Nudy na pudy. Wojna o pokój na Ukrainie cd.

Obserwuję i obserwuję. Sporo myślę, ale żeby tak coś konstruktywnego, to nie koniecznie. Ogólnie mam wrażenie, że temat Ukrainy stał się nudny. Dla mediów - tych coraz mniej opiniotwórczych. Niby to o tym samym, Ukraina i Ukraina, ale już jakoś tak bez entuzjazmu, bez życia. Temat dla nich jakby się wyczerpywał. No, nie ten kontekst, tło... Ludzie zaś czują to i idą owczym pędem za tym znudzeniem. Przyznam się, że przez moment sama doświadczyłam takiego uczucia. I bardzo dobrze. To było bowiem bardzo pouczające doświadczenie życiowe.  Oto sieczkarnia wzięła się za mój mózg. Nie dałam się. Zadziałało jak szczepionka. Ocknęłam się. Tylko, inni tak szybko się nie ockną. Szkoda, szkoda by było.

Tak, to już nie spektakl Ukraina walczy o siebie, o swoje: godność, wolność, suwerenność, prawo do instytucjonalnej obecności w strukturach Europy. To spektakl pod tytułem: PO a zwłaszcza dwaj panowie - Tusk i Sikorski, mężami stanu polityki europejskiej, ojcowie narodów Polskiego i Ukraińskiego. Właściwie jaki bym nie włączyła kanał, program... wszyscy i wszędzie o tym samym (wyłączam media niezależne). Wszyscy pieją jak koguty o ich doniosłej roli, rozwadze, mądrości i poświęceniu. Nagle Tusk stał się synonimem pojednania, nagle przestał pałać sympatią do Putina i Kremla, nagle zaczął pracować jak mróweczka. W Dolomity nie jedzie... Nikt (nawet w niezależnych mediach) nie mówi o tym, jak to Ukraina stała się zakładnikiem kariery Tuska, odzyskiwania przez niego poparcia wyborców i zaufania do jego partii z ich strony. Nikt też nie mówi o tym, co od pewnego czasu jest dla mnie oczywiste: Tusk nie ma szans na żadną posadkę w UE. A przydałaby mu się. Zwłaszcza teraz, kiedy Zachód poparł Ukrainę. I wcale nie prawda, że tę empatię wobec Ukrainy wzbudził w UE właśnie Tusk, Sikorski czy Polska w ogóle. Kraje UE doskonale zdają sobie sprawę z tego, iż, jakkolwiek fajnie robi się intratne interesy z Rosją, to na odległość, wyłącznie na odległość i dlatego należy trzymać ją od swoich granic jak najdalej. Bo, paradoksalnie właśnie w tym cały interes.

Francja: sprzedać Ruskim czołgi czy inne cholerstwo a zarazem być tak daleko, by te czołgi (czy inne cholerstwo) nie wróciły do Francji z misją operacyjną, że tak powiem. I dlatego Francja, która jeszcze czuje się w miarę bezpieczna woli robić z ruskimi interesy niż się z nich wycofywać, ale już przebiera nogami i kwęka na te działania na Krymie. "Gdzie Rzym gdzie Krym" jednak. Od Francji - póki co daleko. Merkel ma już nieco inne stanowisko. Putin, jakkolwiek wyglądają ich relacje na szklanym ekranie, nie jest jej sympatią. Szczególnie, że spuszcza na nią psy. Dosłownie i w przenośni. Niemcy tez bliżej są Rosji a gaz ruski czy inny, tak samo grzeje jak się go podpali. Znamienne jest stanowisko Brytyjczyków. Tyle o nich słychać, że zastanawiam się , czy nie dokonało się jakieś "angielskie wyjście'.

Dość, że Ukraina nie jest sama. Aktualnie zajmują się nią Rosja z jednej strony i USA z drugiej. Póki co, Amerykanie prężą muskuły militarne. Minimum programowe stoi na Morzu Czarnym i na lotniskach Polski czy Litwy. Mało to skuteczne, ale stanowi swoiste zabezpieczenie na początek - jakby co. Bo straszakiem nie jest żadnym. Znaczy, argumenty militarne się wyczerpały. USA sięgają po te natury ekonomiczno-gospodarcze i oferują Ukrainie swój łupkowy gaz. I tu też wychodzi kit, bo Ukraina nie ma możliwości absorpcji konsumpcyjnej tego surowca. Znaczy i tu taki słaby, słabiutki, wręcz śmieszny, straszak. Ale kto wie, jakie pomysły za tym pójdą. Bywa, że rodzą się genialne rozwiązania przy okazji takich groteskowych sytuacji. Może okazać się, że Amerykanie wykupią nie tylko koncesje na wydobywanie polskich łupków, ale i pragnąc żądzą zysku lada moment zaczną  wydobywać, sprzedawać i rozprowadzać. Może pojawi się jakaś nowa wschodnioeuropejska nitka gazociągowa, dla gazu skroplonego?  Może ktoś zresetował Obamie mózg i zacznie ten już normalnie funkcjonować?

Póki co, to marzenia ściętej głowy, bo w sojusze to ja już dawno nie wierzę. Pałam sympatią do wszystkich sprzymierzeńców - dyplomatycznie, poprawnościowo, ale nic poza tym. Jeśli chcemy, by USA nam pomogły, musimy im za to zapłacić. Znaczy to interesowna bestia. Niby Rosja też, ale różnice jakościowe każdy, nawet Kwaśniewski rozumie, co wywnioskowałam z jego rozmowy z Lisem. Nie komentuję, bo szkoda mi czasu. powiem tylko: mieści się to w kampanii Tuska na rzecz jego kariery politycznej robionej na tle ukraińskich wydarzeń.

Ukraina walczy w tej chwili o wolność, suwerenność, integralność. Jak walczy? Normalnie, jak każdy zakneblowany, spętany jeniec - zakładnik.   Niby mogłaby oddać Ruskim ten Krym i pozbyć się tego balastu na amen, zamknąć na nich granice i obrazić się na wieki wiekuiste. No, ale gospodarka, ropa, gaz... Donieck, Odessa i  reszta... ? No i na koniec ...Polska, Litwa, Łotwa, Estonia, Słowacja, Czechy, Bułgaria, Rumunia, Węgry... Rosja od oceanu do oceanu. Ten szaleniec kagiebista nie cofnie się przed niczym. A na pewno nie zatrzyma się na Ukrainie. I to rozumie cała Europa. I świat. I wszyscy rozumieją, że Putina nie zatrzyma żaden karabin, wyrzutnia rakiet a ni tarcza rakietowa. Pieniądze. Krach rubla, zerwane kontrakty z Francją, Niemcami, Wielką Brytanią (te największe przynajmniej), chwilowy sojusz z Chinami przeciw Rosji (one i tak odwrócą się o 180 stopni za pięć minut, ale te pięć minut można skutecznie wykorzystać - jeśli ktoś oczywiście chce i rozumie okazję), wydobycie łupków w Polsce, dostawy gazu amerykańskiego, blokada monopolistyczna w radzie Europy dla Gazpromu... Pojedyncze sankcje tego typu jako straszaki są mało skuteczne, ale przynajmniej chwilowe praktyczne zastosowanie tych środków powinno odnieść skutek: Putina obaliliby sami Rosjanie.

Jeśli Franciszkowi Donaldowi Tuskowi wydaje się, ze stał się Janem III Sobieskim III RP, to chyba stracił kontakt z rzeczywistością. Jeśli inni takie snują opowieści, znaczy to, że również czas im, nomen omen na szczaw. a nie do polityki. Tusk stał sią słupem dla przywódców Europy Zachodniej, którzy nie mieli odwagi lub interesu stanąć jak on w obronie Ukrainy i nie chcieli ściągać na siebie gniewu i zemsty Putina. 
Tusk lubi brylować, pozować, łykać ślinę zadowolenia z czyjegoś podziwu. Może i rozumie jednak, co stało się z Polską ostatnich lat, wie, co zaczął zamach smoleński i dlaczego miał miejsce.  Jeśli zaangażował się w Ukrainę to tylko dla owej posadki, która przed zemstą narodu go chwilowo choć obroni. Niestety, może i nie wie, ale żadnej posadki dla niego nie ma. Chyba wie, bo zapowiada, że jej nie weźmie zanim ktokolwiek mu ją zaproponował, co  samo w sobie jest śmieszne i niepoważne.

Nikt o tym wszystkim nie mówi, bo to nie czas, bo poprawność polityczna, bo jakieś dziwne przekonanie, że jedność w sprawie Ukrainy  musi oznaczać brak krytyki Tuska i przyzwolenie na robienie przez niego kabaretu. Wszak to nie Sikorski z Niemcami i Francuzami coś zrobił dla Ukraińców. To oni sami. a teraz USA, które zwietrzyły lepszy interes w tej części Europy niż interes z Rosją. I dzięki Bogu, że go mają, bo bez tego zostałby nam Tusk, Sikorski i zagraniczni goście, którzy na Ukrainę jeździli nie pomóc a zadbać o swoje interesy.

A w TV nuda: wciąż ten sam bohater, te same dialogi, osoby i kostiumy. A niby wojna o pokój.

Idę odmawiać różaniec. Przynajmniej z tego coś wyniknie. I ma jakikolwiek związek z rzeczywistością.