Bill Gates nagle ostrzega przed straszeniem zmianami klimatycznymi

(…)

W przeszłości amerykański miliarder regularnie ostrzegał drastycznie przed konsekwencjami zmian klimatu i wzywał ludzkość do szybkiego ograniczenia emisji CO₂. Co zaskakujące, chociaż Gates inwestował znaczne środki w projekty ochrony klimatu, wydaje się, że zmienił swoje stanowisko. „

New York Times” cytuje notatkę założyciela Microsoftu : „Zmiany klimatu, argumentuje Gates, będą miały szczególnie poważne konsekwencje dla mieszkańców najbiedniejszych krajów. Ale: „Ludzie będą mogli żyć i prosperować w większości miejsc na Ziemi w dającej się przewidzieć przyszłości”.

(...)

https://www.bild.de/politik/kehrtwende-bill-gates-warnt-ploetzlich-vor-klima-angstmache-69007e8f59e2e0975070dd79

(...)

Bill Gates właśnie przyznał, że „nie ma żadnego kryzysu klimatycznego” — że zmiany klimatu są realne, ale nie stanowią egzystencjalnego zagrożenia.

Nie „koniec świata”, tylko proces wymagający adaptacji, technologii i inwestycji.

Tyle że przez ostatnie dwie dekady ta sama narracja o „kryzysie” została użyta do:

uzasadnienia offshoringu produkcji z Zachodu do Azji („zielone” przemysły, które jakimś cudem powstały w Chinach),

przepchnięcia regulacji ESG i Net Zero, które drenowały sektor przemysłowy w Europie,

oraz stworzenia potężnego rynku subsydiów i kredytów wartych biliony dolarów.

Z perspektywy analitycznej i OSINT-owej to doskonały przykład, jak konstruuje się narrację inwestycyjną pod pretekst „ratowania planety”:

Narracja kryzysowa → interwencja państwa → alokacja kapitału Kapitał publiczny → gwarancje → zysk prywatny.

Gdy rynek się nasyca (a emocje opadają), pojawia się „pivot”: nagle można mówić o „adaptacji zamiast paniki”.

W danych to widać bardzo wyraźnie:

globalne inwestycje w „zielone technologie” wzrosły z ok. 400 mld USD w 2010 r. do ponad 1,8 bln USD w 2023 r.,

ale 90% komponentów fotowoltaiki i 80% baterii litowych pochodzi z Chin,

a emisje CO₂… wcale nie spadły globalnie — przeniosły się geograficznie.

Czyli tak naprawdę mieliśmy do czynienia z transferem przemysłu i emisji, a nie z redukcją problemu.

I teraz, kiedy dane zaczynają to odsłaniać, Gates (i inni) mogą spokojnie powiedzieć:

„To nie kryzys — to wyzwanie.”

Wygodne, prawda?

 A gdy dodać do tego fakt, że cykle słoneczne wskazują na osłabienie aktywności Słońca (cykl 25) i obserwuje się zmianę pola magnetycznego Ziemi — to mamy jeszcze większy kontekst: klimat nie jest systemem, który da się zaprogramować w Excelu.

Wniosek analityczny

„Kryzys klimatyczny” był projektem komunikacyjnym o charakterze inwestycyjnym.

Nie opowieścią o ratowaniu planety — lecz o kontroli przepływów kapitału i zmianie łańcuchów wartości.

To nie denializm, tylko analiza mechanizmu.

Bo gdy śledzisz dane, nie slogany — zobaczysz, kto naprawdę zarobił na „ratowaniu świata”.

(...)