Zróbmy krótkie ćwiczenie.
Wyobraźmy sobie Polskę, w której:
– pociągi jadą 200–250 km/h między głównymi miastami,
– towary z portów w Gdańsku i Gdyni jadą prosto do Czech, Austrii, Słowenii i Chorwacji,
– zarabiamy więcej, bo staliśmy się krajem tranzytu, a nie peryferią,
– polskie firmy nie muszą przebijać się przez korki i ograniczenia,
– a my sami widzimy realne efekty rozwoju, nie tylko slogany w telewizji.
Wydaje się nierealne? To spójrzmy na Litwę, Czechy, Estonię, Chorwację. One były za nami.
A dzisiaj w wielu obszarach nas wyprzedzają. Dlaczego? Bo wiedzą jedno: rozwój dzieje się tam, gdzie są szlaki transportu, porty, energia i ludzie. My to też mamy. Mamy i to nawet więcej niż oni. Tylko nic z tym nie robimy.
Dziś Polska nie stoi dlatego, że brakuje nam pieniędzy. Stoi dlatego, że brakuje nam kierunku.
Mamy: największe państwo Trójmorza, dostęp do morza, największy rynek pracy w regionie, strategiczne położenie między Bałtykiem a Karpatami, potencjał kolejowy, drogowy i portowy i dostęp do funduszy UE, któruch inni nam zazdroszczą.
A jednocześnie Czechy budują szybkie koleje. Chorwacja kończy porty na Adriatyku. Rumunia rozwija szlak czarnomorski. Litwa rozwija Rail Baltica. Słowenia modernizuje port Koper. Austria i Słowacja przejmują coraz więcej ruchu towarowego.
A my?
Kłócimy się o wszystko, zamiast zrobić to, co przyniosłoby nam największe zyski w historii III RP.
Największy paradoks: mamy wszystko, czego potrzeba, żeby być bogatym krajem. Tylko nikt nie łączy tych elementów.
Weźmy trzy fakty, które zupełnie zmieniają perspektywę:
1. Przez Polskę może biec najkrótszy szlak Północ–Południe Europy.
Porty Bałtyku - Czechy - Austria – Adriatyk. To jest złota żyła. Korytarz, który może nas uczynić liderem regionu.
2. Polska jest największym rynkiem Trójmorza.
To 120 milionów ludzi i jedna z najszybciej rosnących części UE.
3. Towary z Azji mogą przypływać do Gdańska, a nie do Rotterdamu czy Hamburga.
I już zaczynają. Ale bez połączeń kolejowych w głąb Europy - nie skorzystamy.
Te trzy fakty razem, to gotowy przepis na skok cywilizacyjny.
To nie jest wizja dla ekspertów. To wizja dla zwykłych ludzi.
Dlaczego? Bo jeśli Polska stanie się europejskim hubem logistycznym, to wzrosną płace, powstaną nowe firmy, towary będą tańsze, regiony poza Warszawą będą się rozwijać, gospodarka stanie się odporna na kryzysy a młodzi nie będą wyjeżdżać, bo tu też będzie praca i perspektywy.
To oznacza konkretny, namacalny wzrost jakości życia.
Ale żeby to osiągnąć, musimy zrobić jedną rzecz: zrozumieć, że Polska stoi nie dlatego, że „się nie da”, tylko dlatego, że nikt o to nie walczy.
Nie walczą politycy. Nie walczą partie. Nie walczą media.
Oni zajmują się sobą. Tym, co przynosi kliknięcia. Tym, co podgrzewa emocje tu i teraz.
A rozwój kraju to temat na 10–15 lat. To dla polityków stanowczo za długo.
Dlatego zaczynam serię „Polska jako Hub Trójmorza 2035”.
Bo jeśli nikt o tym nie mówi, to gdzieś i od kogoś trzeba zacząć.
W kolejnych wpisach pokażę:
- na czym polega idea hubu Trójmorza,
- jak wyglądałaby Polska, gdybyśmy ją zrealizowali,
- jak wyglądałaby, gdybyśmy NIC nie zrobili,
- jakie projekty dają największy zwrot,
- co mogą zrobić zwykli ludzie,
- jak wygląda realna mapa przyszłości naszego kraju.
Chcę, żeby po tej serii każdy wiedział jedno:
Polska nie jest skazana na stagnację. Polska jest skazana tylko na brak ambicji.
I to możemy zmienić, jeśli zaczniemy o tym rozmawiać.
I teraz pytanie do Ciebie (i prośba o komentarz):
Czy Twoim zdaniem Polska ma potencjał, by stać się liderem Trójmorza, czy jesteśmy skazani na bycie krajem tranzytowym drugiej kategorii?
Twoja opinia to głos, który może ruszyć dyskusję, bo od dyskusji zaczyna się zmiana.
mjk1
To są takie proste rzeczy.
O tym pisano już dziesiątki lat temu i nic!
Jaki wniosek?
Ano taki Mazurze, że o wielu tych rzeczach mówiono od lat, ale to, że mówiono, wcale nie oznacza, że temat jest „prosty” ani że był kiedykolwiek poważnie realizowany. Wniosek nie jest taki, że „nic się nie da”, tylko że dotychczas brakowało trzech elementów jednocześnie:
- ciągłości politycznej,
- presji społecznej,
- odpowiednich warunków geopolitycznych.
I dopiero teraz te trzy rzeczy zaczynają się układać. Kiedy te pomysły pojawiały się 10–20 lat temu, to była głównie publicystyka. Dziś, po wojnie na Ukrainie, rozszerzeniu Trójmorza, wzroście roli portów na Bałtyku i zmianie kierunków handlu, mamy realne okno możliwości, które wcześniej nie istniało. Różnica jest prosta:
to nie są już „marzenia”, tylko konieczność strategiczna dla całej Europy Środkowej.
Dlatego teraz dyskusja ma sens i dlatego warto ją zacząć od nowa, ale poważniej niż kiedykolwiek.
Była szansa...8 lat przefrymarczono bo Covid19 [pod koniec tych lat] i premier dla którego było
wszystko inne ważniejsze [UE i kamienie+podpisy]...teraz ten dostał rozkaz: ZLIKWIDOWAĆ TEN DZIKI
KRAJ,KTÓRY PRZESZKADZA W ŁĄCZNOŚCI NIEMIEC I ROSJI!
I ten wykonuje ten rozkaz....z przyjemnością...i ma zezwolenie w naszym "społeczeństwie" u "naszych"
partii i tych,których Polska przyjęła średniowieczu...
@ itichy
Skoro dają się wziąć pod but to niech pełzają jak robaki i tyle.
Byle piwo w biedrze i dziesięć razy myte mięso na grilla!
I czego tu nie rozumieć?
Widzę, że temat budzi emocje i to zrozumiałe, bo każdy ma prawo do swojej oceny ostatnich lat i obecnej sytuacji. Tylko że jeśli chcemy poważnie rozmawiać o przyszłości transportu, portów i roli Polski w regionie, to potrzebujemy spojrzeć trochę szerzej niż przez pryzmat konkretnych polityków czy bieżących sporów.
Dwa fakty są obiektywne:
- Żaden rząd, ani poprzedni, ani obecny, nie zrealizował długoterminowej strategii transportowej na miarę potencjału kraju. Powody były różne: pandemia, konflikty polityczne, brak ciągłości, brak priorytetyzacji.
- Polska ma realny, geograficzny potencjał, który nadal jest do wykorzystania i to niezależnie od tego, kto rządzi.
W tym sensie klucz nie leży w tym, aby wskazywać „kto zawalił”, tylko jak stworzyć taki nacisk społeczny, debatę ekspercką i świadomość publiczną, żeby każdy kolejny rząd, bez względu na barwy, musiał wreszcie traktować ten temat strategicznie. Oskarżenia, etykiety, czy porównania do „pełzania” niczego nie zmienią. To tylko zniechęca ludzi, którzy mogliby chcieć coś poprawić.
Ja próbuję rozpocząć rozmowę o tym, co możemy zrobić teraz. Jak odzyskać kierunek. Jak wykorzystać Trójmorze, porty, połączenia kolejowe i geografię. Jak wyjść ponad partyjne emocje i wrócić do myślenia państwowego. Bo jeśli zostaniemy tylko przy wzajemnych oskarżeniach, to niezależnie od tego, kto rządzi, nic się nie zmieni, a czas nam ucieka. Chętnie usłyszę Wasze konkretne propozycje: co według Was powinno być priorytetem, jeśli chcemy, żeby Polska w 2035 faktycznie była hubem Trójmorza?
Trójmorze nie istnieje.
Sam wielokrotnie pisałeś, że biblioteki omijasz z daleka, ale Ty się nawet do garów nie nadajesz Dżabe. Wystarczy, że palniesz tylko trzy słowa i wychodzi całe twoje nieuctwo.
A tak już całkiem poważnie. Trójmorze jak najbardziej istnieje, to formalna inicjatywa 12 państw UE, z własnymi szczytami, funduszem inwestycyjnym i projektami infrastrukturalnymi. To nie slogan, tylko działająca platforma współpracy.
Pytanie nie brzmi „czy istnieje”, tylko czy Polska chce w niej odgrywać główną rolę, czy siedzieć na widowni.
Jak nie masz nic do powiedzenia, to się przynajmniej nie kompromituj.
A kto forsował i kto ośmieszał ideę Trójmorza? Warto przypomnieć.