Nienawiść

  Czytałam w swoim czasie wiele artykułów i reportaży o wojnie szalejącej w byłej Jugosławii w latach 90- XX wieku.  Utkwiła mi w pamięci następująca historia: W kwaterze jednego z tamtejszych watażków stała na stole miska pełna ludzkich oczu, wydłubanych wrogom.  Ktoś powiedział - przecież to się zepsuje!  Codziennie wymieniamy na świeże - odpowiedziano mu.  Trudno stwierdzić, czy ta opowieść była prawdziwa.  O czymś podobnym mówiła jednak także książka Tadeusza Olszańskiego "Mój brat cię zabije!", zbiór reportaży z wojny bałkańskiej, wydany w 1995 r.  Opisano tam wiele okrucieństw.  Co właściwie skłania ludzi, którzy często byli uprzednio spokojnymi obywatelami, do czynienia takich rzeczy?  Mówi się na ogól o uprzedzeniach, szowinizmie, rasizmie, względnie psychopatii.  Rzadko wspomina się o nienawiści.  Nikt jakoś nie chce się do niej przyznawać.  A przecież jest to jedno z najsilniejszych uczuć jakie zna człowiek.  Osobiście przekonałam się o tym dokładnie 10 lat temu, 11.09.2001.
  Nasza wycieczka zwiedziła właśnie Granadę i wracała do hotelu.   Przewodnik dostał SMS-y z Polski mówiące o ataku na World Trade Center i podzielił się tymi wieściami z grupą.  Potem zatrzymaliśmy się w przydrożnym barze, by coś przegryźć.  Telewizor pokazywał obraz płonących wież.  Była tam też wycieczka Amerykanów.  Płakali, a inni próbowali ich pocieszać.  W hotelu, pierwszą osobą, którą zobaczyłam, była siedząca przy stole muzułmanka w islamskiej chuście.  Prawdopodobnie o niczym jeszcze nie wiedziała, spokojnie jadła i prowadziła jakąś rozmowę.  I wtedy przyszła ona - nienawiść.  Poczułam niesamowicie silną chęć rzucenia się na tę kobietę, zerwania jej z głowy chusty i wydrapania oczu.  To było jak oślepiający płomień.  Pamiętam wielki wysiłek, jaki musiałam włożyć w to, by się opanować.  W kółko powtarzałam sobie w myślach: "przecież ona nie może mieć z tym nic wspólnego".  Odeszłam stamtąd i powoli mi przeszło.  Otoczenie prawdopodobnie nic nie zauważyło, a przynajmniej taką mam nadzieję.
  Od tej pory wiem już, co może zamienić spokojnych ludzi w bestie.  Z niepokojem spoglądam też na aktualnie modne trendy: polityczną poprawność i bezstresowe wychowanie.  Ta pierwsza nie zezwala na okazywanie niechęci wobec innych grup etnicznych, czy rasowych, a także odmiennych orientacji seksualnych.  Takie negatywne uczucia nie znikają przecież tylko przez to, że nie wolno o nich mówić.  Często kumulują się one i przechodzą w cicha nienawiść, która może potem wybuchnąć w każdej chwili.  Przykładem tego była właśnie wspomniana na wstępie wojna na Bałkanach.  Przez kilkadziesiąt lat, zwłaszcza za czasów komunizmu, wmawiano wszystkim "braterstwo narodów Jugosławii".  Gdy konflikty ujawniły się, było już za późno na jakikolwiek dialog.  Ludzie byli zdolni tylko do podrzynania sobie gardeł i wydłubywania oczu.  Ja mam już swoje lata i wychowywano mnie w przeświadczeniu, że człowiek powinien nad sobą panować i nie kierować się uczuciowymi impulsami.  Współczesne "bezstresowe wychowanie" głosi coś wręcz przeciwnego.  W połączeniu z "polityczną poprawnością" może doprowadzić do jeszcze bardziej krwawych i okrutnych wydarzeń w przyszłości