Przejrzałam "Wręcz Przeciwnie"

  Wczoraj /25.09.2010/ stała się powszechnie znana okładka pierwszego numeru "Wręcz Przeciwnie", które to pismo było uprzednio znane jako "Wprost Przeciwnie, lecz zmieniło nazwę wskutek konfliktu z tygodnikiem "Wprost" oraz "Ruchem", zajmującym się dystrybucją prasy.  Wygląd tejże okładki wzbudził  powszechne oburzenie.  Przedstawiała ona bowiem Kaczyńskiego i Tuska w strojach liturgicznych udzielających sobie nawzajem komunii.  Była to zapowiedź tekstu Tomasza P. Terlikowskiego "Kościół Tuska kontra kościół Kaczyńskiego" będącego "gwoździem" tego wydania pisma.
  Wydaje się, że w intencji pana Darka Krupy, autora kontrowersyjnej okładki, miała ona być satyrą na polityków reklamujących się przy pomocy religii, a tymczasem została odebrana przez prawicowych publicystów jako bezpośredni atak na Kościół Katolicki i jego wiernych.  Doszło do tego że Sławomir Cenckiewicz poprzysiągł, że nigdy więcej nie opublikuje niczego we "Wprost Przeciwnie", a dzisiaj red. Terlikowski złożył coś w rodzaju samokrytyki i dołączył do Cenckiewicza.
  Ja osobiście tego oburzenia nie podzielam.  To prawda, iż wybór takiej właśnie okładki na pierwszy numer konserwatywnego pisma był zwykłą głupotą, zwłaszcza, że ostatnio w lewicowych tygodnikach można było zauważyć istną manię umieszczania na okładkach drwin z Chrystusa, Ukrzyżowania lub Świętej Rodziny.  Mnie jednak takie rzeczy kojarzą się głównie z uczniami młodszych klas szkoły podstawowych, dorysowujących w swoich książkach brody i wąsy aniołom, a okulary - świętym oraz Panu Bogu i pragnącym w ten sposób sprowokować dorosłych.  Taki to jest poziom.
  Napisałam kiedyś notkę "Nie należy sądzić po okładkach"  /TUTAJ/, więc kupiłam "Wręcz Przeciwnie", aby zobaczyć, co jest w środku.  Artykuł Terlikowskiego okazał się bardzo rozsądny, a jego charakter najlepiej oddaje następujący cytat: "jeśli ma istnieć instytucja mogąca oceniać i kontrolować rzeczywistość społeczną, a był nią od zawsze Kościół, to musi się on z daleka trzymać się od bieżącej partyjnej walki.  Jeśli tego nie zrobi - zostanie rozdarty na kawałki i poszatkowany.  I nie będzie to śmierć męczeńska w obronie prawdy, ale raczej złożenie tej instytucji w ofierze bóstwu skuteczności wyborczej.".
  Poza tym w numerze jest jeszcze tekst Aleksandra Pińskiego o edukacji, postulujący zniesienie centralnie ustalonych programów i metod nauczania, fragment książki Cenckiewicza i Chmieleckiego o początkach kariery Tuska, felieton Zarzecznego o Polsce prawdziwej i Polsce fałszywej, tekst o Hołdysie /po co?/, wywiad z Peterem Moskosem propagującym powrót do kary chłosty  /ja propagowałabym raczej pręgierz/, oraz rewelacyjny ranking najlepiej zarabiających pisarzy  /pierwszy Cejrowski, druga Kalicińska/.  Ponadto artykuł o facecie umiejącym zmusić polityków do dotrzymywania obietnic  /niestety w USA, u nas by się taki przydał/ oraz nudne felietony JKM i Gwiazdowskiego.   Opisano też bezkarność kacyków na Ukrainie  /wolałabym tego typu reportaż o Polsce/ Jest jeszcze sporo tekstów na tematy historyczne i naukowe.
  Ogólne wrażenie:  Można znaleźć parę ciekawych publikacji, ale poziom bardzo nierówny, zdecydowanie gorszy od "Uważam Rze".  Tygodnik typu "mydło i powidło", nie jest jasne, co właściwie redakcja chce osiągnąć.  Brak wyrazistego przesłania.  Trzeba jednak pamiętać, iż  "pierwszy naleśnik rzadko bywa udany".  Poczekajmy na dalsze numery.