Jak KL "Majdanek" był katownią Polaków. Niemcy i Rosja

Obóz NKWD funkcjonował w sierpniu 1944 r. na terenie byłego obozu koncentracyjnego. Osadzono w nim zdekonspirowanych żołnierzy Armii Krajowej i Batalionów Chłopskich. Aresztowanych przetrzymywano na III polu więźniarskim Majdanka w barakach typu stajennego.
https://www.majdanek.eu/…
https://pl.wikipedia.org…
https://www.majdanek.eu/…

23 lipca 1944 r wyzwolony został niemiecki obóz koncentracyjny w Majdanku, drugi co do wielkości po Auschwitz obóz niemiecki. Spośród 150 tysięcy więźniów Majdanka życie straciło blisko 80 tysięcy, w tym około 60 tysięcy Żydów.
Sowieci wchodzą do wyzwolonej Polski a za nią idą oddziały specjalne NKWD. Aresztują żołnierzy niemieckich, volksdeutschów, żołnierzy AK, BCh i NSZ i wrogów nowej władzy. Gdzie można osadzać aresztowanych?
Po wyzwoleniu, na Majdanku powstał obóz NKWD.

Naturalnie, są już przygotowane do tego miejsca. Dawne obozy hitlerowskie, których na tych terenach było wiele. Wszystko tu było gotowe: baraki, zasieki z drutu kolczastego, wieżyczki strażnicze.
Nie przebrzmiały jeszcze echa ogłoszenia Manifestu Lipcowego PKWN, a natychmiast po wyzwoleniu w lipcu 1944 r dawny obóz w Krzesimowie wypełniają nowi „lokatorzy”.
Dalej kolej na lubelski Majdanek, a po zwalnianiu kolejnych obozów zostają też one wykorzystywane przez nowe władze.

Nie działały tu już na szczęście krematoria, nie wykorzystywano do „dezynfekcji” w łaźniach Cyklonu B i nie prowadzono zbrodniczych eksperymentów medycznych. Jednak warunki bytowania niewiele różniły się tu od czasów poprzednich „właścicieli”.

HISTORIA OBOZU
Niemiecki obóz koncentracyjny w Lublinie, tzw. Majdanek, powstał na mocy decyzji Heinricha Himmlera. Podczas wizyty w Lublinie w lipcu 1941 r., powierzył on dowódcy SS i policji w dystrykcie lubelskim Odilowi Globocnikowi zadanie zbudowania obozu dla 25-50 tysięcy więźniów, którzy byliby wykorzystywani w warsztatach oraz na budowach SS i policji. Mieli oni stanowić darmową siłę roboczą dla realizacji planów rozbudowy III Rzeszy.
.
ZABUDOWA OBOZU
W pierwszym okresie funkcjonowania Majdanka jego biura, kwatery dla oficerów SS, a także koszary dla załogi obozowej były czasowo zlokalizowane w Lublinie. Komendanturę obozu umieszczono w budynku przy ul. Ogrodowej 12, załogę wartowniczą w gmachu szkoły im. Vetterów przy ul. Bernardyńskiej, a wyższą kadrę w domach znajdujących się w okolicy obozu.
.
PROCES PRZYJMOWANIA DO OBOZU
Większe grupy więźniów przywożono do Lublina najczęściej w bydlęcych wagonach, natomiast przy mniejszych transportach, przeważnie z dystryktu lubelskiego, używano samochodów ciężarowych.
Podczas podróży nie dostarczano deportowanym ani pożywienia ani wody. Trudne warunki podczas transportu były przyczyną wysokiej śmiertelności. Ciała zmarłych wyładowywano dopiero po przybyciu do Lublina.
.
POCHODZENIE WIĘŹNIÓW
Na Majdanku więziono ogółem około 150 tysięcy mężczyzn, kobiet i dzieci różnych narodowości. W pierwszym okresie istnienia obozu większość osadzonych stanowili jeńcy sowieccy wykorzystywani jako siła robocza. Masowo ginęli oni w obozie na skutek prymitywnych warunków bytowych, epidemii tyfusu oraz brutalnego traktowania ze strony załogi.
.
ZAŁOGA
Naczelną władzę w KL Lublin sprawował komendant. Odpowiadał on za całokształt spraw związanych z funkcjonowaniem obozu, koordynację działań jego wszystkich struktur organizacyjnych oraz bezpieczeństwo i izolację.
Hermine Braunsteiner zadeptywała kobiety na śmierć swoimi podkutymi butami. Rozgniatała im głowy na żwirze. Przyjmowała apele, wyznaczała komanda pracy, rządziła nie tylko więźniarkami, lecz także koleżankami. Zabijala, jak i kiedy chciała, do woli
Braunsteiner została zatrzymana w 1946 r w Villach w Karyntii i postawiona przed sądem w Wiedniu 2 lata później. Dostała łącznie 3 lata za kopanie, bicie i poniżanie więźniarek w Ravensbrück. Wyszła w 1950 r, zaliczono jej areszt na poczet kary. Wyszła i słuch po niej zaginął.
KOMENDANCI
Karl Otto Koch 09.1941– 08.1942
Max Koegel 08.1942– 11.1942
Hermann Florstedt 11.1942– 09.1943
Martin Gottfried Weiss 11.1943 – 04.1944
Arthur Liebehenschel 04.1944 – 07.1944
.
WARUNKI BYTOWE
Majdanek uchodził za jeden z najbardziej prymitywnych obozów, w którym panowały katastrofalne warunki bytowe. Drewniane baraki, zwłaszcza typu stajennego, nie chroniły więźniów przed warunkami atmosferycznymi. Zimą do baraków wstawiano dwa niewielkie piecyki, które nie były w stanie ogrzać tak dużych i nieszczelnych pomieszczeń.
.
ROZKŁAD DNIA
W zależności od pory roku dzień w KL Lublin zaczynał się o godzinie 5 lub 6 rano. Więźniowie w bardzo szybkim tempie musieli się ubrać, zaścielić prycze oraz spożyć śniadanie w postaci kubka czarnej, niesłodzonej kawy zbożowej, ewentualnie naparu z zielska czy wodnistej zupy zaprawionej mąką razową.
.
PRACA I KARY
Praca na Majdanku, tak jak w innych obozach, była jednym z narzędzi prześladowania i eksterminacji, a więźniowie traktowani byli jako źródło darmowej siły roboczej.
Panujący na polach więźniarskich terror był zaplanowanym elementem obozowego reżimu. Kary i szykany były stosowane przez władze obozowe i więźniów funkcyjnych nawet za najdrobniejsze wykroczenia.
.
UBIÓR I OZNACZENIA WIĘŹNIÓW
W baraku nr 43 rejestrowano więźniów oraz nadawano im numery i oznaczenia według określonej kategorii. Zdolni do pracy byli kierowani do łaźni, gdzie poddawano ich kąpieli i dezynfekcji. Osoby do 14 roku życia traktowano jako dzieci, wpisywano do kartotek odzieżowych matek i umieszczano na polu kobiecym. Następnie nowo przybyłym nadawano oznaczenia obozowe i numer więźniarski.
.
WIĘŹNIOWIE FUNKCYJNI
Więźniowie funkcyjni zajmowali ważną pozycję w strukturze organizacyjnej obozu. Mogli oni liczyć na przywileje w zamian za pomoc w sprawowaniu nadzoru nad pozostałymi. Od władzy, jaką powierzyło im kierownictwo obozu zależało często życie lub śmierć więźniów. Brutalne zachowanie funkcyjnych, nieustannie zagrożonych możliwością utraty pozycji, spotykało się z ostrą krytyką ze strony współwięźniów.
.
REWIR - SZPITAL OBOZOWY
Od końca 1941 r. kierowano na Majdanek więźniów-lekarzy z innych obozów koncentracyjnych. Od lutego 1942 r. powierzono im prace nad stworzeniem rewiru, szpitala obozowego. W miarę rozrostu Majdanka i rozszerzania się epidemii tyfusu w pierwszym kwartale 1943 r. utworzono filie rewiru na każdym polu.
.
EKSTERMINACJA
Niemiecki obóz koncentracyjny na Majdanku był miejscem masowej eksterminacji. Przyczyną wysokiej śmiertelności w obozie oprócz całokształtu warunków bytowych, pracy oraz chorób były bezpośrednie formy uśmiercania. Należały do nich m.in. topienie w dołach kloacznych, wieszanie, bicie na śmierć czy zastrzyki fenolu w serce.
.
RUCH OPORU
Za ruch oporu na Majdanku można uważać wszystkie formy przeciwstawiania się reżimowi obozowemu oraz wszelkie próby samoobrony przed obozową rzeczywistością.
Więźniowie pracujący poza obozem nawiązywali kontakty z okoliczną ludnością, przenosili grypsy, kryli „skrzynki kontaktowe”. Tą drogą były przesyłane meldunki o sytuacji obozu do Komendy Okręgu Armii Krajowej, oraz listy więźniów, którzy mogli imiennie otrzymywać paczki z żywnością.
Poszczególne grupy wyznaniowe, narodowościowe i językowe tworzyły grupy konspiracyjne, najczęściej o charakterze cywilnym. Organizację zbrojną utworzył na początku 1942 r płk Witold Orzechowski „Longinus”. W przeciągu 1943 r rozszerzyła się ona na wszystkie części obozu.
Wszystko, co podnosiło na duchu było dla więźniów wielkiej wagi. Konspiracyjnie organizowano za drutami wykłady, debaty, czasem wieczory kulturalne, przedstawienia teatralne, kolportowano prasę.
Więźniarki lekarki szkoliły młode dziewczęta na pielęgniarki. Uwięzieni duchowni i inne osoby podtrzymywały w miarę możliwości religijne życie współwięźniów.
Podziemie Państwa Polskiego organizowało przerzucanie chleba i innej żywności przez druty obozowe. Ludność okoliczna także w ten sposób wspierała więźniów obozu.
Inną formą pomocy było ułatwianie ucieczek więźniom oraz przekazywanie otrzymywanych wiadomości o sytuacji w obozie na zewnątrz.
.
LIKWIDACJA OBOZU
W związku z szybko postępującą ofensywą wojsk radzieckich wiosną 1944 r zaczęto przygotowywać obóz do likwidacji. W marcu 1944 r. Inspektorat Obozów Koncentracyjnych zarządził ewakuację KL Lublin.
Od kwietnia więźniów wywożono do obozów w Natzweiler, Gross–Rosen, Auschwitz, Płaszowie, Ravensbrűck i Mauthausen. 10 transportami wysłano 12–15 tysięcy osób.
.
OBÓZ PRACY WEHRMACHTU
Od maja 1944 r. na V polu więźniarskim zorganizowano obóz pracy Wehrmachtu. Nie podlegał on władzom KL Lublin, a tym samym jego więźniowie nie byli ewidencjonowani jako osadzeni w obozie koncentracyjnym.
.
PROCESY
Jeszcze podczas funkcjonowania obozu zostali aresztowani, osądzeni przez Wyższy Sąd SS i Policji i skazani na karę śmierci za nadużycia władzy dwaj komendanci Majdanka: Karl Otto Koch i Arthur Hermann Florstedt.
***
WYZWOLENIE" OBOZÓW PO WOJNIE NA MAJDANKU I INNYCH.
W nocy z 22 na 23 lipca 1944 r Majdanek został wyzwolony przez 2 armię pancerną gen. płk. Siemona Bogdanowa i 28 korpus piechoty 8 Armii Gwardii gen. płk. Wasilija Czujkowa. W obozie, po ewakuacji, pozostało ok. 1000 więźniów, a Niemcom ,,udało" się wcześniej, przez lata okupacji, spalić ok 80 tysięcy ludzi!
Niestety, były niemiecki obóz natychmiast posłużył sowietom jako miejsce aresztowania żołnierzy by ich następnie wywozić z Polski do łagrów.

OBÓZ NKWD
Obóz NKWD funkcjonował od sierpnia 1944 r. na terenie byłego obozu koncentracyjnego. Osadzono w nim zdekonspirowanych żołnierzy Armii Krajowej i Batalionów Chłopskich. Aresztowanych przetrzymywano na III polu więźniarskim Majdanka w barakach typu stajennego.

W obozie NKWD zostali osadzeni byli m.in oficerowie z Komendy Armii Krajowej Lublin i innych obwodów, 3 Dywizji Piechoty AK, 27 Wołyńskiej DP, 30
Walczyli z niemieckim okupantem. Potem byli więzieni przez nowego okupanta ,,wyzwoliciela" i czerwone NKWD.

Sowieci chętnie wykorzystywali infrastrukturę byłych niemieckich obozów koncentracyjnych, w tym tych najbardziej znanych jak Oświęcim i Majdanek.
Osadzonych trzymano w 2 pozbawionych okien, zarobaczonych barakach. Do spania służyły im drewniane prycze, a jako pościeli używali niemieckich płaszczów wojskowych.
Żołnierze mogli wychodzić z baraków, więc budzili zainteresowanie osób odwiedzających były niemiecki obóz. Sowieccy strażnicy na pytania kim są, odpowiadali niezmiennie że to kolaboranci współpracujący z III Rzeszą.
Jeden z oficerów wspomina „Jesteśmy traktowani jak jeńcy wojenni. Wyżywienie podłe, wielu choruje na żołądek. Brak kontaktu z rodzinami. Nie dopuszczają przesyłek żywnościowych i odzieżowych.
Jedzenie odbywa się w prymitywny sposób, np., bez łyżek, misek itd. Ludzie szukają naczyń po śmietnikach. Nie określają nam powodu przetrzymywania i dalszego losu, jaki nas oczekuje.”
Dzień po ,,wyzwoleniu" 23 sierpnia 1944 w nocy 250 oficerów i podoficerów więzionych na Majdanku przewieziono na stację towarową Lublin-Tatary, umieszczono w zadrutowanych wagonach i wywieziono na Wschód, m.in. do obozów w Riazaniu, Diagilewie, Griazowcu, Czerepowcu i Skopinie.

Zdarzały tez na terenie obozu się egzekucje więzniów. Czasem, dla oszczędności nabojów, skazańcom podcinano gardła. Ale i były przypadki mordów metodą „katyńską” strzałem w tył głowy. Egzekucje odbywały się między trzecią dekadą sierpnia, a początkiem listopada 1944 r.

Dotychczas nie ustalono, kiedy obóz NKWD na Majdanku przestał istnieć.
Przypadek Majdanka nie był odosobniony. Sowieci zajęli też inne niemieckie obozy koncentracyjne.
Liczbę zamordowanych i zamęczonych w więzieniach i łagrach w latach 1944–1956 polscy historycy ustalili na ponad pół miliona, w tym 80 tysięcy żołnierzy Armii Krajowej i 31,5 tysięcy żołnierzy oddziałów leśnych, poakowskich, narodowych i innych.
.
KOLUMNA TRZECH ORŁÓW
Wiosną 1943 r, w niemieckim obozie na Majdanku, rozegrała się tzw. akcja upiększania obozu, znana również jako ,,Schmücke dein Heim". W ramach tego przedsięwzięcia dokonano pozornych zmian mających stworzyć iluzję normalności w brutalnych warunkach obozu.

Stare puszki po konserwach zastąpiono miskami, wydano koce, a standardy siania łóżek zostały podniesione. Musiały być równo złożone, co włączało również staranne wypchane słomą sienniki. Całość miała jedynie udawać poprawę warunków życia więźniów przed nadchodzącą inspekcją Międzynarodowego Czerwonego Krzyża.
Albin Maria Boniecki, więzień obozu, postanowił wykorzystać tę sytuację i zaproponował władzom obozu stworzenie monumentalnej kolumny na III polu.
Dla więźniów jednak prawdziwym celem było ratowanie skrajnie wycieńczonych współwięźniów. Wspólnie z inżynierem Stanisławem Zelentem i lekarzem Romualdem Sztabą Boniecki uruchomił tajne przedsięwzięcie, które miało na celu ukrycie najbardziej wymagających więźniów i umożliwienie im regeneracji podczas pozorowanych prac.
Kolumna, wykonana z 6 metrowej rury kanalizacyjnej, miała symboliczne znaczenie. Została ona postawiona na 6 ciokątnym cokole z 3 stopniami, a jej zwieńczenie stanowiła urna opleciona wieńcem laurowym, z której wznoszą się trzy pół-gołębie, pół-orły.

Symbolika ptaków niosła przesłanie o wolności, sile i jedności, a także była hołdem złożonym ofiarom obozu. Wewnątrz kolumny umieszczono blaszane pudełko wypełnione prochami zmarłych więźniów, tworząc tym samym pierwsze mauzoleum ku czci ofiar Majdanka.
Po likwidacji obozu, orły na głowicy kolumny zostały zniszczone, ale dopiero w 1969 r udało się przywrócić im pierwotną formę. Boniecki, przed swoją śmiercią, przysłał rysunek z prośbą o przywrócenie ptakom ich pierwotnego kształtu.
W 2011 r Państwowe Muzeum na Majdanku przeprowadziło kompleksową konserwację pomnika, przywracając mu pierwotny blask i szacunek dla ofiar obozu.
Kolumny Trzech Orłów, czyli pomnika, na Majdanku, który stoi na terenie byłego 3 pola więźniarskiego. W kolumnie znaleziono ludzkie prochy. Tym samym potwierdziły się relacje byłych więźniów obozu, którzy opowiadali, że w momencie powstawania pomnika więźniowie umieścili w nim część prochów z krematorium. Najprawdopodobniej chcieli, by chociaż niewielka ich część się zachowała.
.
UPAMIĘTNIENIE
W XXV rocznicę wyzwolenia Majdanka na terenie byłego obozu stanął monumentalny pomnik, poświęcony ofiarom nazizmu, autorstwa inż. arch. Wiktora Tołkina.
Monument składa się z 2 głównych części: pomnika-bramy oraz wielkiego mauzoleum zawierającego prochy ludzkie z terenów obozowych. Muzeum opiekuje się również wielkim archiwum pozostałym po administracji SS oraz zbiorem muzealiów.
.
OBOZY PO 1945 r
Na podstawie dokumentacji MBP można ustalić, że w Polsce w kwietniu 1945 r. funkcjonowało 16 obozów, w których było ulokowanych 27 826 więźniów.
A oto tylko niektóre z obozów NKWD na terenie PRL:
Krzesimów koło Łęcznej (lipiec 1944 – sierpień 1948).
KL Warschau, dawny Obóz Pracy przy ul. Gęsiej. Obóz zlikwidowano w 1956 r
KL Auschwitz
Auschwitz II-Birkenau w Brzezince,
Podobóz KL Auschwitz Eintrachthütte
obóz Zgoda w Świętochłowicach,
Huta „Hermann Göring” w Łabędach
KL Gross-Rosen w Rogoźnicy.
Działdowo
Jaworzno
Niestety, takie „wtórne” wykorzystanie nazistowskich obozów dotyczy nie tylko ziem polskich. Analogicznie sowieci rządzili się w Niemczech, przejmując obozy Buchenwald, Sachsenhausen i w innych miejscach.
Możemy uznać ten fakt za kolejny przykład zadający kłam górnolotnemu stwierdzeniu o „wyzwalaniu Polski” przez Armię Czerwoną.

Żródło :

https://wiadomosci.onet…
https://www.polskieradio…...
http://www.majdanek.com…
https://www.majdanek.eu/…
https://dzieje.pl/.../ro…...
https://www.facebook.com…
https://historykon.pl/wy…
https://histmag.org/Oboz…...