Wyprawieni, skulturalnieni, wypisani…

Kongres prawników odbył się w atmosferze „kulturalnego” skandalu. Zaprosić gości, a potem podczas wystąpienia ostentacyjnie i gremialnie wyjść, o buczeniu nie wspominając, bo to już norma – oto nowy sznyt, nowy kod kulturowy prawniczych elit w Polsce. Festiwal Opole, zanim się zaczął, już się skończył. Wykonawcy jeden po drugim w hucpiarski sposób wycofali się z występów, a prezydent Opola wypowiedział TVP umowę. Czy bojkot tej imprezy to przypadek? Nie. Wygląda na ustawkę tych, którzy chcą należeć do artystycznych elit, a wypinają tyłki. Dosłownie i w przenośni.

Już wiele takich manifestacji za nami i jeszcze więcej przed. Nad przyczynami tego zjawiska rozwodzić się nie będę, wielu o tym pisało i pisać będzie. Skonstatuję tylko, że obserwując te różne sceny i scenki: polityczną, artystyczną, prawniczych kongresów, czy uliczne występy KOD-performance i spółka, można odnieść wrażenie, iż w Polsce toczy się wojna. I to nie jest wrażenie. Ta wojna rzeczywiście się toczy. I to z Polską, a nie z jakimś państwem PiS, jak to próbuje się ludziom wmawiać, prowadzi ją, ramię w ramię z ponowoczesnymi politykami, ta część elit, która teraz męczeńsko odgrywa scenki „buntu i oporu”, a są hybrydą sowiecko-PRL-owskiego nasienia i zepsutych miazmatów liberalno-lewackich ideologii. I to ta grupa ludzi jest najbardziej hałaśliwa, choć śmiem twierdzić, że wcale nie tak liczna, jak się może wydawać.

Niestety głos wielu, którzy z tą wojną nie chcą mieć nic wspólnego, ale widzą potrzebę zmian, choć nawet nie popierają PiS, ginie w tej kakofonii żalów, jęków, krzyków, jojczeń, obrzydliwych haseł, coraz to głupszych wygłaszanych manifestów i czego tam jeszcze. A hybrydowym elitom o to właśnie chodzi – chcą wykreować obraz Polski, jako reżimowego państwa PiS, by mieć legitymację do frontalnego już, a nie z zaplecza, ataku na nią. Ale moim zdaniem jeszcze bardziej chcą zagłuszyć sumienia swoje i innych, i tą chorobą nienawiści do wszystkiego, co kojarzy im się z tradycyjną Polską, chcą zarazić wszystkich.

Są optymiści, którzy w tych scenicznych podrygach ponowoczesnych polityków i hybrydowych elit widzą już ich agonalne konwulsje. Ale ja powiem – to wcale nie koniec. To nawet nie jest przesilenie choroby. Oni wszyscy posuną się dalej, gdyż dla nich jest to wojna na śmierć i życie. Niestety, na śmierć Polski. A kiedy już tak zupełnie się „wyprawią” i nie będą uznawać stanowionego teraz prawa, uważając to za cnotę, kiedy się „skulturalnią” tak, że ich coraz bardziej absurdalne bunty zamieniać się będą za każdym razem w hucpę, i kiedy ostatecznie się „wypiszą” z uznania wyników demokratycznych wyborów i już bez ogródek zanegują Naród, jako suwerena, to „tenkraj”, za którym tak tęsknią, nie będzie już tylko cenzuralną metaforą III RP, podsumowanej niecenzuralnym sienkiewiczowskim określeniem „ch…, dupa i kamieni kupa”. „Tenkraj” stanie się dla nich alternatywną rzeczywistością, która ostatecznie będzie miała zastąpić Polskę.

Do cna wyprawieni, skulturalnieni i wypisani zrobią wszystko, by tak się stało i będą nieobliczalni. A przecież i oni mieli swój dobry czas na bunt, gdy podejmując go, rzeczywiście trzeba było wykazać się odwagą, zaryzykować karierę, a nawet swoje życie. Niestety, niektórzy go zmarnowali, najpierw układając się nieprzyzwoicie z czerwoną władzą, potem konserwując okrągłostołowy układ, by wreszcie rozwinąć sieć „pożywnych” powiązań w III RP. Choć teraz rwie się ona, to wciąż jest silna, a ludzie ją tworzący – niebezpieczni.

Powiało pesymizmem. Może dlatego, że są takie dni, kiedy w szczególny sposób doświadcza się przemijania i pojawia się pytanie – co po nas zostanie? "Przemija bowiem postać tego świata" (1 Kor 7,31)”. Jest w tym smutek i przestroga, ale jest też nadzieja: „A ja chciałbym, żebyście byli wolni od utrapień”. Oby Polskę udało się uwolnić od niszczących ją utrapień jeszcze za naszego życia. Wiele możemy zrobić sami, zanim przeminiemy.

Ale tej mądrości wyboru najlepszej z możliwych metody uwolnienia naszej Ojczyzny należy oczekiwać też od rządzących, szczególnie gdy elity zawodzą. Ostatecznie to z tej mądrości rządzenia, likwidującej patologie, ale nieniszczącej wspólnotowych więzi międzyludzkich, każda władza jest wcześniej czy później rozliczana. I z tej odpowiedzialności wypisać się nie może.