Upadek Cesarstwa Zachodniounijnego

Czy tylko ja dostrzegam analogię pomiędzy obecnymi wydarzeniami, a wydarzeniami uznawanymi za kres starożytności? Unia upada, niczym Cesarstwo Zachodniorzymskie, podczas gdy jego wschodnia część miała się dobrze jeszcze przez prawie 1000 lat.

Było wiele przyczyn upadku niegdyś potężnego Imperium Rzymskiego. Kwitło zepsucie norm moralnych. Zresztą za szybkie podboje z czasów świetności doprowadziły do tego, że część możnowładców była sobiepanami w swoich własnych ziemiach, nijak się stosując do zaleceń stolicy. W tym środowisku kwitła korupcja i wewnętrzne gnicie od środka. Sprawne państwo tonie w biurokracji, a jego członkowie nieustannie walczą między sobą o władzę. W dodatku niepokoje społeczne. Przez wieki tanią siłą roboczą Imperium byli niewolnicy, lecz wraz z przerwaniem dalszych podbojów, niewolników zaczęło brakować (nie pozwalano im zakładać rodzin). Gospodarka zaczęła się łamać i po raz pierwszy rozkazano niepracującym Rzymianom wziąć się do roboty fizycznej, co zostało potraktowane jako wyzysk, przeciwko któremu należy się zbuntować. Dorzućmy do tego niepokoje społeczne. Jedną z popularnych teorii na temat upadku Rzymu jest teoria oskarżająca… chrześcijaństwo, jakoby miało ono „zniewieścić” niegdyś skutecznych, krwawych wojowników wiecznego miasta (choć mnóstwo osób temu przeczy na przykładzie bardziej przesiąkniętego chrześcijaństwem Bizancjum, które przetrwało). Tak, czy owak, chrześcijaństwo się szerzyło i budziło mętlik w głowie, bo ludzie nie zamierzali zrezygnować z politeizmu.

Mieliśmy więc państwo, które już gniło od środka i było słabe: i właśnie wtedy napłynęły hordy barbarzyńców. Początkowo Rzymianie wręcz sami ich spraszali. Niegdyś potężne legiony były w rozsypce, a chcąc zaoszczędzić na utrzymywaniu wojska, pozwalano barbarzyńcom się osiedlać na terenach rzymskich, robiąc z nich żołnierzy zastępczych: niebędących ani trochę lojalnymi, lecz tanimi. Bunty „nowych mieszkańców” pokryły się z łupieżczymi najazdami coraz t nowszych barbarzyńców, zwłaszcza Wandalów i Hunów. Tymczasem zaś Cesarstwo Wschodniorzymskie przetrwało, samorzutnie odcinając się od tonącego okrętu. Wschód przetrwał, ze względu na korzystniejszą pozycję geograficzną, która umożliwiała handel, co nie złamało gospodarki. Zresztą bliżej było do ziemi świętej, więc chrześcijaństwo się łatwiej rozprzestrzeniło i brak było niepokojów religijnych. Jednak, co najważniejsze, Bizancjum zostało ominięte przez najazdy barbarzyńców. Mając zresztą swoją własną, bogatą kulturę grecką, wzbogacili ją o praktyczne rozwiązania zachodu.

Czyż Unia nie upada teraz w dokładnie ten sam sposób?
1) Absurdalne unijne restrykcje tworzą nienormalną, krępującą biurokrację.
2) Wszelakie ideologie spaczonej lewicy zepsuły wszelką umiejętność jasnego myślenia.
3) Kryzys Euro, wywołany przez lenistwo Hiszpanii, Włoch i szczególnie Grecji, które żyły na kredyt. Gdy zaś każe się im wreszcie wziąć się za siebie, wielce się oburzają.
4) Najazdy muzułmańskich barbarzyńców, których to Unia (tak samo, jak Rzym) sama zaprasza na swoją własną prośbę, licząc na to, iż „szlachetni islamiści wypełnią lukę demograficzną, którą nie chce nam się inaczej załatać”.

Wszystko wygląda tak samo. Rzym gnije i chwieje się w posadach, rozrywany zarówno od zewnątrz, jak i od środka. Tymczasem zaś bogata kulturowo wschodnia część Unii (mowa przede wszystkim o Polsce i Grupie Wyszehradzkiej) ma się dobrze. Islamiści nas jak na razie omijają, staramy się być gospodarczo samowystarczalni, a też mamy wszystko w głowach poukładane, zachowując trzeźwość myślenia. Może i zagraża nam od wschodu Putin, ale Bizancjum w pojedynkę dawało radę państwu Sasanidów całkiem dobrze, choć nie miało wsparcia Stanów Zjednoczonych. Jeśli pozwoli się muzułmanom w Europie Zachodniej wstępować w szeregi policji, to koniec. Finito mogiła.

Na zakończenie drobna lekcja łaciny. Lewica została nazwana właśnie lewicą, a prawica właśnie prawicą, a podstawie tego, jak kto siedział w senacie rzymskim. To po lewej siedziało ugrupowanie o pomysłach szokujących resztę ówczesnych Rzymian. Stąd też po łacinie „lewy” (w jakimkolwiek kontekście, choćby „na tamtym skrzyżowaniu skręć w lewo”) oznacza „sinister”. W języku angielskim zaś, „sinister” oznacza „złowieszczy, złowrogi”.