Vivat Academia!

W poniedziałek 13-go czerwca odbędą się uroczyste obchody 70-lecia Wydziału Geologii, Geofizyki i Ochrony Środowiska mojej Almae Matris Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie.

Długo się zastanawiałem, co napisać z tej okazji moim Koleżankom i Kolegom, jako były student, a później wieloletni pracownik naukowo-dydaktyczny tegoż Wydziału AGH. Pisałem, kreśliłem, poprawiałem, odkładałem zmięte kartki i próbowałem od nowa. Ale zawsze czegoś brakowało, wciąż było nie tak, jak chciałem.

Aż sobie pomyślałem, że najlepiej zrobię załączając do notki dwudziestominutowy zapis filmowy mojej mowy pożegnalnej z Uczelnią, jaką odchodząc przed trzema laty na emeryturę wygłosiłem w obecności aktualnego rektora AGH Jego Magnificencji profesora Tadeusza Słomki i promotora mojej pracy doktorskiej profesora Janusza Kotlarczyka oraz całego zespołu naszego Zakładu.

W mowie tej opowiedziałem młodej kadrze, czym niegdyś były polskie uczelnie, kiedy misją szkoły wyższej była instytucja „przedwojennego” profesora, który rzetelnie i sumiennie wychowywał grono swoich uczniów, a motywacją do pracy był jeszcze wtedy szanowany status pracownika szkoły wyższej, zaś uczelnia była dla jej pracowników drugim domem, w którym się wszyscy lubili, szanowali i wzajemnie wspierali. Opowiedziałem młodym o tych, którzy mnie uczyli, jaką mieli wiedzę i bezinteresowną pasję naukową, czym dla nich była dydaktyka, ile im się chciało…

Boże! Jakież silne, bliskie i serdeczne były wtenczas więzi między nami. Czuliśmy się jak w rodzinie. I wszyscy byli szczęśliwi, choć nie było tlenu.

Ale nie byłbym sobą, gdybym nie powiedział także o tym, że kiedy nas Pan Bóg pokarał systemem rynkowym, a uczelnie przeszły na własny rozrachunek wszystko, co wyżej napisałem sczezło, jak niegdysiejsze śniegi, bo w uczelnianym wyścigu szczurów za pieniądzem, który zaczął wszystkim rządzić człowiek stał się człowiekowi wilkiem, a ponieważ w dobie Trzeciej RP dawne kryteria wartości zastąpiono wskaźnikami i algorytmami ludzie stali się anonimowymi cyborgami, przestali ze sobą rozmawiać, dzielić się myślą naukową i co najgorsze, w pogoni za grantami i cząstkowymi etatami na wielu uczelniach zaniedbali dydaktykę i na śmierć zapomnieli, że uczelnie są przede wszystkim dla studentów a nie dla nich. Zaś w imię „nowoczesnej” kariery coraz więcej profesorów nowej generacji wciela się w rolę akademickich celebrytów pozbawionych intelektualnego rygoru w imię beneficjów politycznych, - biernie przyglądających złu dziejącemu się na polskich uczelniach.

Nie omieszkałem też wspomnieć o tym, że w czasie „Solidarności” i w stanie wojennym, gdy jedni się bili o wolność narażając życie, cwani dekownicy w zaciszu swoich gabinetów "naukowych" tworzyli na sępa obłudne pryncypia Trzeciej Rzeczypospolitej…

A zresztą, co ja się będę rozpisywał. Sami Państwo posłuchajcie – to tylko 20 minut historii polskiego szkolnictwa wyższego w pigułce.

( http://youtu.be/9WntjK-a… )

Krzysztof Pasierbiewicz (em. nauczyciel akademicki)

Post Scriptum

W poniedziałek 13-go czerwca przed południem w gmachu głównym AGH odbędą się uroczyste obchody siedemdziesięciolecia mojego Wydziału pod patronatem Wiceprezesa Rady Ministrów, Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego Pana Jarosława Gowina oraz JM Rektora AGH prof. dra hab. inż. Tadeusza Słomki.

Nie wiem, czy Pan Minister Jarosław Gowin będzie na rzeczonym Jubileuszu obecny, a jeśli nie, to zapewne skieruje list do władz uczelnianych mojej Almae Matris.

Więc korzystając z okazji, jako człowiek myślący z troską o Polsce, stary akademicki wiarus, a także bloger prawicowy, zwracam się z uprzejmą prośbą do Pana Ministra Gowina by wspominając niezaprzeczalnie ogromne zasługi Akademii Górniczo Hutniczej dla nauki polskiej nie zapomniał jednak zwrócić się z prośbą do Jego Magnificencji Rektora Tadeusza Słomki, a przy okazji wszystkich Rektorów w Polsce o suwerenną wobec rygoru poprawności politycznej "salonu" cywilną odwagę okazania życzliwości dla reformy szkolnictwa wyższego przygotowywanej w ramach programu „dobrej zmiany” przez resort szkolnictwa wyższego nowej władzy.