ARTYŚCI TO DZIWKI?...

Artyści różnią się nieco od przedstawicieli innych zawodów. O ile poglądy polityczne hydraulika, informatyka czy weterynarza nie przekładają się bezpośrednio na wysokość ich zarobków, o tyle np. „estradowcy” –  ze względu na specyfikę pracy –  muszą starać się przypodobać większości elektoratu. Płyty czy bilety na koncerty dają zysk się tylko wtedy, gdy są kupowane masowo.
Pieszczochy władzy mogą jeszcze liczyć na konfitury z pańskiego stołu; tu liczy się najbardziej celebrycka popularność, przydatna w wyborczym „pijarze”..

Na niezależność poglądów mogą sobie pozwolić tylko najwybitniejsi, wylansowani twórcy; ale tantiemy autorskie zza granicy czy kontrakty z międzynarodowymi koncernami – to, niestety – przywilej nielicznych...

Dlatego większość rodzimych artystów  stara się nie ujawniać swoich preferencji wyborczych. Lub przeciwnie –  z entuzjazmem i zaangażowaniem włącza się w lansowanie aktualnie rządzącej ekipy. 

Tajemnicą poliszynela są liczne „bartery”  ze znanymi aktorami (np. zadziwiająca  łatwość otwierania prywatnych teatrów w zamian za poparcie w kampanii), nieograniczony dostęp do „zaprzyjaźnionego” okienka medialnego (darmowa reklama) dla artystów estradowych wspierających jedyną „słuszną” partię, etaty w kulturze zarezerwowane wyłącznie dla „swoich” twórców,  bezproblemowe budżety na projekty (filmy, wystawy, wydawnictwa) „swoich” reżyserów, plus obficie rozdzielane (również na niższych szczeblach administracji) granty, stypendia i wsparcia finansowe na projekty  artystyczne dla pozostałych, zasłużonych dla władzy ludzi sztuki... Etc. Itp. Itd.   

Kiedy po katastrofie smoleńskiej opowiedziałem się zdecydowanie – również artystycznie –  po stronie „ludu smoleńskiego” (pogardliwa nazwa wprowadzona i używana przez celebrytów), moje zarobki spadły z dnia na dzień o jakieś 75%...
Pewne telefony przestały nagle dzwonić, inne „ogłuchły” na próby kontaktu...

Musiałem zmierzyć się z zupełnie inną rzeczywistością, zacisnąć pasa, nauczyć się realizować projekty z minimalnym budżetem, lub nawet bez... Jedynym sponsorem moich kolejnych, edukacyjno-historycznych  płyt o patriotycznym zacięciu („Katyń 1940”, „Patriotyzm” „Zayazd u Mistrza Adama”) byłem ... ja sam...

Stopniowo moja sytuacja się poprawia; „lemingowatych” kolegów z branży zastąpiło wielu nowych, wspaniałych ludzi zatroskanych o los kraju. Otworzyły się inne możliwości, rozdzwoniły nieznane mi wcześniej  telefony. I co najważniejsze –  uwolniłem się od fałszu i zakłamania byłych „przyjaciół”; uwierzyłem, że po jasnej stronie mocy są dziś miliony myślących podobnie jak ja Polaków...

Ostatnio słyszałem o antyrządowych listach protestacyjnych podpisywanych przez topowych „ludzi kultury” – tych samych (do niedawna jeszcze)  gorących zwolenników władzy...

Rządowi kończą się możliwości kredytowe, więc teatry się sypią, telewizja plajtuje, ubożejące miasta rezygnują z organizacji koncertów...
W kryzysie najpierw kupuje się chleb i lekarstwa; bilet do teatru nie jest towarem pierwszej potrzeby... 
A obietnicami trudno opłacić rachunki. 
C’est la vie: „Artysta zrobił swoje, artysta może odejść...”

Jednego wciąż nie mogę zrozumieć; jak wrażliwi twórcy (mówi się nawet o nadwrażliwości ludzi sztuki) mogą być tak nieczuli na ból społeczeństwa (Smoleńsk), wspaniałą polską historię, żarliwie pojmowany patriotyzm?...

Ale jedno mamy jak w banku; kiedy „antymoherowy” trend odwróci się i zacznie być OPŁACALNE  manifestowanie tradycyjnego patriotyzmu – topowi artyści-celebryci gremialnie przebiorą się w koszulki z orłem, przywdzieją powstańcze bluzy, wytatuują na piersi symbole Polski Walczącej etc.etc.
Zaleje nas fala wzruszających songów o wolności, heroicznych  filmów wojennych i spektakli z Dekalogiem, Bogiem, Honorem i Ojczyzną w tle... 

Lech Makowiecki

P.S. Zacny Pan Marek z restauracji „Kresowa” (gorąco polecam ten  mega-kulinarny staropolski raj: www.kresowagdansk.pl  ) opieprzył mnie, że ostatnio zaniedbuję się na blogu.
Przepraszam, Panie Marku – naprawdę nie obijam się z lenistwa, nie planuję nawet wakacji w tym roku.
Ale w ramach rekompensaty dorzucam dziś fraszkę na temat...

   OBYWATELU!  NIE PIEPRZ BEZ SENSU!

Pamiętam ten rysunek: żyrafa trwa w ekstazie,
A na niej nosorożec w ostatniej aktu fazie...

I podpis – mega-trafny, (bulwersujący deczko):
„Obywatelu! Nie pieprz bez sensu!” – Andrzej Mleczko...

Dziś Autor znów na fali; w ”Śniadaniu Mistrzów” rządzi,
I biczem swej satyry chłoszcze. I w głowach mąci...

A wraz z nim  celebryci (zgrana, prześmiewcza trupa)
W przebrzydłą opozycję walą –  jak w kaczy kuper...

I tak soboty każdej, ochoczo, bez wytchnienia
Robią nam wodę z mózgu artyści w TVN-ie..

I pieprzą pieprzne gadki, do jednej grając bramki...
Chichrają się szydercy... Brzęczą na stole szklanki...

Szukam sensu w bezsensie, a czas wartko ucieka...
Nosorożec z żyrafą?... Wtem przebłysk: „Eureka!”

Wszak nasi celebryci wiedzą, gdzie konfitury...
Nie pieprzą tak bez sensu... Pieprzą dla synekury!

P.S.
Hitem dnia dziś aborcja!(Wszystkie dzieci są nasze)...
A jednak szlag mnie trafił po słowach M. Czubaszek...

Słucham... Uszom nie wierzę w to medyczne kuriozum:
Jak po kilku skrobankach usunąć można... rozum...

Z cyklu – znalezione w sieci – ballada pt. „MODLITWA”;
http://www.youtube.com/watch?v...