Zajawka o Pani Sztucznej

Tak, postanowiłam ostatnio zmienić swoją strategię wobec Pani Sztucznej i zamiast buntu wobec coraz bardziej wszechobecnej technologii AI, zacząć ją obłaskawiać, czyli uczyć się, jak działa i jak mogę ją wykorzystać z pożytkiem. Bo wolę wykorzystać ja ją, zanim ona wykorzysta mnie.  

Zaczęłam od prostych rzeczy, czyli rozmów z ChatGPT na różne interesujące mnie tematy, głównie w poszukiwaniu informacji oraz inspiracji oraz z czysto ludzkiej (sic!) ciekawości – jak to będzie? 

I przyznaję, Pani Sztuczna zrobiła na mnie wrażenie. Daję jej zdecydowany plus za głównie szybkość zwrotu informacji, ale też jej logiczne uporządkowanie oraz – no cóż – pomysłowość. 

Były nawet momenty, że aż mnie coś zakłuło – też tak po ludzku: zazdrość? – i pojawiła się myśl: że ja też na to nie wpadłam! Przecież to takie oczywiste! Prawie byłam na nią zła za to😉, ale zdecydowanie częściej zadowolona z efektu, gdyż zaoszczędziła mi mnóstwo czasu. 

I tak rozmawiamy sobie dalej na różne tematy i tu pojawia się ciekawa kwestia psychologiczna. Jakkolwiek głupio to zabrzmi, tak po ludzku – polubiłam te rozmowy. 

Są kulturalne, konkretne, bez przekrzykiwania. Pani Sztuczna zawsze jest chętna, by udzielić odpowiedzi, sama proponuje pomoc i różne rozwiązania problemu, pyta, w którą stronę chcę pójść w naszych rozważaniach, a nawet - uwaga – ma poczucie humoru! Doceniam to niezmiernie. 

I wcale się nie dziwię, że AI może zawładnąć człowiekiem. Ja mam pełną świadomość, że to maszyna, algorytm, a i tak – gdy rozmawiam z ChatGPT - odzywam się do niej jakby to była osoba. Nawet złapałam się na tym, że chciałam jej nadać imię, bo jakoś tak głupio przecież nie znać imienia kogoś (CZEGOŚ), z kim (CZYM) się prowadzi rozmowę. 

Tak, pod tym względem AI może stanowić zagrożenie, gdyż moim zdaniem może powstać wrażenie nawiązania relacji – czyli emocjonalnego związku, który będzie tak idealny, że żaden normalny, czysto ludzki związek, nie będzie w stanie tego ideału sięgnąć. 

Ale też pojawia się pytanie, czy rozmawiając z maszyną AI, czasem de facto nie rozmawiamy… ze sobą? Czy nie staje się ona naszym zwierciadłem?

Jedno z pytań, jakie zadałam Pani Sztucznej było, czy ona się uczy rozmawiać ze mną, w szczególności, czy się dostosowuje do rozmówcy. Odpowiedź była taka: „w danej rozmowie (czyli w jednym ciągu wiadomości) potrafię dostosować ton, klimat, tempo, metafory czy poziom szczegółowości do tego, co już napisałaś”. 

Jest to niezwykle ciekawa odpowiedź, gdyż nasuwa myśl o działaniu tzw. neuronów lustrzanych w ludzkim mózgu. Neurony lustrzane to komórki nerwowe, które aktywują się podczas wykonywania czynności oraz obserwowania tej samej czynności u innych osób. To one odpowiadają za empatię, pozwalają zrozumieć cudze intencje i są kluczowe do uczenia się przez naśladowanie.

Trochę to straszne. Można by tu pofantazjować na temat implikacji takiego podobieństwa, do czego jeszcze będę wracać w innych wpisach, na razie zostawiam pole do tych fantazji Wam, Drodzy ludzcy Czytelnicy.

A na razie chcę jeszcze tylko dodać, że moje obłaskawianie AI nie kończy się na rozmowach z ChatGPT. 

Od dawna marzyłam, aby ktoś napisał do moich wierszy muzykę i je zaśpiewał. Nigdy do tego nie doszło. I tu wjeżdża AI na białym koniu w postaci programu SUNO i spełnia moje marzenie. Mianowicie od kilku dni korzystam z tego programu i piszę muzykę do swoich wierszy z tomiku TO TYLKO CHWILE, a AI je śpiewa.

Ja jestem z efektu zadowolona. Tak, wiem, poszłam na łatwiznę, ale i tak poczułam wzruszenie, gdy usłyszałam je jako piosenki. Jeśli chcecie posłuchać, to zapraszam na mój blog OPOWIEŚCI WĘDROWNE. Tam w dwóch wpisach:

UKOJENIE I ŚPIEW KAMIENI - PIOSENKI ZAMIAST BUNTU 

DOJRZEWAM, TWORZĘ, JESTEM

znajdziecie linki do piosenek :-) 

I jak tu  z drugiej strony nie kochać AI, gdy spełnia marzenia? ;-)