Wyrwane z kontekstu: Dwa oblicza pokoju

Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję. (J 14,27)
 
Piękne są zdania Ewangelii Janowej. Dlatego tak upodobali je sobie autorzy religijnych pieśni. Dziś znów czytamy fragment testamentu Jezusa - czyli Mowy Pożegnalnej z Wieczernika. Znów zdanie pojawiające się jako refren popularnej piosenki religijnej.

W latach siedemdziesiątych ub. w. krążył dowcip o młodym Palestyńczyku, który szedł nowojorską ulicą, taszcząc ciężki tobół. Zagadnięty przez policjanta o zawartość, odpowiada: „meble”. Tobół okazał się jednak pełen karabinów, granatów i amunicji. Młodzieniec wyjaśnia: „jaki pokój, takie meble”.
Taki „pokój” daje świat.
 
Chrystus przynosi nam inny pokój. Inny od tego, który daje świat.
Zawiódł się ten, kto oczekiwał, że po Jego krzyżowej Ofierze znikną wojny, cierpienia, niegodziwości. Że świat będzie na powrót rajem.
Pokój Chrystusowy jest pokojem serca. Dając go nam, Mistrz dodaje otuchy: „Niech się nie trwoży serce wasze ani nie lęka” (J 14,27).
Mówi tak do nas Ten, Który zwyciężył śmierć.
Zwyciężył to nie znaczy zniósł, unicestwił. Śmierć pozostanie. Będzie do końca czasu zbierała swe żniwo. Lecz nie będzie końcem nas. Będzie Początkiem.

Gdy wierzymy, że śmierć jest końcem życia, traci ono sens. Targa nami przerażenie. W sercu gości niepokój.

Gdy wierzymy, że śmierć jest Początkiem Życia, ona traci sens. Ogarnia nas Nadzieja. W sercu gości Pokój.
Chrystusowy Pokój.