Politykierstwo a Timmermans, Żydzi, czy ktokolwiek inny

Trudno nie oprzeć się wrażeniu, iż obecny rząd nie radzi sobie z reprezentowaniem Polski na zewnątrz. Lista tego „nieradzenia sobie” byłaby powodem do uśmieszków (które faktycznie pojawiły się na twarzach sędziów Trybunału Europejskiego, gdy min. Szyszko pokazał im słoik pełen białowieskich korników) – gdyby nie bardziej daleko idące zagrożenia niż kawałek lasu.
Podstawową przyczyną tej bezradności wydaje się odziedziczona przezeń Konstytucja, tak wściekle broniona przez „ulicę i zagranicę”: jest to bowiem akt pozbawiający nas w zasadzie mechanizmu obronnego przed światem zewnętrznym. Konstytucja Kwaśniewskiego i Millera, wspierana z całych sił przez ich współbiesiadników przy okrągłym stole i zredagowana przez kastę prawniczą (we własnym interesie), miała bowiem na celu zabetonowanie interesów władzy w „grze o demokrację” z Narodem – ale jej dalekosiężnym celem była bezradność wobec zagrożeń z zewnątrz.
 
Można by powiedzieć – przywołując utarte maksymy o historii (że „jest nauczycielką życia” i że „powtarza się jako farsa”) – iż także obecna władza niczego się z niej nie nauczyła i tkwi w wygodnej dla siebie, a niebezpiecznej dla kraju „niemożności” poczynienia stanowczych kroków w obronie przed wrogami Polski, uprawiając na arenie międzynarodowej niemrawe politykierstwo. Tymczasem przyczyna tej niemożności leży w zachowaniu wewnętrznego status quo, tj. fałszywej demokracji,  której beneficjentem są politycy tworzący coś na kształt zamkniętego układu oligarchicznego, na który Naród (przy urnie) nie ma praktycznie wpływu. Nie tak drzewiej bywało:
ustawa sejmu radomskiego z 1505 roku przeszła do historii, stając się jednym z fundamentów ustroju politycznego Rzeczypospolitej - tzw. demokracji szlacheckiej. Od tej pory uchwały i prawa miały być stanowione za zgodą trzech stanów sejmujących: króla, senatu i izby poselskiej. Ta ostatnia, wyłaniana przez szlacheckie sejmiki ziemskie, stawała się więc pełnoprawnym uczestnikiem procesu legislacyjnego. Konstytucja ta ograniczała prawa panującego i zasiadających w senacie możnych, ale jednocześnie czyniła szlachtę odpowiedzialną za losy państwa. Powszechna zgoda sejmujących stanów nie oznaczała jednomyślności, ale wypracowanie zgodnego i możliwego do przyjęcia kompromisu. Nihil novi sine communi consensu (nic nowego bez powszechnej zgody) należy rozumieć jako: nie można uchwalić nowego prawa, na które nie zgodzi się Sejm reprezentujący powszechny interes obywateli (szlachty). Nihil novi unieważniała wydany cztery lata wcześniej Przywilej Mielnicki, ograniczający znacznie władzę królewską na rzecz senatu („izby możnowładców”), który to akt praktycznie wprowadzał w Polsce republikę oligarchiczno-arystokratyczną. Tyle historii.
 
Mamy więc obecnie marksowską „historię jako farsę” - bo nie inaczej można nazwać nieudolne starania o zmianę konstytucji – być może celowo nieudolne, gdyż sama myśl o dopuszczeniu do głosu Obywateli (rozumianych jako szlachetnie rozumnych obrońców Ojczyzny - a nie jako „wyborców”) oznaczałaby przecież koniec tej „demokracji oligarchów”, jakże podobnej do możnowładczych przywilejów z Mielnika.
 
W tekście: http://naszeblogi.pl/50406-granice-tolerancji-politycznej  przedstawiłem  projekt dokonania korekty ustawy zasadniczej, mogący ograniczyć zarówno zakusy zewnętrzne jak i wewnętrzne na nasz interes narodowy - poprzez ruch Obywateli przywodzący na pamięć Ustawę z 1505 r. Owe „granice tolerancji” zdają się naraz dostrzegać publicyści (np. ceniony Stanisław Janecki w tekście: „Czy Polska powinna nadal negocjować z Komisją Europejską, mimo że ta zachowuje się jak szuler?”) – choć przecież tylko wobec ujętych w tytule zagrożeń zewnętrznych; nie mniej jednak „do ściany” jesteśmy my, Obywatele, przyciskani raz po raz i na naszym podwórku, a nie może być spójnej polityki państwa bez jednorodnych podstaw prawnych…
Gdyby jednak  miałoby chodzić tylko o „zagranicę” – co byśmy odpowiedzieli Timmermansom, Żydom i innym chętnym do pozbawiania nas samorządnej niezależności? Odpowiedzielibyśmy - walcie się: Konstytucja nam nie pozwala! Jak Beck, ale w oparciu o prawdziwą Demokrację, którą tak bezczelnie wycierają sobie gęby ci  postmarksowscy „liberalni demokraci”…
 
Jednym słowem – zacząć musicie od siebie, panowie arystokraci polityczni, bo nas, Obywateli, zgubicie wraz z Narodem.