Pseudodziennikarz, czyli dziennikarz-szmata

  Na jednym z portali zajmujących się sportem po dwóch, czy trzech kolejkach polskiej futbolowej ekstraklasy, zamieszczono artykuł, w którym wobec drużyny Termalica  Bruk-Bet z Nieczeczy użyto sformułowania pseudodrużyna. Po kilku następnych rundach okazało się, że drużyna świetnie sobie radzi, że zbudowana jest na solidnych podstawach, i że akurat pod względem zgrania zespołu, tworzenia prawdziwej drużyny, kolektywu przewyższa swoich konkurentów. Ten człowiek, który użył tego określenia „pseudodrużyna”, odpowiednio uzasadniając  swoją nienawiść, nie tyle się pomylił, bo to jest wybaczalne, co swoją antysportową postawą zasłużył na dozgonne miano pseudodziennikarza.
  Na niezależna.pl  w sposób absolutnie zbyt łagodny określono przypomnienie przez prof. Piotra Glińskiego pseudodziennikarzowi, który prowadził z nim wywiad, jakie to kłamstwa o profesorze rozpowszechniał z całą premedytacją właśnie wypytujący go pismak. To nie powinno być traktowane jako „cięta riposta”,  po której polecimy sobie z gadką dalej. Udowodnienie kłamstwa tego formatu należy widzieć, jako ostateczny cios topora albo ostatni sztych i pseudodziennikarz a z nim jego mocodawcy powinni przepaść raz na zawsze, jako źródło poważnego zagrożenia dla kraju. Dziennikarze-szmaty uczynili z polski jeden wielki lumpeks. Naród, który powierzył władzę PIS-owi wie o tym od dawna i oczekuje, że nowy rząd uwolni go od tych trujących wyziewów obcego interesu banksterów, lewaków itp. Sposobów wyzwolenia się istnieje wiele. Podsuwam ewentualne rozwiązanie. 
  Drużyna Teramalica Bruk-Bet Nieciecza jest wizytówką dużej firmy. Użycie w nośnym medium obraźliwego sformułowania, którego użycie w swoim zamiarze  podważa dotychczasowy, wieloletni dorobek drużyny i godziło w jej dobre imię, a tym samym w wizerunek firmy powinno być należycie osądzone a wysokość przypuszczalnych kar powinna być adekwatna do wyrządzonej szkody. Niewątpliwie powinny w grę wchodzić kwoty rzędu milionów. Nie po to całe lata tworzy się pierwszorzędnej klasy reklamę firmy, instytucji, żeby nie interweniować, gdy zostaje ona narażona na szwank przez atak dzikiego wandalizmu.
  W wypadku, gdy naruszony jest interes państwa w skutek rozbestwienia pseudodziennikarzy, jakie opisałem kiedyś pod tytułem „Prezydent i premier złodziejami” (konsekwencją tolerancji wobec informacyjnej patologii w państwie była tragedia w Smoleńsku),  usprawiedliwione jest i pożądane zastosowanie środków radykalnych. Zabawy w żądanie przeprosin, symboliczne wpłaty na cele społeczne, przyznawanie tytułów pseudodziennikarzy i  „Hien roku” niczego nie zmienią. Tylko potężne ciosy natury finansowej przywrócą moralny ład i ochronią Polskę przed niszczycielskim działaniem nieprzyjaznej ingerencji. Kara dla pseudodziennikarza za paszkwil wobec  profesora Glińskiego powinna wynosić, powiedzmy, 2 mln złotych; jednocześnie dla właściciela instytucji posługującej się tego typu mącicielem  20 mln euro. Metodą tą lub inną należy psubratów szybko przegonić.