś spotykanych wojowników, gotowych bronić polskiego interesu. Atakuje się ich wszelkimi sposobami. Szykany wobec powstańczego cmentarza, gdzie absolutna większość ofiar to cywile,  jest realizacją tego programu, do którego należy między innymi branie niekończącego się odwetu – nawet na zmarłych..
 
Sam się nasuwa do wygłoszenia - komunikat:
 - Jeśli nie rozumiesz tych stu tysięcy, jeżeli część ciebie nie leży razem z nimi, to lichy z ciebie warszawiak. Jeśli nie szanujesz tego miejsca, to jesteś w tym mieście intruzem.
  
Powinienem być gdzie indziej w ważnej sprawie, a trafiłem na Grzybowską w zgoła abstrakcyjnym celu. Miałem się śpieszyć, jednak poruszałem się jakoś nieśpiesznie. W labiryncie podjazdów do biurowców o lśniących grafitowymi elewacjach, jeszcze wolniej poruszała się czarna limuzyna. Stanąłem na brzegu chodnika i czekałem aż zbliży się do mnie – skąd jej ślimacze tempo? Szyby przyciemnione, dwóch młodych ludzi na przednich siedzeniach. Kierowca trzymał plik banknotów i przeliczał je z zawrotną szybkością. Miał w tym szczególną wprawę - jego nadgarstki na tyle kontrolowały kierownicę, że pojazd mógł się poruszać. Liczenie się skończyło, gdy dotarł do głównej ulicy, bo silnik zawył i auto pognało ku dalszym interesom.
Utrwalony, wyrazisty obraz  tych rąk z harmonią z pieniędzy, przywołał moje zabłąkane myśli do aktualnego, wielkomiejskiego porządku:
- Kasa, misiu, kasa!