Dziwni ludzie

Co zostawić za sobą w starym roku? Co nie powinno z nami wejść w Nowy Rok? Kto?
Nie spisać by ich na wołowej skórze. Pomijam śledztwa, rząd, partie, zdrady, kłamstwa, kradzieże, bezradność, łapownictwo, afery. Nie chce mi się nawet myśleć o tych ministrach, doktorach G., przetargach, łapówkach, prowizjach od dotacji, kolejkach do specjalistów, o tych dzieciach z drugiej klasy, co od trzech lat wytrwale dodają 9 plus 2.
Chętnie zostawiłabym w starym roku dziwnych ludzi. Tzw. indywidualistów, co w nowym polskim znaczy -  tych, co gwiżdżą na innych.
Wczoraj na spacerze w Lesie. Leży topniejący śnieg, mielona masa pokrywa lód. Widzę duże stare Volvo próbuje wyjechać – niestety, koła buksują na kaszy śniegowej. Pchamy razem z pasażerką auta, kierowca przerzuca biegi, stara się. Niestety. Nie damy rady we dwie. Rozglądamy się. Biegnie pan. Zręczny, zgrabny, silny pan w czarnym dresie, na pewno pomoże. Proszę, przekrzykuję jego sapanie w biegu, niech pan nam pomoże wypchnąć samochód! „Nie mogę, muszę biegać” – przyjaźnie odkrzykuje pan.
Musi biegać. Nie może pomóc.
Dziwny człowiek.
To było jakoś jesienią. Ogromny korek wzdłuż Dolinki Służewieckiej. Metr za metrem, centymetr za centymetrem. Już nawet nie chcę dalej jechać, ale muszę doczekać do bocznej ulicy, by uciec z powrotem do domu. Przede mną auto w kolorze czerwonego wina. A ja trochę słucham radia, trochę zerkam w gazetę, rozłożoną na siedzeniu pasażera, trwa to już ze 40 minut. Lekki spadek, nie zauważam, moje auto zsuwa się paręnaście centymetrów i opiera się błotnikiem o błotnik tego czerwonego przede mną, niegroźnie, na żadnej szybkości. Ledwie dotknięcie.
Czerwone zatrzymuje się na dobre. Wysiada czerwony pan. Krzysztof Żo..., powiedzmy, pan Brzuszek, jak się później dowiedziałam. Czerwony pan jest bardzo, bardzo spokojny. Starannie ogląda błotnik, tablicę rejestracyjną. No cóż, chyba trzeba będzie pojechać do blacharza. Może pod lupą coś dostrzeże, myślę. Robię zdjęcia, nie ma na nich NIC. Pan uważa, że jednak wierzchnia warstwa lakieru prawdopodobnie osłabiona, blacharz się wypowie. Spisuje mnie z dokumentów, robi zdjęcia., bierze telefon. Umawiamy się, że za dzień-dwa, jak blacharz mu powie co i jak, zadzwoni i poda mi sumę. Ile? 50 zł, 60? też grosz. Jestem wściekła, ale wiem, ze spokojnymi panami nie warto dyskutować. Nie dyskutuję. Odjeżdżam, pan zostaje w korku. Widać, że zawzięty i legalista. Niemcy na takich mówią „quadratisch”.
Tydzień później dzwoni ubezpieczenie i pyta, czy było takie zdarzenie. No było. Tak i tak? Tak i tak. Dostaję wkrótce zawiadomienie, że w związku z uznaniem szkody już nie mam 6 czy 7 lat bezszkodowych. Straciłam część zniżki, i będzie mnie to kosztowało przez parę lat.
Dlaczego pan Żo... nie zadzwonił, nie dochował umowy, że zapłacę mu bezpośrednio, przeleję na konto? Dotarł do moich danych ubezpieczeniowych, zadał sobie sporo trudu, żeby wyrządzić mi szkodę.
Dziwny człowiek.
Idę ulicą Piękną, już dość dawno. Naprzeciw ambasady amerykańskiej niewielki wyjazd przerywa chodnik. Wyjeżdża jakieś auto, przepuszczam je i wchodzę na kostkę wyjazdu. Auto staje, po czym gwałtownie się cofa, trąca mnie mocno, daje do przodu, ale inni jadą, musi się zatrzymać.
- Co pan wyprawia? Przecież ja tu jestem, nie widzi pan?! – wrzeszczę przerażona do kierowcy. Wysiada – a jakże, młodawy, łysy, napakowany - i spokojnie wyjaśnia:  to nie jest wyjazd, to jest ulica. - Jaka ulica, tu nigdy nie było ulicy! – Ale teraz jest, i nie ma pasów, pani nie ma prawa tędy przechodzić. – Ale nawet jeżeli ja nie powinnam przechodzić, to pan nie ma prawa mnie rozjeżdżać w żadnych okolicznościach!
Urząd Miasta, wiadomo.
Wzrusza ramionami. Człowiek przyszłości. Ręka mu nie drgnie nie w takich sytuacjach.
Człowiek przyszłości. Dziwny człowiek.
Niech oni, tacy jak oni, zostaną w tym starym dość paskudnym roku. niech nie wchodzą tacy z nami w Nowy Rok.
To ludzie, chociaż dziwni. Wierzę, że mogą się zmienić.