Putin bynajmniej nie опизденел czyli krótka lekcja historii

(pozwalam sobie wykorzystać rosyjską narrację)

1.    W wyniku decyzji podjętych wiele miesięcy wcześniej i starannie przygotowanych działań Rosja zajmuje wschodnie tereny Białorusi z Połockiem i Witebskiem a także Dyneburg. Po profesjonalnie zorganizowanej przez Rosję i jej partnerów kampanii  informacyjnej oświecona, postępowa opinia publiczna Europy zachodniej przyjmuje do wiadomości  interwencję Rosji i jej sojuszników w niestabilnym, zanarchizowanym i zacofanym państwie polskim (1773).
2.    Wojska rosyjskie dość szybko zajmują Półwysep Krymski oraz inne ziemie nad Morzem Czarnym. Obserwatorzy z Europy Zachodniej zaproszeni przez władze Rosji biorą udział w wizytacji nowych terytoriów przyłączonych do państwa rosyjskiego, obserwując tam niezwykle dynamiczny wzrost gospodarczy.  Jeden z zachodnich dyplomatów, obrażony z powodu niezaproszenia na Krym wymyśla nazwę "wioski potiomkinowskie". Jak dowodzą współcześni historycy rosyjscy "wioski potiomkinowskie" to jeden z mitów stworzonych przez antyrosyjską propagandę (1783-1787).
http://ec-dejavu.ru/p/Po…
3.    Po wielkich manewrach rosyjskich wojsk odbywanych tym razem na zachód od Kijowa, w układzie rządzącym nad Wisłą (i Niemnem) nastepuje wymiana kadr (formuła konfederacji targowickiej zużyła się). Nowa ekipa w polskich władzach pracuje nad pojednaniem polsko-rosyjskim i opracowaniem traktatu o wiecznej przyjaźni z Rosją (konfederacja grodzieńska). Niezdecydowanym posłom w artykułowaniu właściwych pogladów i wniosków pomagają lufy rosyjskich armat, skutkiem czego  Rosja powieksza się o spore terytorium od Białorusi po Naddniestrze (1793).
4.    Stosunki Polski z Rosją wstępują w ostateczną (dla Polski) fazę.W imię dobrosąsiedzkich relacji polskie kierownictwo podpisuje dokument, w którym czytamy: "wolnie i z własnej woli wyrzekamy się bez ekscepcji wszelkich praw Naszych do Korony Polskiej, do Wielkiego Księstwa Litewskiego i innych należących do nich krajów (...); akt ten uroczysty abdykacji korony i rządu Polski w ręce Najjaśniejszej Imperatorowej Wszech Rosji składamy dobrowolnie i z tą rzetelnością, która postępowaniem Naszym w całym życiu kierowała" (1795).
5.    Wojska rosyjskie w zwycięskim pochodzie zajmują Gruzję (1801), Finlandię (1807), Azerbejdżan (1809), sporą część Mołdawii (1812).
    Warszawa, przejściowo znajdująca się w niemieckiej, a nastepnie przez krótki czas we francuskiej strefie wpywów (co związane było ze zdradziecką napaścią na Rosję (1812), zakończoną klęską najeźdźców), staje się jednym z trzech najwiekszych miast Rosji obok Petersburga i Moskwy (1815).
6.    Po wydarzeniach w Warszawie związanych z niesubordynacją podporucznika Piotra Wysockiego oraz zbrojnej rebelii przeciw siłom bezpieczeństwa kierowanym przez księcia Konstantego spora część osób o radykalnych i antyrosyjskich poglądach zmuszona jest opuścić ziemie nadwiślańskie (1830-1831).
7.    Przywódca Rosji wystosowuje ultimatum wobec władz Turcji w sprawie ochrony ludności prawosławnej oraz opieki nad miejscami świętymi w Palestynie. Konflikt zbrojny jest przyczyną przejściowych trudności dla państwa rosyjskiego (1853-56).
8.    Po ostatecznym stłumieniu buntów wywołanych przez czeczeńskiego separatystę Szamila rosyjskie wojska przynoszą trwały pokój północnemu Kaukazowi. Jak się okazuje, przywódca czeczeńskich rebeliantów podczas prowadzenia antypaństwowej działalności korzystał z pomocy wojskowej udzielonej przez oficerów polskiego pochodzenia, będących  dezerterami z armii carskiej (1859).
9.    Podczas kolejnych gorszących wydarzeń mających miejsce na terytoriach dawnej Rzeczypospolitej i wywołanych przez elementy antyrosyjskie niektóre koła zachodnie uznają reakcję władz Rosji wobec społeczeństwa za zbyt ostrą. Następuje seria dyplomatycznych not ze strony krajów Europy Zachodniej apelujących do Rosji o rozwiązanie konfliktu drogą pokojową bez uciekania się do wojny. Postępowi dyplomaci amerykańscy wypowiadają się po stronie "liberalnej Rosji przeciw  katolickiej, reakcyjnej Polsce" (1863-64).
10.    Rosja w ramach działań pokojowych poprawy bezpieczeństwa znosi autonomię Abchazji (która niemal pół wieku wcześniej spontanicznie postanowiła oddać się pod opiekę północnego sąsiada), tworząc z jej terytoriów "suchumskij wojennyj okrug". Ponieważ nieodpowiedzialne elementy wykazują niezadowolenie i niewdzięczność, następują wydarzenia, których skutkiem są ofiary po stronie rebeliantów (1864-66).