ZNIKNIEMY Z MAPY ŚWIATA...

Dawniej ludzie mnożyli się, bo po prostu nie mieli wyboru. Tak jest obecnie w krajach nędzy i trzeciego świata, nie wynika to z zamiłowania wszystkich obywateli do życia rodzinnego i samych dzieci. Trudniej jest ze społeczeństwem nieco bogatszym, o większych aspiracjach.Tutaj niestety rynek pracy jest bezwzględny, większość pracodawców uważa, że dziewczyna, która ma szansę zostać wkrótce matką lub młoda matka to niewygodny pracownik. Nie zatrudniają więc Pań na umowach, które dały by mi wsparcie podczas urlopu macierzyńskiego, a co więcej jeśli się zdarzy, że pracownica wróci z urlopu macierzyńskiego likwidują jej stanowisko pracy. Dotyczy to zwłaszcza Pań zatrudnionych w sklepach, korporacjach, małych firmach, gdzie poświęcają swój najlepszy czas na macierzyństwo "robiąc karierę". Ogromna jest również presja położona na kobiety, wiele Pań zmęczonych pracą od świtu do nocy drży na samą myśl o dziecku jak o potencjalnym oprawcy, który zabierze resztę wolnego czasu i odpoczynku. Prawdziwą tragedią jest zaś mnóstwo rodzin, które pragną dziecka, ale nie mają środków materialnych na jego utrzymanie. To nie jest kwestia egoizmu, tylko często braku podstawowego poczucia materialnego bezpieczeństwa. Lęk przed skazaniem maleństwa na podłą egzystencję na marginesie życia, gdzie już od przedszkola ocenia się przez pryzmat pieniędzy, a rodziną bez środków dzieci się po prostu odbiera, mimo, że starają się z całych sił dać radę. Nie ma prostej diagnozy, jak widać za granicą Polki chętnie rodzą dzieci, bo są wstanie utrzymać rodziny i nie boją się wyzysku i utraty pracy. Ostatnim aspektem jest coś, co nazwała bym podejściem społeczeństwa do problemu Jeśli nie ma żadnego szacunku do macierzyństwa to jak kobieta ma mieć do niego motywację? Niestety z moich obserwacji jest coraz gorzej (nie tylko matki, ale i starcy, ludzie chorzy są odbierani jak jakiś balast, rzecz kompletnie niepotrzebną - matka w ciąży z małym dzieckiem może usłyszeć, że niech stoi przecież sama dziecko chciała, człowiek o kulach, że mu się "w d@pie" poprzewracało i że wszak ma miejsce na drugim końcu tramwaju - przypadki zasłyszane przeze mnie w krakowskiej komunikacji).