O paru upadkach, jednym przetargu i jednej radości

 
Mój przyjaciel  „Felek” (wbrew insynuacjom wcale nie troll, lecz bardzo inteligentny i pełen uroku człowiek, noszący nazwisko na  -ski, na czym jego podobieństwo do profesora Woleńskiego się wyczerpuje) ostatnio mi wypomniał, że zaniedbuję blogowanie. Fakt. Zaniedbałam pisanie na rzecz muzyki. Ale dziś o muzyce nie będzie. Dziś będzie podsumowanie tego, co się na różnych poziomach działo w międzyczasie.

Przede wszystkim – detronizacja Angeli Merkel. Pani kanclerz pomyliła się o jeden raz za dużo. Europa wybaczyłaby jej wszystkie błędy – i to, że szefem Rady Europejskiej uczyniła wystraszone indywiduum, w którego anglojęzycznych przemowach jedyną prawidłowo wyartykułowaną głoską jest przeciągłe „mmmmm…” w roli przedrostka, i obsesyjne zapraszanie do unijnego stołu wyposzczonych beżowych osiłków, i nawet łatwy do przewidzenia skutek tej wspaniałomyślności, czyli masowe  „ubogacanie” niemieckich kobiet szokującymi doświadczeniami. Wszystko dałoby się zneutralizować przy pomocy paru słownych wytrychów o wyższej konieczności,  perspektywicznym myśleniu, tolerancji itp. bzdetach.
Ale zdarzyła się pewna debata, hucpa nad hucpami zwołana z myślą o ostatecznym pogrążeniu Polski, która śmiała SAMA wybrać sobie rząd – i od tego dnia notowania pani kanclerz lecą na łeb na szyję. Pani kanclerz okazała się nieskuteczna! Możliwości obrony nie ma żadnej, bo albo pani kanclerz dała się podpuścić paru renegatom umoczonym w liczne afery, odsuniętym od władzy w Polsce, albo pani kanclerz od początku cynicznie grała na niekorzyść suwerennego państwa. Przygotowana na łatwe zwycięstwo Komisja Europejska srodze się zawiodła, a europosłowie mieli okazję uświadomić sobie, że: po pierwsze - Żelazna Dama musi być damą, a po drugie – Żelazna Dama nie musi być Angelą Merkel. Może mieć ładną buzię i słodkie oczy…  
Od pamiętnego wystąpienia w PE uważam, że mamy na stanowisku premiera przyszłą przywódczynię Europy – o ile Europa zechce się odrodzić. Dziś UE stoi przed wyborem - albo kierunek, w którym zmierza Beata Szydło, klasa i charakter Beaty Szydło, albo dalsze bezmyślne dryfowanie z tracącym autorytet kapitanem.

Skoro już przy detronizacjach jesteśmy, to nie sposób pominąć Rubikonia Swetru obsesyjnie obstającego przy państwie Kamerun jako premierze Wielkiej Brytanii. Oraz przy święcie sześciu króli. Spadł facet nawet z tego stołka, na którym skacze podczas kodziarskich demonstracji. Co on w tej Dubnej robił? A jeszcze ciekawsza byłaby odpowiedź na pytanie, co robił w PwC z taką wiedzą.
Ja rozumiem że ci, którzy zorganizowali przetarg na „nową siłę polityczną”, ścigali się z czasem. Potrzebna była szalupa dla drobnicy PO i marzyła im się koalicja rządząca. Rozumiem, że trzeba było szalupę nazwać „Nowoczesna”, żeby beton platformerski  poczuł powiew świeżości. Ale nie rozumiem, jakim cudem te wszystkie rozgdakane paniusie Rysia P. miałyby służyć do ozdoby. I nie rozumiem, dlaczego aparycja ruskiego mużyka, uliczne maniery, prostacki akcent i bezmyślny bełkot zostały uznane za atrakcyjne dla Polaków. Albo tę ofertę w bulu i nadzieji wybrał Bronisław K., albo oferent uznał, że Polska się taką tandetą zachwyci.
 
I na koniec – bomba w IPN, czyli znowu Bolek. Jak sobie z tym ładunkiem poradzi prezes (od 10 czerwca 2011 r.)  Łukasz Kamiński, skoro tak długo zwlekał z jego przejęciem? Możliwe, że w ciągu minionych dwóch tygodni siłę rażenia tej bomby drastycznie ograniczono, niewybuchy zakopano głębiej, i tylko Michnik będzie musiał poszukać innych ludzi honoru. Dopóki nic nie wiadomo, warto zerkać na twarze okrągłostołowych herosów, coraz bardziej do siebie nawzajem podobne, wpadające w coraz głębszą zieleń. Niedługo wszyscy będą wyglądać jak Tusk.
 I to niezależnie od zawartości TYCH pakietów.