Dyplomatyka i Łowy

A przed ucztą potrzeba dom oczyścić ze śmieci; 
Oczyścić dom, powtarzam, oczyścić dom, dzieci! 
Ksiądz Robak - „Pan Tadeusz”
 
Słowa księdza Robaka z Księgi IV Pana Tadeusza, choć wydawałoby się dzisiaj, jedynie literackie, zawierają przesłanie zgoła uniwersalne, ów imperatyw kategoryczny, bez wypełnienia którego niemożliwa jest radość i ogłoszenie zwycięstwa, bo to typowy zabieg PR-owski, gdy czerwony dywan skrywa cuchnące, stare śmieci, do dziś  niezlikwidowane stare bagno, na którym nie da się postawić nowego domu, ani nawet wyremontować, by był mocny i odporny na wszelkie kataklizmy  - zewnętrze i wewnętrzne orkany. I jedynie poeci mogą mieć przywilej budowania domu od dymu z komina; od  polityków wymagamy więcej – teren musi być zbadany i oczyszczony, by móc dobudować choćby kolejne piętro. W przeciwnym razie wyborcy, jako nadzór budowlany, odkryją błędy nakazując rozebranie zagrażającej ich bezpieczeństwu budowli, sami schylą się po cegły, a budowniczym wprowadzą  zakaz dalszego budowania.  Bo na próby, błędy i wypaczenia nie ma wiele czasu, gdy na nasz dom czyhają już w przedpokoju dzicy lokatorzy - wieloletni zarządcy i administratorzy złodziejskiej, aferalnej III RP  i „bracia przyjaciele” z zachodu i wschodu.

Dlatego, wobec widocznych zagrożeń, rolą mediów prawicowych,  nie może być  jedynie propaganda sukcesu, ale rzetelne informowanie o niebezpieczeństwach, których nie widzą, uśpieni socjalem wyborcy. Bo to media  przecież, wraz ze swoimi portalami internetowymi, szczególnie Gazeta Polska i jej kluby w Polsce i na świecie, odegrały wielką rolę w zwycięstwie Andrzeja Dudy w wyborach prezydenckich oraz  Prawa i Sprawiedliwości w ostatnich wyborach parlamentarnych. Ale mechanizm głosowania wyborców w obu sytuacjach był odmienny. O ile Andrzej Duda, (polityk wcześniej nierozpoznawalny przez większość Polaków, aż do filmu „Mgła”),  dlatego pokonał Bronisława Komorowskiego (skompromitowanego wieloma obyczajowymi i kulturowymi faux pas i głównie aferą marszałkową), że był rekomendowany przez PiS i każdy inny kandydat PiS na jego miejscu byłby zwycięzcą, o tyle wygrana  tej partii była konsekwencją nieudolnych i aferalnych rządów poprzedniej koalicji PO-PSL.
 
Co się stało z naszą - dobrą zmianą? Idziemy dobrą drogą, tylko ścieżki kręte? Chyba na własne życzenie, bo to nie tak miało być; dobra zmiana ustąpiła jedynie zamianie, która dobra nie jest, bo nie dotknęła  istoty, nie zlikwidowała źródła choroby, nie rozwiązała problemu rozliczenia się z III RP,  zlekceważyła zagrożenia, z którymi borykamy się od 1989 roku, po raz kolejny używając grubej kreski, przestawiając priorytety wyborcze i tym samym zanurzając się w bagnie coraz głębiej. Miało być rozliczenie złodziejskiej poprzedniej koalicji, a nadal wszyscy na wolności, miała być repolonizacja banków, a sprowadza się JP Morgan, obiecano repolonizację mediów, kara dla TVN cofnięta, a dwie  najwyższe osoby w państwie: prezydent i marszałek sejmu balują razem z TW Zeg na jego gali. Wyborcy oczekiwali oczyszczenia Polski z „Magdalenkowych” złogów, osądzenia winnych największych afer III RP i złodziejskich prywatyzacji, które wydrenowały Polskę z wielomiliardowego kapitału. Zamiast tego mamy sypnięcie groszem dla uspokojenia elektoratu, że jest dobrze, a nawet lepiej, gdy tymczasem, jak w roku 2007, budowa domu została powierzona nowemu-staremu  deweloperowi, czyli w rzeczywistości  opozycji. Nie, nie tej parlamentarnej, choć i to może nastąpić, bo kreowany na konserwatystę minister Gowin przytula do swej partii wyrzuconych i uciekinierów z PO i Nowoczesnej, a nawet z PSL-u,  bo w rzeczywistości jego „Porozumienie”, to taka druga Platforma, zbieranina ludzi reprezentująca różne nurty i tradycje polityczne, bardziej centrum niż prawica, a wszystko, w celu budowania bliżej nieokreślonych więzi wszystkich ze wszystkimi. A historia uczy, że oni i tak, wcześniej czy później zdradzą, mając zdradę wpisaną w kod genetyczny. Nie na aliansach z wrogami, komunistami i zdrajcami sprawy polskiej buduje się demokratyczne państwo prawa;  nie ma Polski wszystkich Polaków, bo patrioci nie dają zgody na stawianie ich na równi z renegatami  i donosicielami, którzy powinni siedzieć w więzieniu skazani na wieczną hańbę. A nawet, mimo ewidentnej winy, ustanowienie zarządu komisarycznego w Warszawie jest czynnością niewykonalną.

To, co skrywa nieopublikowany aneks WSI, co zachwiałoby bardziej polską gospodarką niż polityką, udowodnili już historycy, pisarze i dziennikarze. Próżno szukać w III RP afery, w którą nie byłyby zaangażowane służby, bezpośrednio jako beneficjenci, pomocnicy czy tylko ochroniarze. Niepublikowanie go jest najlepszym dowodem, że nadal istnieje parasol ochronny nad skompromitowanymi służbami, tymi od handlu bronią czy tylko od oscylatorów, którzy nawet od księgowości mieli dwóch zaufanych esbeków. Ale przecież WSI, choć zlikwidowane, nadal działają; komuna trzyma się mocno, nie ma siły na Frasuniuków, Mazguły i Farmazony, Tomasz Piątek za pomówienia i manipulacje nagrodzony Nagrodą Wolności Prasy, nadzwyczajna kasta nadal rozgrzana, Niemcy chwalą nowego szefa MSZ ze stajni Geremka, generał Dukaczewski organizuje pucz oficerów „złotego funduszu”, a MON został poddany  całkowitej utylizacji, zwanej rekonstrukcją; od najlepszego szefa od 1989 roku, wielkiego Polaka i męża stanu, zaangażowanego w wyjaśnienie katastrofy smoleńskiej, po wszystkich, mających wiedzę o raporcie. Nie dla jakiejś kontynuacji, o której zapewniał nowy szef Mariusz Błaszczak, ale dlatego, by bezpieczeństwo narodowe, z rąk patriotów, wróciło pod zarząd BBN imienia płk. Juźwika, który był do 1990 r. oficerem komunistycznego kontrwywiadu wojskowego WSW i którego de facto odwołały  media.

Błazeńska czapka ABPOPY  tryumfuje.

Cała rekonstrukcja, od wymuszonej dymisji premier, która miała 62% poparcia społecznego, po zdemolowanie wielu ministerstw, z których wyrzucono fachowców na rzecz miernych, ale wiernych, a teraz TVP, jest  szokiem dla wyborców i dowodem na brak klasy i odwagi obecnych przywódców; także świętem dla unitów i Putina, oraz wielkim niesmakiem dla wielu ministrów, którzy o swej dymisji dowiedzieli się dopiero w Pałacu Prezydenckim. Wysiłek, który włożyli Polacy w zwycięstwo Prawa i Sprawiedliwości poszedł na marne, a nadzieje, coraz bardziej złudne. Rekonstrukcja rządu, poprzedzona półrocznymi przepychankami w sprawie ustaw o SN i KRS,  tłumaczona była nieporadnie i niewiarygodnie mitycznym nowym etapem nowych zadań. Dopiero teraz marszałek Karczewski tłumaczy, że PiS chce wygrać kolejne wybory, więc trzeba uspokoić nastroje w kraju i za granicą, co brzmi jak  wywieszenie białej flagi na zachodzie i wschodzie, a w kraju otwarcie się nie tylko na centrum, ale i na opozycję. Tylko czy wyborcy Prawa i Sprawiedliwości się na to nabiorą, bezskutecznie szukając w rządzie ilości PiS-u w PiS-ie?  Ani moralności, ani dyplomatyki. A zamiast sprzątania, tylko łowy.